Morgen presenteert de commissie-Gunning de uitkomst van haar onderzoek naar het misbruik op de Amsterdamse kinderdagverblijven. Dit rapport staat in principe los van het strafrechtelijk onderzoek naar de misdaden van Robert M. Uit het rapport moet blijken hoe het mogelijk kon zijn dat deze Letse medewerker jarenlang ongemerkt kinderen kon misbruiken. Vandaag staat in de Volkskrant een anoniem verslag van een ouder wiens kind op Het Hofnarretje zat, één van de plekken waar M. heeft gewerkt.
Machteloos
De moeder of vader, dat wordt niet duidelijk in het artikel, vertelt over de dagen waarin het grootschalig misbruik aan het licht komt. Op dat moment heerst er nog grote onzekerheid over het exacte aantal kinderdagverblijven die zijn getroffen door deze verschrikkelijke gebeurtenissen. Bovendien was M. ook werkzaam als invaller, maar door de slechte administratie weet niemand wanneer hij waar werkte. Voor ouders blijft het lange tijd onduidelijk of hun kinderen ook slachtoffer zijn geworden.
De ouder in de Volkskrant zegt: “In de krant lees ik details over de zedenzaak. Het blijkt om Het Hofnarretje te gaan. Het Hofnarretje? Ons kind heeft daar gezeten. Het was de enige crèche waar wij terecht konden. Het gaf geen goed gevoel ons kind daar achter te laten. De boel was rommelig, de sfeer ongeïnteresseerd en er was weinig continuïteit in het personeel.” Vervolgens: “Sommige andere ouders wilden ook weg bij Het Hofnarretje, maar waarheen? Alle andere crèches in de buurt hadden lange wachtlijsten. Je bent machteloos, je bent blij als je een plek hebt.”
Ambitiemaatschappij
Ouders zijn de aangewezen personen om voor hun kinderen te zorgen. Dat is fysiologisch en maatschappelijk bepaald. Maar ook emotioneel: niemand wil dat zijn kind in handen komt van slechte mensen. Iedere ouder wenst zijn kind het beste toe. Maar de laatste tijd lijken ouders de grip op hun zorgtaak kwijt te raken. Kinderen zijn nog nooit zo vaak uitbesteed geweest als tegenwoordig.
Het is geen protest tegen werkende moeders. Het is een protest tegen het gevolg dat onze ‘ambitiemaatschappij’ zich zelfs openbaart in iets waar het niet thuis hoort: ons primaire zorginstinct. We zijn ambitieus: we willen kinderen, een goede carrière, een sprankelend sociaal leven, een lekker lijf en intellectuele hobby’s. The whole shebang. Om dat vol te kunnen houden moet een gezin geregeerd worden als een bedrijf. Zorgen dat ieder gezinslid op de plek is waar hij moet of wil zijn, is een grote logistieke operatie.
Zorginstinct
Door hun leven zo systematisch en operationeel aan te pakken, verdwijnt langzamerhand iedere feeling met hun innerlijke instincten en gevoel als ouder. Ze zijn zich misschien wel bewust van het feit dat een kinderdagverblijf ‘niet zo fijn’ over komt, maar omdat het weigeren van deze optie een onmogelijkheid in het oh zo strakke schema oplevert, moet het maar.
Er is niets mis met ambitieuze ouders. Ook is het ouderschap slechts één van de vele rollen die een mens heeft in zijn leven. Maar op het moment dat zij bewust hebben gekozen om te zorgen voor een kind, zijn zij hiervoor verantwoordelijk. Mensen die tot verschrikkelijke dingen in staat zijn, zoals M., zijn overal en jammer genoeg kunnen we daar veel te weinig aan doen, maar ouders kunnen wel wat meer ‘ouder’ zijn. Het kindje uit het stuk in de Volkskrant is gelukkig niet misbruikt, maar zo’n voorgevoel mag niet worden genegeerd.
