Beste gearriveerde acteurs uit de Babyboomgeneratie, ik richt mij tot jullie zonder enige schaamte. Dat werkt bij jullie het best, want dat is een taal die jullie verstaan. Het zal jullie wellicht verbazen zo specifiek te worden aangesproken, maar geloof mij nou maar dat in deze brief gauw genoeg duidelijk wordt dat ik het tegen jullie en alleen maar tegen jullie heb. Over jullie werk heb ik in het algemeen niets dan lof. Jullie zijn vaak begaafde acteurs, die zichzelf met een wijde blik, hard werk en speelse virtuositeit naar de top van ons theater- en filmland hebben gewerkt. Dat is te bewonderen en dient voor velen van ons, jonge mannen met het gierende testosteron door hun lijven, als voorbeeld en inspiratie.
Maar wie op een Toneelschool studeert of in het theatervak werkzaam is, ziet maar al te vaak van dichtbij ook een intens droeve keerzijde, die jullie zomaar plotsklaps van jullie voetstuk laat vallen. Dat is niet alleen schadelijk voor jullie reputatie, dat is een grove belediging voor de schoonheid van ons vak, voor het leven in het algemeen. Waar ik het over heb? Nou, mochten er nog geen koebellen zijn gaan rinkelen, ik heb het hier over het veelvoorkomende verschijnsel dat jullie met jullie vol gevreten, door pers en medestanders bejubelde, charmante plofkoppen niet met je poten van jonge actrices af kunnen blijven. Dat jullie bij elke productie, bij elk bezoek aan inteeltkroeg De Smoeshaan, bij elke mentorsituatie in de beroepspraktijk, compleet vergeten dat jullie geen eenentwintig meer zijn, maar mannen van vijftig, die getrouwd zijn en kinderen op de wereld hebben gezet die inmiddels zo oud zijn als wij, zo oud als de meisjes die jullie manipuleren, inpalmen en ruïneren, die jullie gebruiken, leegpompen en volspuiten om jullie allang vergane jeugd nieuw leven in te blazen.
Stringetje
Zo groots en meeslepend jullie de meesterwerken uit heden en verleden op een podium tot leven kunnen wekken, zo meelijwekkend en kleinzielig ploegen jullie jezelf in het bestaan een weg door de hel om nog een graantje mee te pikken van de jonge pracht en onschuld die zich aandient, in de hoop dat er nog een deel van hun pure onbevangenheid en glans op jullie zal afstralen. Toegegeven, ik zal niet schijnheilig beweren dat wij over dertig jaar, eenmaal gearriveerde artiesten van vijftig, onbewogen zullen blijven bij de aanblik van jonge actrices met hun gave huid, hun onweerstaanbaar dansende heupen, hun onvergelijkelijk mooie borsten, een stringetje dat opeens boven een spijkerbroek uitsteekt of de twee welvingen van de zichtbare botjes die via heupen en onderbuik zo doorlopen dat je alleen maar kunt verlangen naar het gebied dat zich daar, verder beneden onder de lagen spijkerstof en kant bevindt. Maar toch vinden wij dat je jezelf dan maar te beheersen hebt, al bespringen ze je in al hun enthousiasme en bewondering.
En omdat wij maar al te vaak meemaken dat, wanneer jullie hen, onze muzes, een tijdje later weer aan de kant schuiven voor een volgend jong ding waar jullie je halfbejaarde vreugdeloze zaad in kwijt kunnen, wij hun tranen en snot zitten te drogen met onze truien, wil ik jullie namens ons allemaal graag mededelen dat het genoeg is geweest. Wij pikken het niet meer dat jullie de wijsheid, de inzichten en ervaring die jullie in het leven hebben opgedaan, gewetenloos naast jullie neerleggen om jonge toneelspeelsters te molesteren door ze met jullie onoprechte doorzichtige oude-mannen-trucjes te bevestigen in hun grillige zoektocht naar bevestiging, vervulling en verrukking.
Grijsbehaarde balzakken
Jullie moeten beseffen dat jullie met jullie vieze, zweterige ouwe klauwen geen bh-bandjes van dames onder de dertig meer los dienen te maken, dat jullie ribbelige grijsbehaarde balzakken niet meer tegen de geile billen van meisjes die jullie dochters hadden kunnen zijn, horen aan te kletsen. Jullie denken misschien zo de eeuwige jeugd te kunnen beklinken, maar het laat alleen maar zien hoe rap jullie verval doorzet, hoe intens tragisch het is dat mannen van jullie statuur de noodzaak voelen aan zichzelf te bewijzen dat ze nog steeds echte kerels zijn. Jullie zijn geen echte kerels door onze meisjes te naaien. Jullie zijn droeftoeters. Jullie zouden echte kerels zijn, als jullie die mooie, sterke vrouwen van jullie eigen leeftijd, die jullie ooit eeuwige trouw hebben beloofd, nog steeds vurig aan het bed zouden nagelen. Als jullie je verantwoordelijkheid als vader en liefhebbende echtgenoot serieus zouden nemen, net zo serieus als de rol van bewonderd, ervaren acteur. Als jullie al die jonge actrices die zo tegen jullie opkijken andere dingen zouden leren dan de halve Kamasutra, door in plaats van ze als speelbal te gebruiken van jullie perverse ouwemannenbehoeftes, te inspireren om betere actrices te worden en ze te behoeden voor glibberige hufters die hun midlifecrisis ontkennen door het te vieren.
Want wat jullie nu doen, dat ontsiert jullie hele staat van dienst en bovendien: als jullie aan onze prachtige, wellustige, talentvolle meisjes komen, dan komen jullie aan ons. Wij houden van ze en wij gunnen ze alleen het allerbeste en biologisch gezien, zijn wij dat nu zelf en niet jullie. That’s nature, eat it bitches! Dat betekent dat we vanaf nu geen oogje meer toeknijpen als jullie je smerige hengel uitgooien, maar bruut geweld zullen toepassen. Dus: een ieder van jullie is bij deze gewaarschuwd. Kijk in de spiegel en ga je eindelijk gedragen als de volwassen vent die je er in ziet verschijnen. Schaam je diep en blijf voortaan massaal van onze mooie, lieve, vruchtbare meisjes af.
Hoogachtend,
namens alle jonge acteurs,
Johan Fretz
