Als je ze voor het eerst ziet, geef je ze geen dollar. De één loopt standaard in te grote maatpakken, de andere lijkt net weggelopen uit een vrolijke tekenfilm. Samen zijn ze 141 jaar oud. Toch zijn Ron Paul (Republikein) en Dennis Kucinich (Democraat) niet zomaar twee koekebakkers. Beiden hebben ze de ambitie om president van de VS te worden. Paul is één van de kandidaten in het circus ter rechterzijde en Kucinich was jaren het linkse geweten in de Democratische voorverkiezingen voor het presidentschap. Politieke tegenpolen zijn het. Geef hen 100 stellingen en 97 keer zullen ze het met elkaar oneens zijn. Ze zijn de buitenbeentjes van de politieke machtblokken in de VS. Onmogelijk dat deze twee scapegoats elkaar vinden? Integendeel. Paul en Kucinich zijn politieke vrienden. Zij doen wat alle Amerikaanse politici in campagnetijd beloven maar na een dag in het Congres of Witte Huis zijn vergeten, samenwerken ongeacht politieke kleur.
Minister van Vrede
Kucinich noemde Paul als zijn mogelijk runnig mate als hij de voorverkiezingen ging winnen in 2008. Niet heel gewaagd omdat hij kansloos was tegenover het campagnegeweld van Clinton en Obama. Voor zijn trouwe aanhang leek alle hoop vervlogen toen Kuncinich vorig jaar bekend maakte het niet opnieuw op te nemen tegen de zittende president, ondanks felle kritiek op de plannen vanuit het Witte Huis. Paul deed wel mee aan Republikeinse zijde. Hij leek kansloos, maar de knotsgekke aanloop naar, en daadwerkelijke voorverkiezingen zelf, zijn wispelturig. Sarah Palin, Herman Cain, Michele Bachmann, Rick Perry, allen zaten ze virtueel al in de Oval Office. Voor hetzelfde geld was Paul koploper geworden. Romney of Gingrich lijken de laatste twee overgebleven kemphanen voor de tweestrijd met Barack Obama, maar stel je voor dat Paul de wind alsnog mee krijgt. Zal hij dan aan zijn oude vriend Kucinich denken? Het antwoord daarop lijkt ‘Ja’. Tijdens een persconferentie vorig jaar november antwoordde hij dat in zijn toekomstige kabinet mogelijk een post voor Kucinich was weggelegd. Als minister van Vrede, voegde hij er grappend aan toe.
Daarmee is ook de reden van het politieke bondgenootschap genoemd. Ze behoren tot het zeldzame politieke kamp van de vredesduiven die ageren tegen de ‘haviken mentaliteit’ van verschillende regeringen. Paul kreeg recent nog de Republikeinse achterban op zijn dak toen hij zijn ‘golden rule’ in een tv debat gooide. Een haast Ghandiaanse uitspraak, maar vloeken in de conservatieve kerk:
I would say that maybe we ought to consider a golden rule in foreign policy: don’t do to other nations what we don’t want to have them do to us.”
Pacifist
Kucinich is zelfs voor de Democraten te pacifistisch. Regelmatig hekelt hij de opstelling van de man die hem vier jaar geleden versloeg. De oorlogstaal van Obama, richting onder andere Libie en Iran, noemt hij afleiding voor de kwakkelende economie. Samen met Ron Paul zorgde hij ervoor dat de president vorig jaar een oorwassing van het Amerikaanse congres kreeg over diens plannen voor een interventie in Libië.
De rol van Paul en Kucinich blijft waarschijnlijk rommelen in de marge. Zolang ze de partijen geen grote schade berokken worden ze gedoogd of als excuus gebruikt richting de vleugels. Toch mogen Obama, Romney of Gingrich de komende maanden niet teveel uit de bocht vliegen. Als Paul en Kucinich elkaar echt weten te vinden en als optie op de stembiljetten komen, kan het misschien nog link worden. Tik de naam van beide heren maar eens in op een willekeurige zoekmachine. Je vindt fanpagina’s op facebook en myspace, merchandise en een petitie om samen de ticket Paul/Kucinich te vormen. Of de VS klaar is voor zo’n scapegoat revolution, een machtsgreep voor de zondebokken van de politieke flanken, valt te bezien. Hun rol als de Waldorf and Statler van de Amerikaanse politiek lijkt echter nog lang niet uitgespeeld.
Pim Siegers is student journalistiek en fractie- en partijvoorzitter van de SP in bruisend Pekela.
