De psychologentandem Stapel/Vonk fabuleerde ooit een wetenschappelijk onderzoek bij elkaar waaruit zou blijken dat het eten van vlees leidde tot hufterig gedrag. Dr. Vonk verdedigde achteraf de niet-wetenschappelijke conclusies door te zeggen dat de resultaten zo mooi overeenstemden met wat toch al in de lijn der verwachting lag. Zelf merk ik niet dat ik op onze vleesloze dagen – pakweg drie per week – zachtmoediger ben dan de rest van de week. Ik heb wel een andere hypothese die wellicht het onderzoeken waard is: confrontatie met hufterig gedrag leidt tot het eten van vlees. De hypothese ontstond tijdens het sporten.
Ranzige mannen en waardevolle spullen
Twee keer per week ga ik naar de sportschool om een halfuurtje wat calorieën te verbranden op de crosstrainer. Die apparaten staan zo opgesteld dat je tijdens de training televisie kunt kijken. Of eigenlijk: móet kijken. Wanneer je het niet wilt zien, kun je beter een ander apparaat kiezen, of je moet je hoofd in een andere richting draaien en dat traint niet lekker. De televisie staat altijd op National Geographic. De ene keer kijk ik naar twee ranzige mannen die met een vrijwel lege rugzak trachten te overleven in de woestijn. Ze staan met enige regelmaat te plassen omdat urine zo’n goede indicator is of je aan het uitdrogen bent; de andere keer zijn het vier ranzige mannen en een grofgebekte vrouw die met baggerschepen vloekend en scheldend naar goud zoeken.
Mijn dag kan niet meer stuk als ze Auction Hunters uitzenden: een bebaarde biker met volgetatoeëerde schedel en een gespierde surfdude die opslagcontainers kopen in de hoop dat er waardevolle spullen in zitten. Hoogtepunt: een onduidelijk apparaat bleek het motorblok van een Tomahawk kruisraket te zijn!
Hemaworst
Allemaal heel onderhoudende televisie tijdens het onvoorstelbaar saaie gedraaf op zo’n crosstrainer, maar de hel, dat is het dierenleedspotje waarvoor de uitzending om de haverklap wordt onderbroken. Minutenlang zie je beelden van onvoorstelbaar mishandelde dieren: een poes zonder ogen, een hond die met zweren is overdekt, een paard waarvan de ribben uit z’n vel naar buiten prikken, en nog veel meer ellende die ik niet precies weet omdat ik natuurlijk probeer weg te kijken. Alleen komt er geen eind aan, dus een keer of drie, vier kijk je of het klaar is en zie je toch nog die eend met dichtgespijkerde snavel of die gevilde kikker – o wacht, dat was DWDD.
De bedoeling van het spotje is dat je geld gaat storten voor een of andere club die al die dieren gaat redden maar dat doe ik niet, al was het alleen maar omdat ik niet lang genoeg kijk om de naam van de club te lezen, het geluid staat uit, laat staan het gironummer. Het heeft wel een ander effect op mij, en daarop baseer ik bovengenoemde hypothese: wanneer ik tijdens het sporten geconfronteerd word met dit spotje vol hufterig gedrag, ga ik daarna niet naar huis om een gezonde smoothy te maken, maar race ik het dorp in om zo snel mogelijk een Hemaworst te scoren.
Deze week in de test
Van verschillende kanten was ik getipt over het fenomeen ‘gegrilde stukjes’. Het blijken een soort kipnuggets met donkere streepjes, het ‘bewijs’ dat ze op de grill hebben gelegen. Ik vond ze wel grappig en besloot ze te serveren bij de noedels met omeletreepjes die op het menu stonden. Ze hoefden alleen maar even gebakken te worden – wat altijd een beetje raar is: iets bakken dat al gegrild is – en daarna heb ik ze decoratief over het eten gestrooid.
Het testpanel
De gegrilde stukjes smaakten lekker, maar men vroeg zich af wat het nou eigenlijk was: gegrild stukje van welk geheel? Nou gewoon, zei ik: het zijn stukjes soja- en tarwe-eiwit, want dat staat op de verpakking. Daar nam het panel gelukkig genoegen mee. Bewust eten is leuk, maar je moet ook weer niet alles willen weten.
Score
Tivall gegrilde stukjes: een 7
