Vorige week werd ik op de Oostersingel gesneden door een auto. Ik fietste keurig netjes aan de rechterkant van de weg toen de auto zo’n beetje voor mijn fiets werd gegooid. Omdat ik Sterre in het kinderzitje voorop had, raakte ik in paniek. In een flits zag ik voor me hoe Sterre uit haar stoeltje werd gelanceerd en met haar mooie hoofdje op de stoeprand terecht kwam. Gelukkig gebeurde er niets, kon ik op tijd remmen, en raakte de auto mij net niet. Wel stak ik mijn middelvinger op en schreeuwde ik “Hufter!” Ik ben niet zo opgevoed, laat dat duidelijk zijn. Maar ja. De adrenaline. De paniek. Als het om je kind gaat is alles geoorloofd. Verstand is dan niets meer dan een voetnoot.
De automobilist remde, gooide zijn portier open, kwam dreigend op me af en riep: “Wat jij! Kankerhoer! Kankerhoer!” Hij spuugde naar me, stapte weer in zijn auto en scheurde vol gas weg. Ja, het was een allochtoon. Ik denk een Marokkaanse meneer. En nee, ik vind het normaal gesproken niet netjes of van belang zijn afkomst erbij te vermelden. Noem mij maar politiek correct, het was gewoon een asociale klootzak en die heb je overal.
Aangerand
Toen ik twintig was ben ik een keer aangerand in de Pausgang. Het was na vieren en zowel hij als ik waren dronken. We hadden wat gezoend in de Engel en liepen gearmd naar zijn huis. Ik liet me meeslepen, uit onzekerheid, uit dronkenschap, ik weet het niet meer, maar ik wist tegelijk dat ik niet mee wilde naar zijn huis. Ik deed principieel niet aan one night stands. Toen geloofde ik nog in ware liefde. Naïef als ik was dacht ik dat seks en liefde één geheel vormen en dat ik lust zou moeten bewaren voor de man die ik echt leuk vond, die mij en alleen mij wilde. Ik wist toen nog zo weinig, van mannen, van mezelf, van het leven, van de liefde.
Kennelijk had hij al voor zichzelf besloten dat we zouden gaan neuken. Toen we stonden te zoenen tegen een muurtje werd hij steeds hitsiger. Hoe meer hij aandrong, en hoe meer ik hem afwees, hoe steviger zijn greep werd. Opnieuw duwde ik hem weg, hard ditmaal, waarop hij me bij mijn keel greep. Hij wurgde me half en dwong mijn hand in zijn broek. Uiteindelijk heb ik hem afgetrokken, omdat ik bang was dat hij me anders echt wat zou aandoen, en kwam hij klaar op mijn hand. Het is een van de goorste en walgelijkste dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt en nu ik het opschrijf – het is de eerste keer dat ik er over schrijf – word ik weer misselijk. Godzijdank heeft hij me daarna van zich afgeduwd en is hij weggerend.
Later heb ik hem meerdere malen in de stad gezien, maar nooit heb ik hem durven aanspreken. De gedachte alleen al weer in zijn ogen te moeten kijken, die dierlijke nietsontziende geilheid weer te moeten zien, maakten me zo angstig dat ik me een meisje van vier voelde dat zich had opgesloten in een donkere kast maar de deur niet meer open kreeg.
Lustobject
Toen ik een paar dagen later voldoende moed had verzameld om aangifte te doen werd ik op het politiebureau letterlijk uitgelachen. “Mevrouwtje, dit soort verhalen zijn zo gewoon als de regen”, smaalde de agent. Hij vertelde dat het zijn woord tegen het mijne was, dat hij mogelijk wraak zou nemen en dat als hij al werd gestraft het nooit veel kon zijn. “Een taakstrafje.”
De agent raadde me kortom ernstig af aangifte te doen.
Sindsdien accepteer ik maar dat dit soort geweld bij het leven hoort. Als vrouw ben je een lustobject. Als je wordt aangerand hoort dat er kennelijk bij, “zo gewoon als de regen”. En als ik de media mag geloven is agressie in het verkeer, inclusief spugen en schelden, ook heel normaal. Ook zoals de regen.
Dat het volgens sommigen altijd weer mensen met een bepaalde huidskleur zijn, wil ik best geloven. Maar dat blijven benadrukken vergroot de tegenstellingen en problemen in de maatschappij alleen maar. Bovendien: de jongen die me destijds aanrandde was ook gewoon blank. Als je het mij vraagt is agressie vooral een mannenprobleem, geen rassenprobleem.
Maar zoals gezegd: ik ben naïef.
Deze column werd eerder gepubliceerd op Studenten.net.
