Afgelopen vrijdag was de Avond van de Polemiek. Een groot feest voor mij als D66-lid. D66’ers houden immers van een stevige polemiek. Mits genuanceerd. Zelf ben ik te lief voor een stevige polemiek. Ooit schreef ik een beschaafd kritiekje richting Petra Grijzen. De mevrouw die met haar repeterende vragen ons het gevoel gaf dat we tijdens de verkiezingen konden kiezen tussen alzheimerpatienten. Grapjes over Alzheimer in de week dat Bernlef is overleden, verder durf ik niet te gaan.
Nu ook voor rechts
De avond van de polemiek dus. Aan het einde van de avond raakte ik in gesprek met een jongeman waarmee ik ooit in de dorpskroeg achter de bar had gewerkt. Iemand die ik daar niet verwacht had. Deze evenementen trekken altijd een bepaald Amsterdams publiek, al was naast de linkse grachtengordel, nu ook de rechts-conservatieve gordel goed vertegenwoordigd. Wat een rijkdom.
De Jaap is incrowd
Volgens mijn oud-collega was dit nog niet genoeg. Het was hem opgevallen dat dit evenement een incrowd feestje was, waar bekenden besmuikt om elkaar lachen en veren in reten plaatsen. Datzelfde gold volgens hem ook voor DeJaap die zich op een te klein publiek zou richten. Zonder te specificeren stelde hij dat er een manier zou zijn om ook een breder, ook niet-intellectueel, publiek te trekken.
Fatsoenlijke mensen
Daar word ik toch zo moe van. Dat de intellectuele elite altijd maar de hand moet reiken aan de onderklasse die te lui is om zichzelf ook maar het geringste beetje te verheffen. Moet ik het mij aantrekken dat die mensen op vrijdagavond liever gaan comazuipen in een keet of een talentenjacht kijken dan dat ze naar een fatsoenlijke debatavond gaan?
Is het mijn probleem dat ondanks alle lessen Nederlands die zij hebben ontvangen, MBO’ers liever hun dagindeling twitteren dan dat ze een fatsoenlijk opinieartikel schrijven? Ben ik medeverantwoordelijk dat ze liever over “bier en tieten” zingen dan naar een museum gaan? Ik dacht het niet!
Aandachtsgeile hoer
In het verleden heb ik gepoogd mijn niet-gestudeerde vrienden te overtuigen van de schoonheid van het intellectuele leven. Dan vertelde ik hen dat ik in een fatsoenlijke krant had gelezen dat de bekende Nederlander Barbie “een uitwas is van de ik-maatschappij waarin schaamteloosheid gewaardeerd wordt met hoge kijkcijfers”.
In een doorwrochte sociologische analyse legde de auteur uit dat de criteria voor aanzien waren gewijzigd door de opkomst van de massamedia. Vroeger genoot de wijze leraar aanzien, nu een ieder die door veel mensen herkend werd. Als was het om hun domheid. Mijn vrienden vonden het nogal veel woorden om te zeggen dat Barbie een “aandachtsgeile hoer” was.
Sywert
Een krant vonden ze sowieso onzin, je had immers NU.nl. Ik vertelde dat een krant lezen soms heel ontspannend kon zijn. Om mijn argument kracht bij te zetten liet ik een tweet van jongerenfrontman Sywert van Lienden lezen. Die lag op zondagochtend lekker in bad de Financial Times te lezen.
Een vriendin wist nog dat Sywert “die DWDD-jongen met dat grappige brilletje is”. Haar broer vond het “gelul”. Bij hem klotste de erfenis van de zaterdagavond op zondag zo hard tegen zijn slapen, dat hij niet eens zou overwegen om De Telegraaf van de kokosmat te grissen.
Gejengel
Net als bij Van Dale staat opgeven niet op de eerste pagina in mijn vocabulaire. Een uitnodiging tot het Concertgebouw werd afgedaan met “klassiek gejengel” en op Lowlands ging men niet mee naar de plaatselijke University. Vooruit, nog een laatste poging: ik vraag ze mee naar de Avond van de Polemiek.
Scheldpartij
Wat is een polemiek, vroeg een van mijn vrienden. Ik legde uit dat een polemiek een soort oorlog voeren via verhalen is. “Een slimme scheldpartij waarbij twee partijen elkaar tot op het bot beledigen”.
Mijn vrienden keken mij aan of ik geschift was.
Er komen veel bekende mensen, stelde ik. Hans Jansen, Mariska Orban-de Haas, Anton Dautzenberg, Linda Duits en Ewald Engelen. “Allemaal bij Pauw en Witteman gezeten”, zei ik enthousiast.
Zij keken mij meewarig aan. Zij hadden nog nooit van deze lui gehoord, zoals de aanwezigen bij de polemiekavond onbekend zijn met Mooi Wark, Helly Hansen, Django Wagner en Jordy Clasie. Het kost maar 17,50, probeerde ik. Een van mijn makkers vroeg of het onbeperkt zuipen was. Mijn ontkenning werd met buldergelach ontvangen. “Zeventienvijftig, daar kun je twee bakken pils van kopen!”, antwoordde eentje. “Of een maand je zorgverzekering betalen onder Marx Rutte”, dacht ik verslagen. Nee, we zouden elkaar wel weer in de kroeg zien.
Lang leve de elite!
Zoek het dan ook maar uit! Stik lekker in je simplistische redenaties en ongefundeerde kritieken op politici! Sterf met jullie inzet voor de democratie die niet verder gaat dan stemmen tijdens The Voice of Holland! Donder op met je MBO-diploma’s! Leuk dat je kunt timmeren of een distributieriem kan vervangen, maar dat kunnen Polen ook.
Jullie zijn te lui om jezelf intellectueel en financieel te verrijken. Te apathisch om een brug te slaan met de elite. Lang leve de intelligentia! Lang leve rebels rechts! Lang leve betweterig links! Lange leve de kloof tussen volk en elite!
Laatste kans
Enfin, ik zal met mijn hand over mijn hart strijken en jullie nog een kans geven. Een allerlaatste handreiking. Schrijf een vlammend betoog tegen dit stuk. Bekritiseer mijn hautaine houding, sloop mijn argumentatie en lach om het gegeven dat ik “nog geen schroevendraaier van een hamer kan onderscheiden”.
Geef mij het vertrouwen in een samenleving waarin iedereen met elkaar discussieert.
Schotschrift
Voorkom dat dit een eenzijdige aanval wordt. Worstel je door deze 1000 woorden en maak mij af! Zorg ervoor dat dit stuk een echte polemiek wordt!
In dat geval zal ik je volgend jaar op mijn kosten meenemen naar de Avond van de Polemiek, die vanwege de opzet dan omgedoopt is tot de Avond van het Schotschrift. Wat een schotschrift is? Zoek dat verdomme zelf uit!
Tim Jansen vormde met Range Rover-rijdster Marianne Zwagerman en een ondernemende zeerover de publieksjury tijdens de Avond van de Polemiek.
