Het wordt niet de Tour van Mark Cavendish volgens de analisten. Hij zou met zijn hoofd te veel in Londen zitten, bij de Olympische wegwedstrijd. Om de heuvels daar goed over te komen zou hij ook te veel aan gewicht, en dus kracht ingeboet hebben. Hij mist zijn trouwe HTC-team.
En als dat het niet is, dan heeft hij met het uitrijden van de Giro al te veel reserves verbruikt. Ik snap ze wel. Het wordt soms wat saai. Altijd weer dat treintje dat de vluchters een kilometer of 7 voor de streep terugpakt. Niet eerder, want dan kunnen er misschien nog mensen ontsnappen. Vervolgens de lancering van Cavendish, die dan over alles en iedereen heen gaat en de etappewinst pakt. De meeste vlakke etappes van de afgelopen vier Rondes van Frankrijk hadden wat dat betreft wel op papier afgedaan kunnen worden. Je gaat verlangen naar een ontsnapping die wegblijft of toch op zijn minst een andere sprinter die per ongeluk wint.
Op papier kan het dit jaar ook niet meer. Het treintje van HTC is niet meer. De lanceerbasis van Cav rijdt voor eigen kansen bij de Rabobank en Team Sky ziet waarschijnlijk toch net iets meer in een touroverwinning voor Bradley Wiggins. Die gaan zich niet met acht man kapot rijden omdat die kerel van het eiland Man zo nodig een sprintje moet winnen. Cavendish zal het dit jaar moeten doen met Bernhard Eisel, die in eerste instantie niet eens mee zou gaan naar Frankrijk.
Ik hoor jullie denken. ‘Natuurlijk is Cavendish zo goed dat hij ook zonder treintje wel een sprint wint. Maar wie moet de vluchters dan terughalen?’ Nou, dat doen de ploegen van Marcel Kittel, Alessandro Petacchi of desnoods André Greipel wel. Die ruiken bloed en trappen graag wat harder voor een etappeoverwinning. Argos-Shimano heeft zelfs de hele strategie op Kittel afgestemd. Dat maakt het alleen maar mooier voor Cavendish om te winnen.
Die laat zijn sprint dan immers niet meer aantrekken door Mark Renshaw zoals in vroeger tijden, maar door die Marcel Kittel. Lekker in het wiel blijven zitten en er vervolgens gewoon keihard overheen knallen. Dat is de Manx Missile wel toevertrouwd. Hij heeft immers al eerder laten zien dat hij het zonder treintje ook gewoon kan.
Zo worden zijn overwinningen alleen maar mooier, heroïscher en minder saai. Niet langer dat treintje dat het vuile werk voor hem opknapt, maar gewoon een man die met wat hulp van een teamgenoot laat zien dat hij de machtigste dijen van het peloton heeft. Ook als hij minder scherp lijkt. Kijk maar naar 2010. Cav reed een slecht voorseizoen en viel in de eerste etappe van de Tour. Iedereen schreef hem af, maar hij pakte nog vijf etappes en greep maar net naast de groene trui.
Dit jaar pakt hij dus ook weer een etappe of vijf en de groene trui. Hij zei een paar dagen terug dat hij dat laatste niet verwacht. Toch pakte hij zondag in een tussensprint punten voor het groen. Iemand die geen vertrouwen in zijn lichaam heeft en met zijn hoofd ergens anders zit, doet dat niet. Cavendish wil gewoon altijd alles winnen. En als hij wil, gebeurt het. Ik ben geen fan van sprints, maar juist die drang maakt het mooi om de man van Man bezig te zien.
