Dochter van Juda – Stephen D. Teeuwen

Op de achterflap wordt de 16- à 17-jarige hoofdpersoon Sjir’el bevlogen genoemd. Al lezend komt zij op mij steeds meer over als onbezonnen en naïef. Nadat ze heeft ontdekt dat haar zusje Libi als gunstgeschenk aan het Assyrische hof is aangeboden, reist ze haar vanuit Juda achterna. Ze heeft de heilige overtuiging dat ze haar zusje binnen een paar dagen terug kan brengen. Dat ze het daarmee opneemt tegen professionele soldaten en bewakers lijkt ze niet in de gaten te hebben.

Dochter van Juda is een historische roman die zich afspeelt in Assyrië aan het einde van de achtste eeuw voor Chr. Het is duidelijk dat de schrijver veel kennis van zaken heeft, maar hij etaleert die zo uitgebreid dat de vertelling af en toe wat langdradig wordt. Een wiel dat van een kar loopt wordt vervangen en dat duurt door alle details ruim anderhalve pagina, terwijl het behalve sfeer niets toevoegt aan het verhaal.

In verhouding met het aantal pagina’s gebeurt er niet bar veel in dit boek. De tocht van Sjir’el naar Assyrië en de voorbereidingen nemen het grootste gedeelte van Deel I in beslag. Daarin schildert Teeuwen het leven in die tijd:

‘De stoepen van het straat puilden zo uit van kraampjes, koopwaar en keuvelende verkopers dat ze in ganzenpas moesten. Het asssortiment en de kwaliteit van het aanbod was van het teleurstellende gehalte dat je van een provinciaal stadje verwacht: brood en sesamzaden, manden, messen, houten en hier en daar stenen afgodsbeeldjes van middelmatig handwerk, nog meer brood, goedkope sieraden van hout, steen en vulkaanglas. En van de plaatselijke herders veel, heel veel schapen- en geitenwol in verschillende stadia van behandeling: ruw, gekaard, gesponnen, getwijnd, met uienschillen in beige en bruine tinten geverfd.’ (pag.86)

Teeuwen neemt de ruimte om alles uitgebreid te beschrijven, waardoor de lezer een beeld krijgt van de tijd waarin het verhaal zich afspeelt.

Bijfiguren zoals zusje Libi en vriendin Jitra komen nauwelijks uit de verf. Alleen eunuch Ahabu krijgt wat meer contouren, ook door een parallelle verhaallijn. De meeste woorden inDochter van Juda worden gewijd aan de innerlijke strijd die Sjir’el voert. Haar fiere en rotsvast Godsvertrouwen imponeert aanvankelijk, maar het voordurend zelfonderzoek blijft hangen in meer van hetzelfde. Sjir’el wil kost wat kost haar God Jawhe trouw blijven, tegen de stroom in. Dat doet zij in gedachten, maar ook in de confrontaties met haar omgeving. Ruim tweehonderd pagina’s heeft Teeuwen nodig voordat hij Sjir’el wat inzichten over haar ballingschap gunt en zij het verschil tussen leven en overleven ontdekt.

Teeuwen hanteert een uitgebreide woordenschat, maar zijn taal is soms wat omslachtig of hoogdravend: ‘De regen trok weg…toen het wolkendek als door een onzichtbare hand volledig werd weggerold om een schoongewassen hemel te ontsluiten.’ (pag. 246)

Maar voor wie dat geen bezwaar vindt isDochter van Juda een epische vertelling om zich langzaam aan over te geven.