(foto: www.conceptcarz.com)
Iso was een Italiaans merk dat fraaie bruldingen produceerde. Toevallig heb ik er een persoonlijke ervaring mee. Deze was maar zo-zo. Eigenlijk heb ik er nog de pest over in. Het lag echter niet aan de Iso. Nee, het lag aan mijn oudste broer en zijn twee schuurtjesvrienden. De een, we noemen hem W, werd later een hoge techneut bij Citroën Nederland, de ander, I, ging naar zee en zwierf jaren rond als scheepswerktuigkundige (WTK). Ten tijde van dit Iso-verhaal (p)repareerden de twee echter auto’s. Meestal sportwagens. Eens moest er een Iso Rivolta van geel naar rood worden overgespoten. Én een uitlaat krijgen die nooit meer zou doorroesten. Zo verlangde de klant, een rijke tandarts. Nu bestonden dergelijke uitlaten niet dus werd een beroep gedaan op het vernuft van mijn broers schuurtjesvrienden. En op mijn circa twaalf jaar oude rug.
