Gisterennacht grote opwinding op twitter: er kwam heftig wielernieuws aan, aldus Bert Wagendorp. Na een paar uur speculeren kwam iets na half twee de aap uit de mouw: Volkskrant-journalist Mark Misérus onthulde dat tot 2007 de miljoenploeg van Rabobank dopinggebruik toestond. Sterker nog, de renners en ploegarts Leinders kregen een expliciete carte blanche van de ploegleiding en de Rabobank. Nou mag het geen verrassing heten dat er doping wordt gebruikt in de wielersport, toch legt het een enorme bom onder de Raboploeg en de vroegere helden van de Nederlandse wielersport.
Het belangrijkste wat Misérus doet is de lakse opstelling van de hoofdsponsor aantonen, vooral door gesprekken met voormalig ploegbaas Theo de Rooij. Vanaf de start van de ploeg in 1996 had Jan Raas bedongen dat de Rabobank niets te vertellen had in gang van zaken in de wielerploeg. Herman Wijffels, toen bankdirecteur, ondertussen onder andere formateur geweest, stemde hiermee in. Een standaardafspraak dat een gepakte coureur ontslagen zou worden kon er nog net vanaf, maar verder had de sponsor niets te vertellen. Dat komt in de praktijk neer op: ogen dicht, ga je gang maar, als er maar prestaties komen. Jan Raas stelde daarop een ploegarts aan met de impliciete opdracht om renners te begeleiden, zodat dopinggebruik niet gevaarlijk werd. Dus niet om de re3nners te weerhouden, maar om het een beetje in het fatsoenlijke te houden.
Vanaf 1999, ook na een al-dan-niet-dopingschandaal rond Erik Dekker, begon de bank zich steeds meer met de ploeg te bemoeien. Er werd geel geëist, in het tijdperk Armstrong. Dan vraag je bijna om dopinggebruik. Lang gaat het goed, lang kan ploegarts Leinders de renners “afremmen” (zorgen dat ze niet gepakt worden) en komen er geen grote dopingschandalen uit rondom de Raboploeg. Tot aan de tour van 2007, dan wordt Michael Rasmussen uit de tour genomen wegens schommelende bloedwaarden en vage verhalen over Mexico. Pas dan grijpt de bank in, wordt de Rooij ontslagen en wordt er schoon schip gemaakt. Tot die tijd vond de de Raboploeg dus alles prima.
Wenen
Misèrus maakt ook echt nieuws met het bewijs dat onder andere Michael Boogerd klant was bij dopingarts Matschiner in Wenen. Matschiner had een dopinglaboratorium, waar onder andere wielrenners, langlaufers, biathleten (en misschien ook schaatsers) kind aan huis waren. Thomas Dekker niet, die ging naar Fuentes. Oud-Raborenner Bernard Kohl wel, die ging naar Matschiner. En Michael Boogerd, zo blijkt uit gesprekken met de Oostenrijkse arts.
Michael Boogerd inderdaad. Jarenlang vlaggendrager van de Nederlandse wielersport. Hij was eeuwige podiumklant in de Gold Race en Luik Bastenaken luik, tegen wil en dank was hij kopman in de Tour de France en hij is verantwoordelijk voor de meest epische Nederlandse zege sinds Erik Breukink in 1988 de Passo di Gavia bedwong: La Plagne, 2002. Juist, dat is dus middenin de dopingperiode van de Rabobank.
Niet nieuw, wel nieuws
Dat ook in de Raboploeg doping werd gebruikt is voor een beetje wielervolger geen verrassing. De regel: “dat doen ze toch allemaal” is lange tijd opgegaan in de wielersport en er is geen reden te denken dat Nederlandse ploegen Roomser zouden zijn dan de paus. Zeker niet nadat Bernhard Kohl, Thomas Dekker, Michael Rasmussen en Marc Lotz ook echt gepakt werden. Waarom zou heel het wielrennen aan de EPO zitten en die ene Nederlandse ploeg niet? Maar nu is het structurele faciliteren wél blootgelegd. Niet door zelf doping te verschaffen, wel door oogjes toe te knijpen en een ploegarts aan te stellen die de renners nog een beetje presenteerbaar moest houden.
De nationale wielerknuffelbeer, tegenwoordig Dancing-on-Ice-ster en co-commentator bij de NOS, kan nu ook echt niet meer kan ontkennen. Hij zou beter toegeven: de meeste andere dopingzondaars uit die jaren die hebben bekend kunnen nog gewoon nog in de wielersport werken. Erik Zabel en Bjarne Riis, om er maar een paar te noemen. Toegeven kan zorgen dat hij z’n baan houdt, niet toegeven en je weet niet waar je naar luistert.
De Rabobank heeft ondertussen gereageerd: “het was een andere ploeg, na 2007 is er immers schoon schip gemaakt.” Voor de Nederlandse wielersport is het goed dat ze niet meteen de stekker eruit trekken. Voor de geloofwaardigheid van de bank en de ploeg is het funest. Erik Dekker is ploegleider, Grischa Niermann fietst al sinds 2000 bij die ploeg, Robert Gesink debuteerde nog voor Rasmussen-tour bij de bankploeg. Dan kun je niet geloofwaardig zeggen dat het een andere ploeg is. Geef dan toe, geef de schuld aan Theo de Rooij (hij heeft de omerta gebroken, dus makkelijk doelwit) en Jan Raas (mokkend weg in Zeeland) en ga door het stof. Want wegkijken en daarna andere poppetjes aan het roer zetten is niet genoeg om het bevlekte blazoen van de o-zo-nette ploeg schoon te maken.
Afbeelding: Anne Spapens-Hamminga
Huub Bellemakers dacht vannacht dat het om Vacansoleil ging. Dat is gelukkig niet zo. Hoe dan ook zit hij vanmiddag te kijken naar de Giro d’Italia.
