Al zolang als ik me kan herinneren, is bont in Nederland behoorlijk not done. Ik ging altijd mee met deze gedachtegang. Want je kunt niets anders dan een onmens zijn, als je jezelf hult in het zachte en prachtige velletje van een dier, dat enkel is gestorven om jou van een jas te voorzien. In het stenen tijdperk hadden we natuurlijk geen keus, maar anno nu kun je natuurlijk ook gewoon een kekke Gore-Tex- of Gaastrajas kopen. Bont is een van de oorzaken van onnodig dierenlijden, dat weet iedereen die wel eens een eng filmpje van PETA heeft gezien. Als ik zo’n filmpje kijk, moet ik bijna huilen, want er is niets zieliger dan zielige kinderen en dieren. Toch liep ik ook vandaag weer stralend met mijn bontjas aan (vossenbont, vintage) over de saaie grijze Nederlandse straten.
Niets houdt me namelijk warmer en niets staat me beter dan mijn bontjas, ondanks mijn gewetensbezwaren. Natuurlijk is het fijn dat mensen als Stella McCartney steeds betere faux fur weten te ontwerpen, maar nepbont haalt het nog steeds niet bij echt bont. Het voelt anders, het ruikt anders, het is anders. Want het is geen bont.
Vintage bontjas
Mijn vintage bontjas was een cadeau van mijn BFF, omdat ze wist hoe graag ik er een wilde en hoe moeilijk ik het vond om er een te kopen, vanwege mijn gewetensbezwaren. Ik sus mezelf dus met de gedachte dat iemand anders deze jas al heeft gekocht en gedragen en het voor de dode vossen dus niet uitmaakt of ik hem in de fik steek of er parmantig mee rond paradeer. Toch is het niet zo moeilijk om bont te dragen in Nederland als ik dacht. Grofweg genomen krijg ik twee verschillende soorten reacties;
– “Oh, wat prachtig! Die jas staat je geweldig!”
– “Oh wat prachtig! Die jas staat je geweldig! Maar eigenlijk kan het niet hè, bont…”
In twee jaar tijd ben ik nog nimmer met rode verf beklad of bedreigd. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Op internet gaf iemand open en eerlijk (anoniem) aan dat hij/zij me dolgraag levend wilde villen om vervolgens een jas te maken van mijn huid. Daarnaast voegde hij/zij nog toe dat ik een verwerpelijk persoon ben en dat ik dien te sterven aan een zeer populaire ziekte (kanker). Ik was altijd in de veronderstelling dat dit soort mensen in de meerderheid waren in Nederland. Gezellig samen met zijn allen tegen bont en voor lieve diertjes. Zo makkelijk als veel mensen een kiloknaller gehakt halen bij de buurtsuper, gewone eieren kopen en foie gras eten, draag ik mijn bontjas. En ik word er net zo min om beoordeeld als de kiloknallerkopers en leerdragers.
Humaan bont
Ik vind dan ook dat meer mensen bont moeten dragen. Niet alleen omdat het je heerlijk warm houdt, zonder dat je het benauwd krijgt, maar ook omdat het zo enorm mooi is en voor een welkome afwisseling zorgt tussen de saaie grijze en zwarte jassen in het winterse Nederland. Hoe meer mensen bont kopen, hoe meer ‘macht’ we krijgen over de industrie. Als de vraag naar humaan bont stijgt, zullen er meer bedrijven komen die hun dieren goed behandelen en ze op humane wijze van hun velletje ontdoen, voor ons aller plezier. En ja, daar wil ik best een paar honderdjes voor neerleggen.
Tot de scharrelvosjas een feit is, draag ik mijn vintagebontjas met trots. Hij past namelijk bij elke outfit en geeft me een chique allure, die we nog te vaak moeten ontberen in het praktische Nederland, waar je al gek genoeg bent, als je normaal doet (met je zwarte C&A-jas).
Hulde aan alle bontjassen en die van mij in het bijzonder.
Judith Valentijn is hoofdredacteur van Pinkbullets.nl.
