Onlangs opende de overheid een offensief tegen de georganiseerde criminaliteit. Het blijkt in de praktijk vooral om een klopjacht op wietkwekers te gaan. De teelt van cannabis zou steeds meer in handen van de georganiseerde misdaad zijn. Zoals vaker wordt er overdreven, maar toch heeft men een punt. De types die zich er mee bezighouden zijn vaak eerder in te delen in de categorie zware jongen dan die van geëngageerd hippie. Dat men deze tendens met lede ogen aanziet, is begrijpelijk.
Thuiskweek
De manier waarop de overheid het probleem bestrijdt, is echter vooral contraproductief. In haar blinde jacht op kwekers maakt de overheid namelijk geen enkel onderscheid. Of je nou 20 of 2000 planten hebt staan, de gevolgen zijn rigoureus. Wie gepakt wordt, is vaak zijn huis kwijt en kan torenhoge boetes en aanslagen tegemoet zien. Steeds vaker dreigt zelfs de bak.
Daar het vooral de kleine kwekers zijn die gepakt worden, lijkt de overheid haar doel voorbij te schieten. De consequenties zijn zo ingrijpend dat je haast wel een gewetenloze crimineel moet zijn wil je nog het risico nemen een paar plantjes op te kweken. Een andere aanpak lijkt dan ook logischer. Waarom neemt de overheid het heft niet echt in handen en trekt ze de wietteelt uit de criminele sfeer juist door deze te faciliteren? Niet via gemeentelijke of nationale kwekerijen, maar door het bevorderen van kleinschalige thuiskweek afgestemd op de behoefte van een bepaalde buurt.
Biologische teelt
Het is een koud kunstje om via de bestaande coffeeshops in beeld te brengen wat de behoefte in bepaalde buurten is. Op die basis zou men lokaal bijvoorbeeld mensen met een uitkering die daar voor voelen, een voorstel kunnen doen om voortaan via cannabisteelt in een inkomen te voorzien. Omwille van de veiligheid hoeft me het niet te laten. Bij goede aanleg is een kweekhok niet onveiliger dan een terrarium. Een gemeente zou via voorschriften voorwaarden aan installatie en gebruik kunnen stellen en het geïnstalleerde na aanleg door deskundigen laten controleren. Zo hoeft niemand overlast te vrezen.
Er is ook niet veel nodig om een redelijk inkomen te halen uit wietteelt. Een ruime kast, twee lampen en een beetje weten wat je doet, en je houdt er al gauw meer aan over dan de bijstand maandelijks uitkeert. Een ander voordeel van zo’n buurtgebonden systeem is dat de afzet kan worden afgestemd op de vraag en dat via overleg tussen kweker, coffeeshop en gemeente maatstaven aan de kwaliteit gesteld kunnen worden. Veel gebruikers zullen het toejuichen, voortaan weer te kunnen genieten van met biologische middelen op aarde gekweekte planten in plaats van de, onder andere dankzij het gebruik van de meest agressieve chemische goedjes, opgefokte hydrowiet die deze dagen de schappen vult.
Nieuwe arbeidsplaatsen
Voor de overheid biedt het ook enkel voordelen. De zo overbelaste politie krijgt meer tijd voor het bestrijden van echte criminaliteit in plaats van deze te verdoen aan de jacht op kleine kwekers en er wordt bespaard op uitkeringsgelden. In een klein dorp misschien geen vetpot, maar in een stad als Amsterdam moet deze nieuw gecreëerde arbeidsmarkt toch al snel een paar honderd banen opleveren.
Door als gemeente de wietkweek in handen te geven van kleine thuiskwekers die met goedgekeurde spullen een kwaliteitsproduct kweken dat direct wordt geleverd aan de lokale coffeeshop, houd je mensen uit een uitkering, de kwaliteit onder controle en – voor de overheid naar eigen zeggen het belangrijkst – de criminaliteit buiten de deur.
