Plotseling waren ze daar. Het was 12 juli 2010 en 16 miljoen bondscoaches zochten vergeefs naar de wijsheid waarom ze geen wereldkampioen waren geworden. We hadden geschopt, teveel gewerkt, te weinig gevoetbald en het totaalvoetbal te vroeg overboord gezet. Dat we Brazilië hadden verslagen en tegen Uruguay een mooi open duel speelden was spontaan vergeten.
Werkploeg Bert
Zondebok werd de enige echte bondscoach. Onze Bert hadden tenslotte alleen maar werkploegen getraind en was op den duur altijd door totaalvoetbal verslagen. Fortuna Sittard, Feyenoord Rotterdam, Borussia Dortmund en terug naar Feyenoord. Dat hij bij al die clubs steeds grootheden had verslagen, prijzen had gepakt en ruim boven verwachting had gepresteerd is dan snel vergeten, want als je een imago hebt, dan houd je dat. Als club, als trainer en al zeker als land.
Onze 16 miljoen bondscoaches waren ook spontaan het WK van 2006 vergeten. Nederland speelde daar tegen Portugal een wedstrijd die werd geleid door een scheidsrechter die niet, zoals vaak wordt gesteld, de grip op de wedstrijd wilde terugwinnen met kaarten, maar door een scheidsrechter die deed wat Howard Webb verzuimde en dat was kaarten uitdelen voor iedere smerige tik die werd uitgedeeld.
Het was niet Werkploeg Bert die toen op de bank zat, maar nog gewoon Marco van Basten en die is als legende van Ajax en AC Milan toch gewoon een kind van het totaalvoetbal?
Die Feyenoorder
Zes jaar later staat een volgende Europees Kampioenschap voor de deur en onze enige titel is inmiddels 24 jaar geleden. Het harde voetbal van twee jaar geleden leverde ons alweer “Weer niet” op en het moet anders. Het moet echt anders, aldus zestien miljoen bondscoaches, en terwijl de meeste succesvolle bondscoach sinds Rinus Michels zijn selectie bijschaaft en definitief bepaalt staan de criticasters alweer klaar.
Je gaat ze vinden op Twitter, op Facebook en in de kroeg. De voetbalkenners die plotseling hun eigen club en het verleden van Van Marwijk aan de haren erbij gaan slepen als het niet loopt. Van Marwijk is voor velen namelijk nog altijd die Feyenoorder en zijn schoonzoon Mark is een PSVer.
En daarom, zo luidt de logica nu en straks, is niet Vurnon Anita of Urby Emanuelson mee, maar is Jetro Willems erbij en ook Wilfred Bouma. En daarom speelt ook Feyenoorder Robin van Persie meer dan Ajacied Klaas-Jan Huntelaar. En staat Dirk Kuijt er vaker in dan Rafael Van Der Vaart.
Minder Ajax?
Een snelle blik op de selectie leert ons dat er zes oud- of huidige PSVers bijzitten, slechts drie Feyenoorders en wel even zeven Ajacieden. Daarvan hebben alleen de Ajacieden allemaal uitzicht op veel speelminuten, terwijl dat voor een aantal PSVers twijfelachtig is en voor de Feyenoorders langzaam maar zeker ook.
Niet alleen is het verleden van Van Marwijk straks geen argument, het is ook niet zo dat onze voetballers allemaal van clubs af komen die niet van jongs af aan totaalvoetbal prediken. Een term die zo sowieso nogal bedenkelijk is gebleken de laatste jaren en het meest recente bewijs daarvan is de huidige kampioen van de Champions League. Chelsea FC won tenslotte met catenaccio en een wereldspits. Een kunstje waarmee Internazionale in 2010 ook al Bayern München wist te piepelen.
Jouw helden
Er is veel voor te zeggen dat je als supporter van jouw club liever jouw spelers en jouw helden in je nationale team ziet. De jongens voor wie je met je vrienden op zondag juicht, wil je ook voor juichen in de kleuren van je land en niets verbroedert meer dan Oranje. Hoeveel Feyenoordfans weigeren te juichen als Huntelaar de EK-winnende treffer straks scoort en hoeveel Ajacieden juichen niet als Van Persie dat doet?
Het is voor de rust en regelmaat te hopen dat we voor even onze clubs achter ons kunnen laten en onze enige echte bondscoach zijn werk laten doen. Zijn enige voorkeur is namelijk het winnen van titels die ons al te vaak zijn ontglipt. Dat hij in 2010 net zo dichtbij de wereldtitel was als Rob Rensenbrink bewijst vooralsnog zijn gelijk.
