X-factor, Idols, Popstars, The Voice, Britain’s Got Talent: de talentenjachten gaan verbazingwekkend lang mee. Het publiek vreet het gretig. Meeleven met de kneuzen of hard lachen omdat de kneuzen zo arrogant zijn, juichen voor de helden en het ze gunnen of niet. Het liefst een relletje eromheen. Het is blijkbaar een ervaring die geen tv-kijker kan weerstaan. Bij Britain’s Got Talent hadden ze al snel door dat niets zo goed scoort als een zielig persoon dat volgens het publiek (en jury) in eerste instantie geen enkele kans heeft, en die dan toch iedereen omver blaast. Iets wat ze in de redactieruimten ongetwijfeld de ‘verplichte verrassing van het seizoen’ noemen. Eerst was daar Paul Pots, toen Susan Boyle, nu zijn het Charlotte en Jonathan, en dan vooral die laatste.
Want wat een figuur is Jonathan. Ze moeten op de redactie een feestje hebben gevierd toen ze hem vonden. Hij is dik, verlegen, verwijfd, superonzeker en kan uitstekend zingen. Zelfs zijn vriendin Charlotte, zijn steun en toeverlaat, zegt dat mensen maar beter het boek niet op zijn omslag moeten beoordelen.
Natuurlijk is zijn intrede bij het programma zorgvuldig geregisseerd. Sterker nog: het is zo belachelijk overgeregisseerd dat je je bij het bekijken van de beelden in een soort suikerzoete musical waant, inclusief warme blikken van goedkeuring, aanzwellende muziek en tranen met tuiten van ontroering. Juryvoorzitter Simon Cowell ziet Jonathan op het podium verschijnen en steekt alle dikkertjes die niet kunnen zingen alvast een hart onder de riem met de woorden: ‘Just when you think things couldn’t get any worse’. Want waag het niet er belabberd uit te zien! De woorden zijn zelfs ondertiteld, zodat de kijker ze zeker meekrijgt. Uiteraard hebben ze Jonathan van te voren uitgehoord over zijn gewicht, zodat hij het probleem adresseert, en trillend vertelt wat voor gevolgen zijn omvang voor zijn zelfbeeld heeft gehad. Bij het publiek zien we alvast een aantal blikken van afkeuring en regelrechte walging. Heel de wereld weet nu dat we een verrassing gaan krijgen, zou je denken. En ja hoor. Na een te vroege inzet van Jonathan barst de hemel open en gouden stralen van genade en blijdschap knallen van je scherm. Jonathan kan zingen, gelukkig maar! Stel je eens voor dat hij voor niets zo vadsig was! Jury in alle onschuld totaal verbouwereerd. Als Cowell de twee na afloop vakkundig tegen elkaar uitspeelt – het meisje moet eigenlijk weg want niet sensationeel – zegt Jonathan natuurlijk dat ze niet zonder elkaar verder zullen gaan. Nog een wolkbreuk van tranen en violen, het publiek valt elkaar in de armen en een nieuwe star is born.
Het is de vraag wat erger is: de totale mediaverkrachting van een knulletje van 17 of de mensen om hem heen die daar aan meewerken. De cynische genieën achter de productie van de show of de jury. Of gewoon de domheid van het publiek die dit soort ridicule onzin blijft vreten. Ik denk het laatste.
