Het is altijd weer een verrassing waar mijn werk me brengt. Meestal is het prima vertoeven maar ik heb wel eens doodsangsten uitgestaan op een Oostenrijkse berg. Het begon al in de taxi vanaf het vliegveld. Het sneeuwde maar dat weerhield de chauffeur er niet van om met een vaart van bijna 200 kilometer per uur naar mijn hotel te rijden. En nee, hij luisterde niet toen ik zei dat hij gas terug moest nemen.
Ik arriveerde om elf uur in het hotel en werd om zes uur de make-up stoel van de visagist verwacht. Na de plamuursessie en een snel ontbijtje gingen we met het team in een busje naar de locatie. Ik was nog nooit op een berg geweest. Toen ik hoorde dat we naar 3000 meter hoogte gingen, kreeg ik knikkende knieën. Ik heb astmatische bronchitis en had vaag eens iets gehoord over hoogteziekte en zuurstoftekort. In mijn hoofd was ik al aan het sterven. Dramaqueen, I know. We maakten een tussenstop op ongeveer 1800 meter hoogte. Ik was wat duizelig en stond wankel op mijn benen maar verder ging het prima.
Naast de afgrond
Tot het moment dat ik zag wat de klant precies van plan was. Uit het busje kwam een schommelstoel – I kid you not– die ze leuk net naast een afgrond neerzetten. ‘Je mag daar plaatsnemen,’ zei de productieleider. Met lood in mijn schoenen liep in naar de stoel. Toen ik ernaast stond, zag ik dat er maar dertig centimeter tussen de stoel en de afgrond zat. Even schoten mijn verdiensten door mijn hoofd. Met deze shoot zou ik 750 euro verdienen. Maar welke gek gaat er voor dat bedrag in een schommelstoel dertig centimeter naast een afgrond zitten?
‘Sorry, ik doe dit niet,’ zei ik, ‘Ik wil dat de stoel minimaal een meter teruggezet wordt. Als dat ding naar achter klapt, wordt dit idyllische plaatje mijn dood.’ Even was het stil. Vervolgens sprak de fotograaf de onwaarschijnlijke woorden: ‘De stoel staat inderdaad te dichtbij de afgrond. Op beeld ziet het er nu uit alsof ze op de rand van de berg zit. Dat geeft teveel het idee dat het gephotoshopt is.’ Juist, ja. Mijn leven, who cares? Als er maar logica in het beeld zit.
Wit weggetrokken
Na het maken van de foto in de wiebelstoel, reden we door naar 3000 meter hoogte. Met elke meter die we klommen, kreeg ik meer last van mijn luchtwegen en werd ik nog draaieriger. Een skilift bracht ons naar de tweede locatie. Toen de make-up op mijn wit weggetrokken gezicht nog even werd bijgewerkt, zag ik de assistent van de fotograaf op een soort rotsblokken klimmen.
Ik wist wat dit betekende: dat mocht ik zo gaan doen. Er volgde nog een omkleedmoment. Ik moest een broek in maat 42 aan. Dat gaat wat lastig met maat 48 dus het geval werd opengeknipt. Vervolgens mocht ik op de hevig wiebelende rotsen klimmen. Met mijn kont die uit mijn broek hing en achter mij joelend volk dat voorbijkwam met de lift, schoten we de laatste foto. Toen ik twee uur later in het vliegtuig zat, ging ik maar wat graag opnieuw de hoogte in. Eindelijk op weg naar huis…
Mayra de Wilde is succesvol plusssize model en journalist voor titels als Grazia en Viva. Voor Mode.DeJaap verhaalt ze elke twee weken over haar leven.
