Mark de Vries had het zelf niet door dat hij op het onvolprezen Twitter een trending topic was geworden. Hij wist niet eens wat het was, gaf hij later zelfs ruiterlijk toe. Voordat de boomlange aanvaller van Cambuur Leeuwarden bekend werd via Twitter hadden veel voetballiefhebbers hoogstwaarschijnlijk nog nooit gehoord van de bonkige spits. Dat is ook niet heel vreemd, want voetbalnomade De Vries was nooit een speler die je voorbij zag komen bij Studio Sport. Hij verdiende namelijk zijn boterham bij een reeks aantal clubs als Heart of Midlothian en Leicester City. Alleen die verstokte fetisjisten, met een voorkeur voor de obscure Engelse competities wisten van het bestaan van Mark de Vries.
Mixed zone
Tot die ene maandagavond, toen de aanvaller van de Trots van Leeuwarden voor een lelijk sponsorbord in een klein en zweterig hokje in het stadion stond. Dat heet heel pretentieus de ‘mixed-zone’, omdat het een ruimte is waar journalisten en spelers met elkaar kletsen, vaak voor een draaiende camera. Zo kon het gebeuren dat Mark de Vries die avond voor de camera werd gesleept, want De Vries had gescoord en De Vries was door zijn club de wacht aangezet. Geen contract meer, te oud en te duur. Zo gaan die dingen in de voetballerij. Toch werd het niet zomaar een standaard interview, zoals de meeste gesprekjes met voetballers gaan. Nee, De Vries was geëmotioneerd en teleurgesteld. Hij wil volgend seizoen gewoon voetballen, en kwam, staand voor de camera, tot het besef dat het in mei wel eens over kon zijn met zijn hobby. Dat kwam hard aan bij spits Mark, groot en sterk, maar door de ontluikende tranen kwetsbaar als een lekschoten bal.
Het waren mooie en oprechte tranen. Tranen van een man die hartgrondig houdt van zijn werk en sport. Je moet het maar willen; dagelijks van Den Helder naar Leeuwarden over de Afsluitdijk jakkeren voor een lullige training. De Vries krijgt het te kwaad bij het idee dat niet meer te mogen. Ook Antoine van der Linden werd het even te veel. Donderdag, het was al bijna tegen middernacht toen Heracles zeker was van de bekerfinale. De stoere verdediger van Heracles liet zijn tranen de vrije loop. Na dit seizoen beëindigt hij zijn loopbaan, en anders dan De Vries is dat zijn eigen keus. Maar daar sta je dan opeens in de finale, aan het einde van je carrière die je voerde langs clubs als Swindon Town en FC Emmen. Het besef dat je laatste grote wedstrijd er eentje zal zijn die de geschiedenisboeken in zal gaan. Een zinderende Kuip, volgepropt mannen en vrouwen die hunkeren naar erkenning voor hun Heracles. En Van der Linden? Hij mag misschien die dennenappel wel de lucht in gooien. Natuurlijk, dan ga je janken. En terecht.
Overdrijven
Laten we wel één ding met elkaar afspreken. Laten we blijven genieten van huilende voetballers die oprecht tot tranen geroerd zijn omdat ze liefde hebben voor het spelletje. Maar heren voetballers, laten we het niet overdrijven. Geen misbruik maken van de situatie. Laten we er geen sport van maken met een mooie prijs voor de grootse jankerd. Niet volschieten na ieder doelpunt. Het zal een mooie boel worden, zeg. Stel je voor, Jan Vertonghen die na zijn winnende treffer om de landstitel een stil hoekje op het veld opzoekt en eens even ongegeneerd gaat staan snotteren. Of Huntelaar, die de winnende binnenkopt in de EK-finale. Dat Klaas-Jan eerst even zijn moeder in Hummelo belt en samen met haar drie pakjes tissues weg staat te jankten. Nee, laat de echte tranen maar over aan échte voetbaldieren met echt klein leed. Mannen die het gras willen ruiken en het liefst de hele dag voetballen. Mannen die van het voetbal houden. Jullie mogen janken, en ik huil met jullie mee.
