In het begin van de jaren ’80 lijkt Manchester het middelpunt van de muziekindustrie in Engeland. Met bands als New Order, Happy Mondays, Buzzcocks, Simply Red en het toonaangevende Factory Records wil iedereen die ook maar een instrument vast kan houden, in deze scene gezien worden. Daar denkt beroepsijdeltuit Stephen Patrick Morrissey, beter bekend als gewoon Morrissey, niet anders over. Morrissey, die beschikte over een vlotte pen, vormde samen met gitarist Johnny Marr een muzikaal duo, dat later zou uitgroeien tot een van de belangrijkste bands van die tijd.
Electronisch
In tegenstelling tot het synthesizer-geluid dat veel bands in die tijd produceerden, beriepen Morrissey en Marr zich meer op het klassieke gitaargeluid. Het duurde ook niet lang voordat ze een heuse band inclusief drummer (Mike Joyce) en bassist (Andy Rourke) om zich heen hadden verzameld. Dit viertal zal tegen eind 1982 bekend komen te staan onder de naam The Smiths, een naam die Morrissey wat minder pompeus vond doen klinken dan namen als Spandau Ballet en Orchestral Manoeuvers in the Dark. In 1984 zou Morrissey in een interview aangeven dat hij deze naam koos, omdat het een normale naam was en het tijd was dat de normale mensen hun gezicht lieten zien.
Morrissey zelf was eigenlijk alles behalve normaal. Hij was een beetje wereldvreemd, controversieel en buitengewoon begaafd in het schrijven van humoristische en intelligente teksten. Ook zijn voorkomen en uiterlijk konden worden aangemerkt als ietwat eigengereid. Dit leverde een net zo grote groep Smiths-haters als -liefhebbers op. In die laatste groep bevond de populaire DJ John Peel zich. Hij was een van de eersten die de band zendtijd op de radio gaf in de vorm van de eerste single ‘Hand in Glove’. Deze viel echter nog niet goed bij het grote publiek. Het was pas toen de singles ‘This Charming Man’ en ‘What Difference Does It Make?’ uitgebracht werden dat de band commercieel succes kreeg.
Eerste album
In februari 1984 werd het debuutalbum The Smiths uitgebracht en behaalde uiteindelijk plaats twee op de UK albumlijsten. Een mooi voorbeeld van de eerdergenoemde controversie van Morrissey, kon je terug horen in het nummer ‘Suffer Little Children’, een lied geschreven over de Moors-moorden. Een nabestaande van een slachtoffer hoorde het nummer op een jukebox en vond dat de band de moorden gebruikte om hun muziek te commercialiseren. Een slachtoffer, Lesley Ann Downey, wordt uitdrukkelijk genoemd in het nummer en Morrissey werd later bevriend met haar moeder. Het nam echter niet minder weg dat muziekcritici eind 1984 niet meer om de band heen konden.
Levi Boitelle kon ten tijde van The Smiths nog niet eens fatsoenlijk praten, maar zou natuurlijk geen goede hipster zijn als hij ze niet als groot voorbeeld zou beschouwen.
