Ik ben een rasoptimist en fervent Tourliefhebber. Vallen is doorgaans leuk, vallende Nederlanders niet. Veel valpartijen en vallende Nederlanders vind ik zelfs vervelend. En toch is het mooi. De broederschap die het oplevert, de getekende lichamen, het drama.
Ook mooi: de positiviteit, de helderheid van Mollema en Gesink na afloop van de etappe. Bewonderenswaardig. Zeker voor een renner als Mollema die letterlijk met het hol open heeft gereden en bij wie ‘het behang eraf is’. Of Gesink, nu onder de schaafplekken, en al zovaak de dupe van een valpartij. Belg Wynandts reed nog 160 kilometer met een klaplong en twee gebroken ribben. Kruiswijk heeft een zere heup, iets waar Maarten Tjallingii over mee kan praten. Bram Tankink kwam ‘onder een hoopje mensen uitgekropen’. Sanchez peddelt al dagenlang rond met een zere pols. Ergens zijn het schitterende beelden en ongelooflijke prestaties van spijkerharde mannen, kerels, knapen. Als soldaten op een slagveld, in een loopgraaf.
De bank staat op omvallen, maar kreeg hulp uit Australisch/Nederlandse hand. Het drukkertje van Weening richting Gesink, die met de knieën in de nek op de fiets van nota bene LL Sanchez de achtervolging inzette, was mooi. Goed. Vriendelijk. Hoewel Lars Boom en Addy Engels in de Avondetappe aangaven dat dit een vrij normale zaak is, vind ik dit nog steeds een wonderschone daad van de laatste Nederlandse etappewinnaar.
Daarover gesproken; Wout Poels zal Weening in elk geval niet opvolgen. Niet dit jaar. Wout Poels zat vanmiddag tien kilometer lang op de fiets (wat natuurlijk van de zotte is en waar de ploegleider in had moeten grijpen) met een gescheurde nier, een gescheurde milt, gekneusde longen en drie gebroken ribben. Dat zijn verwondingen die je in een schuttersputje in de bossen rond Bastogne verwacht, niet op een brede asfaltweg in de Tour de France.
Zoals Thijs Zonneveld al tweette: dit waren niet de enige slachtoffers. Er lagen er meer op de grond. Veel meer. En ze hielpen elkaar. Het was ongeorganiseerde drama. En daar krijgen we nog twee weken van. Morgen eindelijk een berg, eentje met een schitterende naam: La Planche des Belles Filles. Onthoud, renners, samen sta je sterk. Om met de woorden van Shakespeare te eindigen: “We few, we happy few, we band of brothers; for he to-day that sheds his blood with me shall be my brother.”
