Faberyayo heeft weer eens een solo-album uitgebracht. ‘Weer?’, hoor ik de oplettende lezer denken. Ja, de rapper heeft twee mixtapes op zijn naam staan met de Amsterdamse DJ Vic Crezée. Deze zijn niet zo vakkundig in de markt gezet als Coco, maar bevatten toch pareltjes. Zoals een liedje over een lever die wegens immense werkdruk op vakantie wil gaan en besluit zijn neus maar mee te nemen, omdat dat gezelliger zou zijn. Maar over die neus en die lever wil ik het nu niet hebben.
Faberyayo is op zijn zachtst gezegd een uniek fenomeen in het Neerlandsche hiphop landschap te noemen. De beste man wist door te breken met De Jeugd Van Tegenwoordig, die onze taal verrijkten met het woord ‘Watskeburt’. Daarnaast is Pepijn Lanen een gezonde werklust niet vreemd. Zo bracht hij naast de drie CD’s met de Jeugd één mixtape uit met collega’s Sef en Spacekees en de twee hierboven genoemde mixtape’s met Vic Crezée, schreef hij columns voor NL20 en publiceerde hij een gedicht in Das Magazin. Naast het commerciële succes met de Jeugd blijft hij dus zijn fans trouw door gratis muziek de ether in te slingeren én staat hij met een poot in het creatieve circuit. Geroemd door ‘commerciële’ rapper Lange Frans en gastvocalist op de nieuwste CD van ‘hardcore’ rapper Duvel (bekend van Wie is Ut).
Huiselijkheid en liefde
Wat heeft de zevende plaat waar Faberyayo zijn vocalen aan toevertrouwt te bieden? Niets dan huiselijkheid en liefde, ietsje meer dan een halfuur zoetsappigheid. Rijmende zinnen die eigenlijk niet rijmen, zoals we van hem gewend zijn: “een wasmachine en een afwasmachine / een computer voorzien van een afstandsbediening / vlak scherm, plasma misschien / heleboel boeken in mijn kasten te zien”
Zoals op alle platen van de Jeugd is er weer een hitje en een liedje wat het verdiende om het hitje te zijn, maar dat niet zal worden. Het eerste is Een Echte, een lofzang over zijn mokka-prinsesje, die blijkbaar bij hem is ingetrokken en hem dusdanig deugd doet dat hij er een kast vol clichés open voor moest trekken. Ach, liefdesliedjes hoeven niet uit te blinken in lyrische hoogstandjes. Ze dienen herkenbaar en meezingbaar te zijn en daar slaagt de rapper in. Wie gelooft nou niet dat zijn of haar geliefde smaakt naar champagne?
Solonaise
Het hitje wat geen hitje wordt is Solonaise. Het nummer is al eerder verschenen en valt te omschrijven als een lofzang op een verdiende eenzame dag zonder heisa. Het pleit voor de rapper dat hij het woord einzelgänger in de mond neemt en het moet eenieder die er een aardige dagbesteding op na houdt aanspreken dat hij viert dat hij één dag niets te schaften heeft met de wereld. Daarbij is de titel Solonaise een stuk taalkunstenarij in de geest Van Koot en De Bie waar hij toch wat punten mee verdient.
Wat heeft hij verder voor ons in petto? Een zomers en zorgeloos geluid, wat niet misstaat op je MP3 speler tijdens je aanstaande zonreis. Een tegelijkertijd funky, boombap en bangende lofzang over zijn kat, Baby Miko. Liedjes waar Pepijn poogt te zingen, maar wat een even gelukkig huwelijk lijkt te zijn als Oranje en het EK. Voor de rest heel veel nattigheid en zoetigheid. Deze CD is te vergelijken met een zoenend stelletje op het station. Mocht je verliefd zijn of een topdag hebben, dan is Coco je plaat en vergeef je hen hun intimiteit. Is dat niet het geval, dan sluit ik niet uit dat je walgt van deze plaat. Desondanks brengt Faberyayo ons popachtige hiphop die dus buitengewoon toegankelijk is, zonder het storende zuidelijke accent van Gers Pardoel. Coco is nu nog een paar dagen te beluisteren op VPRO’s luisterpaal.
