De laatste weken blijven de verhalen van Anneke me bezighouden. Ze woont nu weliswaar niet meer bij mij; ze heeft tijdelijk onderdak in een vakantiehuisje, maar weet nog niets over wat er met Fabienne gaat gebeuren (waarover later meer), maar haar verhalen over het seksueel misbruik zijn onder mijn huid gekropen. Als dik bloed stroomt de ontzetting traag door mijn lichaam. De schok van haar bekentenissen heeft zich als een parasiet in me genesteld en voedt zich sindsdien met mijn emoties. Al die tijd heb ik niets van dat verleden geweten. Als deze wetenschap voor mij al als een molensteen om mijn nek voelt, hoe moet het dan voor haar voelen?
Het geeft hoe dan ook een totaal nieuw beeld van haar zielenleven en haar zelfdestructieve wijze van omgaan met lust en liefde. Door het prisma van haar jeugdige leed bekijk ik de zaak vanuit een nieuw perspectief. Dat bevalt me allerminst. Traag stromend dik bloed is niet het bloed van gezonde jonge mensen, maar uitsluitend bedoeld voor het transporteren van verdriet.
Misbruikt
Als ik nu soms naar Sterre kijk en haar onschuld zie, houd ik mijn hart vast. Verbergt ze niet al iets achter haar kinderlijke onschuld en vrolijkheid? Tegelijkertijd betrap ik mijzelf erop dat het morbide en irreële gedachtegangen zijn. Hoe groot is de kans dat mijn dochter is misbruikt, zonder dat ik of Maarten het weten en zonder dat we het merken? En dan nog: waar dan? Op de crèche? Door Jantine, de oppas?
Terwijl ik zelf alleen weet heb van mijn haast decadente, zorgeloze jeugd. Ik was 15 toen ik werd ontmaagd. Het was noch mooi noch verschrikkelijk, mijn ontmaagding, maar een normale gezonde eerste seksuele ervaring. Hij was acht jaar ouder en studeerde al, ik was er klaar voor. Sinds die tijd is de seksuele lust in me ontwaakt en menig keer heb ik me buiten voor de Blauwe Engel laten gaan terwijl ik verlangde naar een lustvolle studententijd als ik naar de ogenschijnlijk zorgeloze Vindi’s op het balkon van de toko keek. Maar: geen misbruik, geen leed, geen schaamte, geen trauma. Mijn seksuele ervaringen waren zelden bitter, immer beheerst en volkomen normaal op die ene aanranding in de Pausgang na. Al heb ik wel altijd moeite gehad met mannen die tijdens de eerste nacht anaal wilden of het kennelijk normaal vonden vieze woorden in mijn oor te fluisteren.
Appelhof
Natuurlijk waren er ook wilde uitspattingen, zeker in mijn Albertus-tijd. Maar het was wel leuk, leve het leven, we genoten domweg van onze vrijheid. Hoe abnormaal is buitenseks of seks met z’n drieën (ja, ook met twee mannen) eigenlijk? Als je hoort wat jongeren tegenwoordig beleven voel ik me haast ouderwets en kuis. Okee, ik deed het niet altijd veilig en heb me een keer moeten laten behandelen voor syfilis. Laat ik zeggen dat ik bepaald niet de enige was op Albertus die zich daarvoor moest laten behandelen. Ik vind het al een hele prestatie dat ik nooit zwanger ben geraakt. In mijn jaarclub zaten er twee die een abortus hebben ondergaan.
Maar wat mij zelf niet is overkomen, kan Sterre wel allemaal nog overkomen. Zou zij wel bestand blijken tegen de verleidingen en verlokkingen van het leven? Wie weet komt ze in de greep van loverboys en vindt men haar op een dag terug achter de ramen in de Nieuwstad. Durf ik haar zelfstandig op vakantie te laten gaan (naar de Appelhof op Terschelling, dat was ook mijn eerste echte vakantie zonder ouders!) als ze 15 is? En hoeveel slapeloze nachten krijg ik als ze met vriendinnen naar de Grote Markt gaat stappen? Op haar 14e al? Of op haar 13e? Haar 12e? Moet ik dat dan verbieden?
Pedo’s en monsters
Nog nooit heb ik getwijfeld over mijn liefde voor Sterre. Maar niemand heeft me ooit verteld dat het gevoel van onbehagen, ongerustheid en onzekerheid zo groot kan zijn wanneer je eenmaal moeder bent. Zeker als je weet hebt van het weerzinwekkende dat kinderen meemaken. Kinderen die de pech hebben en als weerloze prooi in de handen te vallen van pedo’s en monsters die ook deze stad in meervoud bevolken.
Ach, misschien wist ik dit al lang. Misschien heb ik al deze waarheden nooit willen weten. Misschien heeft het verhaal van Anneke slechts wederom mijn ogen geopend. Misschien is dit wel waarom ik altijd toch weer teleurgesteld raak in de liefde.
Deze column werd eerder gepubliceerd op Studenten.net.
