Zondagavond is de twee uur durende première-aflevering uitgezonden van het nieuwe, alweer vijfde, seizoen van Mad Men. Een mooie, unieke serie over het leven van een aantal reclamemannen en hun entourage in het New York van de jaren 50 en 60. Niet alleen de mores van de reclamewereld destijds, maar het hele sociaal-culturele leven van het na-oorlogse Verenigde Staten wordt prachtig verbeeld door Don Draper, Roger Sterling en consorten. Hoezeer Mad Men ook wordt geprezen, het is wel te hopen dat de scenarioschrijvers dit seizoen met meer op de proppen komen dan alleen een veredelde soap-opera: het euvel waarin de serie langzaam verzandt is geraakt.
Emmy’s en Golden Globes, Mad Men won ze terecht. Goede acteerpresentaties, een authentiek tijdsbeeld en vooral het lef om pijnpunten in zoals racisme, seksisme en alcoholisme aan te kaarten: het zijn maar een paar redenen waarom Mad Men de moeite waard is. Vooral in seizoen 1 en 2 stond de serie bol van subtiele verhaallijnen die haarfijn blootlegden hoe bijvoorbeeld egocentrisme en rancune in de praktijk van een reclamebureau aan de Madison Avenue in New York tot wasdom kwamen. En daar was ook nog het grote geheim van Don Drapers ware identiteit en de chantagepraktijken van het ratje Pete Cambell, en natuurlijk de verstandhouding tussen Don en de structureel tegengewerkte junior copywriter Peggy Olson, om maar een paar verslavende verhaallijnen te noemen.
Maar langzaam kwam het klad in de serie. Verhaallijnen, zoals die van Peggy, waarin seksisme centraal stond, of die waarin de praktijken van het reclamemaken in een tijd waarin de tabaksindustrie voor het eerst onder vuur kwam te liggen, maakten plaats voor minder beladen lijntjes zoals die voorkomen in elke matige soap – trouw, ontrouw, overspel, ongewenste zwangerschappen, echtscheiding enzovoort. Het is niet verwonderlijk dat er nieuwe lijnen in de serie kwamen, want bepaalde motieven waren nu eenmaal afgerond. Maar ook al zijn zelfs die wat ordinaire ontwikkelingen in de setting van Mad Men genietbaar, toch is de scherpte er vanaf. En daar ligt het probleem. De serieschrijvers vielen bovendien in herhaling: het zoveelste overspel van Draper draagt niets meer bij aan de ontwikkeling van zijn karakter; gedoe rond overnames en baanbehoud, aardig, maar niet echt urgent, laat staan spannend. Hopelijk komt er dit seizoen weer meer druk op de ketel te staan en wordt Mad Men weer net zo ontluisterend – op de goede manier – als seizoen 1. Pijnlijke kwesties die de Amerikaanse ziel in het hart raken, maar ook verhaallijnen die niet zijn weggewandeld uit The Bold and The Beautyful en in Mad Men worden veredeld, zullen daar aan bijdragen. De nieuwste aflevering van de serie is hier te vinden.
