De naam Ron Paul is vaak voorbij gekomen hier op DeJaap, meestal in de comments en zelden als serieuze kanshebber voor de Republikeinse nominatie. De 76-jarige veteraan van het deelnemersveld lijkt zichzelf al te kandideren zolang als de Grand Old Party, de semi-officiële bijnaam van de Republikeinse partij, bestaat. Toch heeft hij nooit echt kans gehad op de Republikeinse kandidatuur voor het Witte Huis. Zijn ster is de laatste weken echter rijzende en dus doet de vraag zich aan of hij, 24 jaar nadat hij zich voor het eerst namens de Libertarian Party verkiesbaar stelde voor het presidentschap, in 2012 de vaandeldrager van de Republikeinen kan zijn. Dat lijkt onwaarschijnlijk, maar dat hij een bepalende stempel op de verkiezingsstrijd kan drukken staat vast.
Ralph Nader
Van Al Gore, vicepresident onder Bill Clinton en Democratische presidentskandidaat in 2000, wordt gezegd dat hij de verkiezingen niet verloor van zijn Republikeinse tegenstander George W. Bush maar van de redelijk onbeduidende leider van de Green Party Ralph Nader. Die legendarische verkiezingen werden namelijk bepaald door de 537 stemmen die Bush in Florida meer haalde dan Gore, terwijl Nader ter linker zijde van Gore 97.488 stemmen kreeg. Als Nader niet mee had gedaan was de overgrote meerderheid van die stemmen naar Gore gegaan en daarmee de winst in Florida en dus het Witte Huis. Nader deed vijf keer mee aan de presidentsverkiezingen en speelde alleen in 2000 een (dubieuze) rol van betekenis.
De rol die Nader speelt voor de Democraten is Paul al jaren op het lijf geschreven voor de Republikeinse partij. Hij heeft een indrukwekkender carrière aangezien hij al sinds 1976 met onderbrekingen namens Texas in het Huis van Afgevaardigden zit, maar is evenzeer een luis in de pels van zijn partij. Door aan de flanken van het politieke spectrum aandacht te trekken, dwingen ze de grote partijen om zich over hun onderwerpen uit te spreken. Het is met die reden dat Paul zich vaak verkiesbaar stelt voor de Republikeinse nominatie, in de wetenschap dat zijn standpunten te extreem zijn om die verkiezingsstrijd werkelijk te winnen.
De wind mee
Bij gebrek aan een stabiele conservatieve kandidaat en meeliftend op de populariteit van het Republikeinse streven naar smaller government, al jaren ook zijn boodschap, heeft Paul de laatste weken de wind echter mee. In het conservatieve Iowa lijkt hij volgens de voorspellingen van expert Nate Silver een grote kans te maken op de overwinning en zelfs in het gematigde New Hampshire is hij inmiddels de voornaamste uitdager van Mitt Romney. Als voorstander van abortus en de legalisatie van drugs en als tegenstander van het verbod op het homohuwelijk en de politieke steun aan Israël, vallen veel van zijn standpunten echter nauwelijks te rijmen met de ideeën van een grote meerderheid van de Republikeinse Partij. Het lijkt daarom erg waarschijnlijk dat zijn huidige momentum vooral gebaseerd is op een afkeer van de alternatieven en bestaat dankzij gebrek aan kennis bij het electoraat over wat Paul echt vindt. De kans dat hij zijn huidige populariteit kan vasthouden en de nominatie in de wacht kan slepen lijkt dus klein. Of zoals David Axelrod, één van de belangrijkste adviseurs van Obama, het omschreef toen Newt Gingrich klom in de peilingen:
Just remember, the higher a monkey climbs on a pole, the more you can see his butt. […] The speaker is very high on the pole right now and we’ll see how people like the view.”
Cultheld
Ondanks zijn beperkte kansen op de nominatie kan Ron Paul echter wel bepalend zijn. Zijn trouwe aanhang zet zich de laatste maanden fanatiek in om hem aan de nominatie te helpen. Zijn steun groeit en zijn volgers zullen gedesillusioneerd achter blijven als Paul hoge ogen gooit in de early states om later in de verkiezingen, als de kiezers hem beter leren kennen, alsnog het onderspit te delven. Wellicht kiest hij ervoor om zich dan kandidaat te stellen voor de Libertarian Party, zijn Republikeinse medekandidaat Gary Johnson gaat diezelfde weg bewandelen, misschien trekt hij zich gewoon terug. Hoe het ook zij, als deze glorieuze opkomst van veteraan Paul eindigt in een anticlimax is de kans klein dat zijn aanhang nog warm loopt voor de Republikeinse kandidaat die er straks met de nominatie vandoor gaat. Juist omdat Ron Paul zo’n uitgesproken cultheld is in bepaalde kringen en juist omdat zijn standpunten zo out there zijn, lijkt de kans klein dat zijn aanhang zich achter een willekeurige Republikein schaart.
Het zou een bijzonder scenario zijn. Ron Paul gooit hoge ogen in early state Florida tijdens de primaries, trekt daar de voorverkiezingen (bijna) naar zich toe maar verliest de uiteindelijke nominatie op Super Tuesday. Zijn achterban besluit teneergeslagen thuis te blijven op verkiezingsdag. Juist Florida wordt de bepalende swing state waar Republikeinen en Democraten uitvechten wie de strijd om het Witte Huis wint. Dit keer is het echter Ron Paul die de cruciale stemmen van een partij afsnoept om de tegenstander, Barack H. Obama, onbewust een tweede termijn in het Witte Huis te gunnen. Het is die stempel die Ron Paul op de verkiezingen kan drukken en hoe langer hij een rol van betekenis blijft spelen in de Republikeinse nominatiestrijd, des te belangrijker zal hij zijn als Amerika in november 2012 naar de stembus gaat. Nee, Ron Paul gaat de Republikeinse presidentskandidaat niet worden, maar een Ralph Nader-momentje ligt in het verschiet.
Adriaan Andringa zal tot de presidentsverkiezingen in 2012 regelmatig verslag doen van het Amerikaanse politieke schouwspel.
