Het ritueel slachten is geregeld. Weggepolderd in een goddelijk compromis. Gelovigen blij. Dierenvrienden blij. Heerlijke Henk Bleker blij. Daarmee is een lange emotionele discussie ten einde. Een discussie die ons via de trein naar Auschwitz naar het ‘allochtoontje pesten’ bracht. Wat blijft hangen, althans bij mij, is het onwrikbare denken van de gelovige. ‘Dit zijn onze riten. Zo doen we dat. Punt.’ Geen enkel spoor van progressie. Het staat in het heilige boek, dus we hoeven niet verder na te denken, laat staan dat we aan andere methoden denken.
Nou heb ik niks tegen rituelen. Ik doe er zelf aan mee. Alleen al in december aanbid ik meerdere rode baardmannen en laat ik mijn kinderen geloven dat een zwarte man met lippenstift door de schoorsteen glijdt.
Onschuldig vermaak. Als mijn kleine mannen oud genoeg zijn, vertel ik ze dat ik ze belazerd heb. Dan zal ik ook uitleggen dat ik niet weet of God wel of niet bestaat. Het zal teleurstellend zijn, dat ik niet alles weet, maar ze zullen het me vergeven, hoop ik. Iets niet weten, kan heel prettig zijn.
” Homoseksualiteit? Dat mag gewoon niet. Dat staat in de Koran. Sorry. “
Voor de gelovige is dat vaak ingewikkeld. Het niet weten. Vorig jaar was ik met Thijs Kleinpaste op reis om God te zoeken. Een van die reizen leidde naar een moskee waar we een gesprek hadden met een ‘vrijzinnige moslim’, zoals hij zichzelf noemde. Dat was hij ook – in zekere zin. Tot het woord homoseksualiteit viel. ‘Dat mag gewoon niet. Dat staat in de Koran. Sorry.’ We konden doorvragen wat we wilden, maar het enige wat hij zei: ‘Wie ben ik om aan Gods woorden te twijfelen.’
Tja.
Mag je Gods woorden dan niet anders interpreteren? Kijk even naar Mozes. Die ging de berg op om van diezelfde God de tien geboden te horen. ‘Gij zult niet doden.’ Maar hij was nog niet beneden of hij moordde zijn halve volk uit, omdat het om een gouden kalf danste.
” Binnen de islam is nog veel werk te doen. “
Het christendom heeft door de verlichting veel van zijn dogmatische kanten – althans in het westen- verloren. Binnen de islam is echter nog veel werk te doen. Mensen als Mona Eltahawy en Irshad Manji krijgen dagelijks doodsbedreigingen, omdat ze een andere interpretatie van de Koran nastreven. In ons eigen land probeerden Tofik Dibi en Ahmed Marcouch de islamitische gemeenschap op te schudden met de Last Fatwa. Beiden stemden overigens ook voor een verbod op ritueel slachten. Marcouch gaf er nog een interessante uitleg bij: ‘We mogen gelovigen best uitdagen na te denken over hun eigen rituelen.’
Marcel Duyvestijn is publicist en columnist en liefdevol lid van het leven. www.liefdevollid.nl
