Wat schattig. Dijsselbloem verkondigde vanmiddag dat hij zijn geluk in Brussel gaat opzoeken, als kandidaat voorzitter Eurogroep. Gewoon, als schnabbel, voor naast zijn gewone baan. Een opvallende coming-out, want Nederlanders hebben er een handje van om keihard te liegen als het over Europa gaat. Een kleine geschiedenis.
Omslachtige pogingen
U weet het vast nog wel: Balkenende deed zelf een gooi naar de prijzen in 2009 en stelde zich -min of meer- kandidaat voor het EU-presidentschap. Schaapachtig ontkende hij lang de geruchten, en feliciteerde nadien professioneel dweil Herman van Rompuy met de positie. Was dit eigenlijk wel een poging te noemen?
Lubbers heeft in 1995 geprobeerd om voorzitter van de Europese Commissie te worden. Helaas voor hem werd toen gekozen voor Santer. Maar ook de poging van Lubbers lijkt niet helemaal zuivere koffie te zijn: er gingen geruchten dat hij voor spek en bonen meedeed en er een dubbele agenda op nahield.
Dan jij ook niet
Voor Kok geldt eenzelfde verhaal. Hij ontkende destijds de hardnekkige geruchten dat hij kandidaat zou zijn voor het voorzitterschap van de Europese Commissie. Vervolgens heeft hij er persoonlijk voor gezorgd dat minister Van Aartsen niet eens in de buurt van een EU-topfunctie zou kunnen komen, omdat de Europese Commissie grootste moeite zou hebben met het Nederlandse beleid.
Dat Dijsselbloem de boel nog niet heeft ontkent is een klein detail. Het debat barst alweer los, want iedereen ‘hoopt’ natuurlijk dat zijn functie er niet onder zal lijden. Dat ontkent hij inmiddels wel.
Geen zorgen; voorzitter van de Europese Commissie zal hij hoogstwaarschijnlijk niet worden.
