Nederland is beroemd en berucht om z’n tolerantie met betrekking tot HLBTs (Homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders). Het was het eerste land dat op 21 december de wetswijziging Openstelling Huwelijk aannam die in april 2001 formeel in werking trad – iets waarvoor destijds Nederlandse ambassadeurs in tientallen landen op het matje werden geroepen.
Nederland en Frankrijk zijn gezamenlijk opgetrokken in hun politieke strijd om homorechten bij de Verenigde Naties op de kaart te zetten. In 2008 dienden de twee landen namens de Europese Unie een verklaring in waarin elke vorm van geweld, stigmatisering, onderdrukking en discriminatie van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders werd veroordeeld. Tevergeefs. Elke poging om het onderwerp zelfs maar bespreekbaar te maken, stuit op grote weerstand bij Arabische en Afrikaanse landen. De Arabische Liga kwam dan ook meteen met een tegenverklaring.
Verder is het stil, ook in Nederland. Mannen kunnen met mannen trouwen. Vrouwen met vrouwen. Sinds de openstelling van het homohuwelijk lijkt de strijd gestreden. Maar is dat echt zo?
Duitse bierhal op z’n Thais
Begin dit jaar reisde ik naar Thailand en verbleef ik bij een Thaise-Chinese familie in een buitenwijk van Bangkok. Samen met drie vrienden (Khan een Thais-Zweedse-Amerikaan, Socotra een Brits-Namibisch-Zuid-Afrikaanse en Dylan een Zuid-Afrikaanse homoactivist met Nederlandse roots) reisde ik door Bangkok. Overdag bezochten we prachtige tempels en paleizen. ’s Avonds verkenden we de seksuele cultuur van deze bruisende metropool, waar… zo ontdekte ik al snel, alles mag, alles kan en niets vreemd is. Als je maar betaalt natuurlijk.
Vandaag het derde deel van een wekelijkse serie over lady-boys, happy-endings, pedofilie, Japanse poppenseks, trans-parties, ping-pong shows en de magere meisjes van Soy Cowboy. Sommige dingen vond ik verbazingwekkend, andere afschrikwekkend of zelfs aanstootgevend, maar feit is: Amsterdam is een behouden kaasstulp in vergelijking met de totale gekte van wereldstad Bangkok.
Met de hele familie gaan we naar een gigantische Duitse bierhal. Thai zijn gek op bier en dol op varkensvlees. Vandaar wellicht de populariteit van German Beer Halls, gigantische loodsen die nog het meest doen denken aan de Jaarbeurshallen in Utrecht maar dan met Beierse entourage, enorme ketelachtige bierinstallaties (het bier wordt lokaal gebrouwen) én live Thaise ballades.
Daar zit ik dan aan een lange tafel die verlicht wordt door helse TL-lampen schweinebrät te eten met scherpe groene curry, rode chilisaus en een pul bier van zeker driekwart liter. Ogen dicht en schranzen maar.
Male Queens en Lady-boys
De Thaise familie van Khan spreekt geen Engels. Dus er wordt veel geknikt, gelachen en geproost. Wat moet je anders? Het bier vloeit rijkelijk, dat moet wel met eten dat de vlammen uit de mond doet slaan en een enorme glazen buis met vijf liter bier als bluswater. Ik kan me nog niet tot mijn buurman wenden of m’n pul is alweer door een muisstille bediende bijgevuld.
Dan komt er een slanke jonge bediende aanlopen.
Hij heeft zijn ogen kunstig opgemaakt en zet met een gracieus gebaar een schaal gefrituurde garnalen op tafel.
‘Ah een lady-boy,’ zegt Dylan verlekkerd.
Ik kom onmiddellijk bij m’n positieven.
Eerder op het vliegveld had ik ook al een paar opgemaakte jongens gezien, maar hier in zo’n macho bierhal had ik ze niet verwacht.
Ik kijk naar de oom van Khan en knik in de richting van de jongen.
‘Is dat niet vreemd?’ gebaar ik.
De oom, die overigens een lange grijze staart heeft, kijkt even opzij en grijnst breed.
‘Lady-boy, lady-boy,’ herhaalt hij vrolijk en hij neemt nog een slok van z’n bier.
‘Is that not strange?’ vraag ik onhandig.
‘Strange?’ de man kijkt niet-begrijpend.
‘Yes strange, weird, different…?’
‘Oh no, no!’
Vrolijk steekt hij zijn duim omhoog.
‘Lady-boys nice. Nice boy.’
Misschien is de man wel biseksueel, denk ik.
Maar ook zijn vriendin en het nichtje van Khan lachen en steken hun duim op.
Niemand kijkt hier op of om van een ober met lange wimpers en glimnagels.
Zelfs de stoere neef van Khan die in een sportauto door Bangkok racet, trots z’n vriendinnetje(s) showt en zeker weten geen homo is – zo wil hij niet met ons mee naar een homobar uit angst z’n reputatie als machohetero te verliezen – vindt er totaal niets vreemd aan.
‘Mooie jongen,’ merkt hij stoïcijns op terwijl hij onverstoord een hap van een gegrilde varkensspies neemt.
Koninginnedag, maar dan wilder
Terwijl ik nog maar een slok van het schrale bier neem denk ik aan een jongen die ik verschillende keren in Amsterdam heb ontmoet. Ook hij vond het leuk om zich af en toe op te maken. Het was een knappe man en de make-up stond hem zeker niet slecht. Maar hij kon niet zomaar met mascara en oogschaduw de straat op. Veel te gevaarlijk. Hij was al vaak genoeg in elkaar geslagen. En een baantje kon hij ook wel vergeten. Na veel pijn en moeite kon hij aan de slag als barkeeper in een homotent. Zelfs bij kledingzaken kon hij niet terecht. Geen Nederlandse winkel zit te wachten op een jongen met opgemaakte ogen, hoe subtiel ook.
Later die avond ga ik naar een van de grootste gay-clubs van Bangkok. In de vier grote uitgaansstraten naast elkaar zijn er twee voor hetero’s, een uitsluitend voor Japanners en een voor homo’s. Het is een wervelende buurt. In de stampvolle straten in de omgeving van het uitgaanscentrum staan honderden kraampjes die T-shirts, ondergoed, pornofilms, dildo’s, lingeriesetjes en andere erotische artikelen verkopen. Zodra je richting de gay-straat loopt neemt het aantal vrouwen snel af en zie je steeds meer buitenlanders. Blanken, zwarten, Aziaten, Europeanen, alles loopt hier door elkaar. Ons groepje van drie is uitgegroeid tot vijftien jonge twintigers. We worden vergezeld door een hyperstijlvolle Argentijnse homo, een Spanjaard, nog vier Zuid-Afrikanen – waaronder een donkere Hindi met prachtige kijkers – twee Australische meiden en twee Hollandse backpackers. Het is een bont gezelschap. We kennen elkaar niet. Verliezen elkaar in de ongelofelijke drukte. Het lijkt Koninginnedag in Amsterdam, maar dan veel wilder. Onze groep dijt uit naar 25. De homomannen versieren er op los en weten de ene na de andere jongen te strikken.
Na nog een aantal cocktails in een gemengde bar sluiten we aan in de lange rij naar een aantal aaneengesloten homoclubs. Er zijn uitsluitend mannen. De twee Hollandse ladies haken af. Ik zet door en eindig uiteindelijk – na strenge paspoortcontroles – met het mannelijke deel van de groep in de tent. Daar is het zweet, bier, gewoel, geduw, getrek. De club is veel te klein voor het aantal bezoekers.
Ik weet niet wat ik voor wilde taferelen in de club verwachtte, maar er gebeurt eigenlijk niets. Mannen drinken. Dansen. Drinken nog meer. Dansen nog wat ruiger. Maar echt opwindend is het niet. Op het moment dat de Indiase Zuid-Afrikaan de Argentijn begint te zoenen worden de jongens bestraffend toegesproken. Of het daar niet veel te vroeg voor is, zo vraagt men enigszins chagrijning. De jongens storen zich er niet aan, maar ze zijn het enige zoenende stel in de club. Zodra ze elkaar beginnen te betasten worden ze naar buiten en de wc’s verwezen. Voor de rest kijkt iedereen vooral schichtig om zich heen. Er zijn veel singles. Er wordt gejaagd, maar op ongemakkelijke wijze. Het publiek is wel opvallend. Ik verwachte oude blanke mannen met jonge slanke Thaise jongens, maar het omgekeerde lijkt het geval. Lange Thaise spierbundels klimmen op een verhoging en dansen in ontbloot bovenlijf terwijl ze trots hun spieren tonen. De vele Europese mannen zijn inderdaad op leeftijd en kijken van nederige laagte toe. Wie top of bottom is, valt niet altijd te zeggen. Maar zeker is dat de Thaise jongens hier de dienst uitmaken. Zij zijn het knapst. Zij zijn het zelfverzekerdst. De Europese veertigers en vijftigers kijken ongemakkelijk toe en weten absoluut niet hoe ze moeten dansen op de beats van Rihanna en de gladde stem van Chris Brown.
Rihanna als zeer overtuigende vrouw
Tot mijn verbazing krijg ik van alle kanten aandacht. Thaise jongens snellen naar me toe. Maken avances. Dansen in mijn richting. Knipogen en knijpen me zelfs voorzichtig in m’n bil. Het duurt even voor het kwartje valt. Pas als de artiesten het podium beklimmen en de avondshow begint begrijp ik het geflirt.
Ze denken dat ik een male queen ben, schiet het door m’n hoofd. Of een hele geslaagde transseksueel. Op het podium danst en zingt een perfect ogende Rihanna lookalike. De zaal gaat los. Terwijl Khan zenuwachtig mijn hand grijpt, kijken we met verbijstering toe.
‘Wow…’ stamelt hij.
Ja wow, denk ik.
Khan is hetero.
Ik ben lesbisch.
Maar deze Rihanna, waarvan we weten dat ze geen Rihanna is, niet eens een biologische vrouw, is overdonderend knap.
‘Ik vind haar sexy,’ schreeuwt Khan haast angstig in m’n oor.
‘Ik ook,’ zeg ik met grote ogen.
‘Maar ze is een man!’
‘Eh…’ ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ze is waarschijnlijk niet eens helemaal omgebouwd. De meeste transseksuelen behouden hun penis. Maar ze heeft prachtige borsten en ze kruipt wellustig over het podium.
‘Ik wil gaan!’ roept Khan. Als in Amerika opgegroeide heterojongen is hij echt in de war. ‘Ik kan dit niet langer aanzien!’
‘Ze is toch mooi?’
‘Ja dat is juist het probleem. Shit ze is echt veel te aantrekkelijk.’
De mannen om mij heen fluiten en joelen.
Dan word ik het podium opgeduwd. Ik sta daar in een club midden in Bangkok op een podium en staar overdonderd naar de duizenden uitzinnige mannen in de club.
Er wordt harder gefloten. Er klinkt luid applaus. Geschreeuw. En verbazing. Voorzichtig maak ik een aantal dansbewegingen. Ik sluit m’n ogen en laat me gaan. Mijn hartslag loopt synchroon met de dreunende beat. Het geschreeuw van de mannen zwelt aan. In mijn linkerooghoek kronkelt Rihanna.
Na een lange buiging gaat de tent los en stormt iedereen het podium op. Beneden zie ik Khan tussen het gewoel wanhopig met z’n armen zwaaien. Ik grijp z’n hand en spring van het podium af
Eenmaal buiten in de steeg loopt Rihanna uit de artiestendeur. Met sierlijke heupbewegingen tippelt ze op hoge hakken in een leren catsuit door de donkere steeg. Ze is echt een zeer overtuigende vrouw. Onwillekeurig kijk ik naar haar slanke figuur en mooie achterwerk. Alsof ze het doorheeft kijkt ze koket achterom en werpt me een kushandje toe.
‘Bye beautiful,’ zegt ze met een ondeugende knipoog.
En daar gaat ze… de nacht in. Mij met een kloppend hart achterlatend.
Kiezen voor de derde sekse
In Nederland moet je kiezen: je bent man of vrouw. Geslachtsoperaties vinden plaats, maar zijn jarenlange, complexe procedures en vereisen een totale geslachtsverandering. De meeste transgenders prefereren echter hun meest vitale seksuele organen te behouden. Ze willen borsten, maar ook een penis. Of, in het geval van queers of transseksuele vrouwen, wel hun borsten laten verwijderen maar hun vagina niet in een penis laten veranderen. In Thailand kan dat. In Nederland ligt dit nog steeds zeer ingewikkeld en kent het geen aparte juridische status (de zogenoemde derde sekse). Laten we heteroseksuele en genderstereotype denkpatronen niet aan deze mensen opleggen. Hun leven is al complex genoeg zonder de eindeloze molens van de medische bureaucratie. Je kunt een perfecte Rihanna zijn met ballen. Diversiteit is een kostbaar en waardevol goed. De soevereiniteit van het lichaam een primair recht. Er bestaat meer dan homo en hetero. Meer dan man en vrouw. Anders is niet minder. Het is meer.
Monique Samuel (1989) is een Egyptische-Nederlandse politicoloog en auteur. en blogt regelmatig over ontwikkelingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika op www.moniquesamuel.nl. Dit voorjaar verscheen haar boek ‘Mozaïek van de Revolutie: een kijkje achter de voordeur van het Nieuwe Midden-Oosten’ bij Uitgeverij De Geus. Deze nieuwe serie op DeJaap gaat echter over haar bezoek aan Thailand en de seksuele cultuur aldaar. Hierin komen onder meer het sekstoerisme, prostitutie, de gay-queerscene, massagesalons, gedwongen huwelijken en andere zaken aan de orde.
CC-Foto: BBGunBilly.com
