De renners van BMC waren zondag zo blij met Bradley Wiggins dat ze de ploegleiders van Sky bedankten. Ik hing ondertussen boven het toilet. Want wat een slijmbal is de Brit. Het kippenvel stond op mijn rug. Goede sier halen mag, maar niet op zo’n doorzichtige bijna achterbakse manier.
Cadel Evans reed zondag lek. Het peloton reed door. Tot een renner van Radioshack, inderdaad: niet eens een van Sky, door kreeg dat de Australiër op achterstand stond. Hij meende dat Wiggins, geletruidrager en gewezen peloton leider, moest stoppen. De Brit deed dit en kreeg de handen op elkaar. De renners vonden het een geweldige geste. En ook in de diverse praatprogramma’s kreeg hij alle lof. Wachten op je concurrent, mensen vinden het prachtig.
Ik niet. Het was een schijnheilige actie. Alleen maar bedoeld om een wit voetje bij het publiek te halen. Om te laten zien dat hij een Engelse gentleman is. Want zeg nou zelf: denk jij dat Wiggins hetzelfde had gedaan als Evans zes seconden achter hem reed? Wat te denken wat er gebeurd was als Cadel in het geel reed en Wiggins seconden moest goedmaken. Dan was er volle bak gekoerst. Met het minutenverschil van zondag kon de Engelsman het zich permitteren om een goed hart te hebben en te wachten.
Een week eerder kon hij dat niet. Nadat het halve peloton viel, waaronder wat kanshebbers op het geel zoals Bauke Mollema, Robert Gesink, Frank Schleck en Alejandro Valverde, reed de Sky-ploeg keihard door. De Tour wachtte immers op niemand. En dus was het gezamenlijk kussen van het asfalt door de concurrentie een uitgelezen kans om Wiggins nog beter in het gele zadel te helpen. Hij versnelde en nestelde zich veilig bovenaan het klassement. Net als Alberto Contador ooit de Tour won door te versnellen toen Andy Schleck zijn ketting molde. De hele wielerwereld viel toen over de Spanjaard heen. Hij was onsportief en had op deze manier niet moeten willen winnen. Wiggins koos daarom eieren voor zijn geld en besloot zijn benen stil te houden.
Nee, doe mij dan maar Pierre Rolland. De Fransman, duidelijk in de leer bij ‘Titi’ Voeckler, zag het stilvallen van het peloton als dé kans op succes. Hij sprintte weg, maar strandde uiteindelijk voor de finish weer bij de overige renners. Zijn poging om tijd te winnen was mooi, slim en tactisch. Hij had schijt aan de mening van de rest. Een beetje schijnheilig wachten op iemand die toch al is uitgeschakeld voor het geel: daar had de Europcar renner geen zin in. Daar heb ik veel meer respect voor dan het opzichtige slijmen van de man in het geel.
Lees meer blogs van Leander Mascini op Mascini.net
