Volgende week gaat op het evenemententerrein in Biddinghuizen weer het Lowlands festival van start. Dit festival in de polder, wat dit jaar binnen twee uur was uitverkocht, staat bekend om zijn mooie verscheidenheid aan muziek, theater, kunst, literatuur en publiek. Om de bezoekers op de hoogte te stellen van al het moois dat te aanschouwen is, stellen de meeste media op zeer pedante wijze een ‘must see’-lijstje samen. Om niet achter te blijven bij de massa zal uw redacteur van DeJaap dan ook zijn keuze aan u opdringen de komende weken voorafgaand aan het festival.
Frank Turner
Het is schijnbaar hip onder leden van punkbandjes om een solocarrière te ambiëren waarbij de nadruk ligt op een meer akoestisch geluid. Zo hebben we Tony Sly, frontman van punkband No Use For A Name die samen met Joey Cape van Lagwagon hun akoestische gitaren onder het stof vandaan haalden en iets recenter hebben we Dallas Green, die uit Alexisonfire stapte om onder City and Colour ingetogen folk ten gehore te brengen. Daar kan ook Frank Turner aan toegevoegd worden, die nu officieel bij het Engels publiek is doorgebroken getuige onderstaand filmpje genomen tijdens de 2010 editie van het Reading-Festival.
Fink
In bijna dezelfde categorie vinden we Fink, het alter ego van Fin Greenal, een man wiens muzikale carrière begon in techno en triphop. Ook hij besloot radicaal te veranderen en treedt tegenwoordig voornamelijk op als three-piece, waarbij hij zelf zingt en akoestische gitaar speelt en wordt begeleid door een drummer en bassist. Waar bij Frank Turner toch een heel ander geluid is te horen, is er bij Fink wel duidelijk een geest uit het verleden aanwezig in zijn muziek. Eentonige baslijnen, catchy riffjes en een dreunende beat: alle ingrediënten voor elektronische muziek, maar blijkbaar ook voor de akoestische muziek van Fink.
Seasick Steve
Met zijn tuinbroek, baardje en pet ziet Steven Wold, alias Seasick Steve, er uit als een echte working class hero. Hij breekt nu pas op latere leeftijd door, maar dat is helemaal niet erg. Het is juist die doorleefdheid, die levenservaring, die zijn muziek de lading meegeven. Op geheel eigenwijze manier brengt hij een soort mix tussen blues en ouderwetse rock ‘n’ roll aan de man. Het is zijn aparte performance die hem geliefd maakt bij het grote publiek. Zijn grote doorbraak was zo rond 2007 toen hij speelde in de muziekshow van Jools Holland op de BBC. Kijk zelf maar waarom.
Levi Boitelle pretendeert geen muzieksnob te zijn, maar duwt met alle liefde zijn muzikale mening door andermans strot.
