‘Anders dan anders’ was de titel van aflevering gisteren. Dat was het absoluut. Een gokje is dat ik niet de enige kijker was die van de ene verbazing in de andere viel. De manier waarop de kandidaten langzaam worden gebrainwashed is intrigerend, de manier waarop de kijker bespeeld wordt is evenzeer interessant. Aan de opdrachten ligt het echter niet. Die zijn niet zo zeer vernieuwend. Het is de steeds veranderende twist die het spel aanneemt, die is daarentegen verraderlijk sterk.
Eerlijk is eerlijk, de spellen van vorig jaar waren veel spannender. Niet alleen waren ze spectaculairder, ook leken ze creatiever, vernieuwend en ultiem gebruik makend van het land waar het spel zich afspeelde. Dit jaar vallen we met de opdrachten van de ene safaritocht in de andere. De opdrachten zijn wel verschillend, maar ze spelen zich stuk voor stuk af in the wild life van Zuid-Afrika. Begrijpelijk uiteraard wanneer je met een camera in zo’n prachtig land loopt met zo veel pure natuur en geweldige beesten. Toch geloof ik niet dat dit alles is wat Zuid-Afrika te bieden heeft. Zo’n groot land moet toch wel iets meer te bieden hebben dan enkel safaritochten en mooie natuur.
Hoewel de opdrachten klaarblijkelijk niet ‘anders dan anders’ zijn, gebeurde er een hoop andere vreemde dingen. Zoals te verwachten was, en door veel mensen ook al wel vermoed werd, stond Tim zomaar ineens terug in het spel. Naar eigen verhaal heeft hij een rood scherm gezien vorige week, en is hij op een miraculeuze wijze terug in het spel beland. Het blijft een feit dat niemand zijn rode scherm heeft gezien, zowel de andere kandidaten als de kijker niet. We zullen Tim dus op zijn listige oogjes moeten vertrouwen. Helaas voor Tim, betekent vertrouwen in dit spel je eigen ondergang. Je kunt dus een hoop zeggen Tim, maar het spel blijft Wie is de mol?. Alles wat de kijker niet te zien krijgt is verdacht, en jij dus ook!
Hoewel ik enerzijds denk dat Tim door de makers verdacht wordt gemaakt, vertrouw ik hem sowieso voor geen meter. De ogen van Tim vertellen constant leugens. Zijn emoties en reacties lijken té gespeeld. Zoals Daniel terecht zei “Hij is een acteur” en of hij nou verdomde slecht speelt of heel nerveus is dat zijn geheimpje uitkomt, hij blijkt een bar slechte leugenaar. Dat blijkt uit die ene jongensachtige blik die we duidelijk te zien kregen toen Daniel besloot dat Tim deze aflevering zijn scherm niet hoefde te zien, en daarmee in het spel zou blijven. Die blik was evil en liet geen blijdschap zien. Die blik zei maar een ding: ‘Daniel, wat ben jij verschrikkelijk naïef!’
Ondanks al deze verdachte gebeurtenissen rondom Tim heb ik maar twee hoofdverdachten over. Ik verdenk Tania en Kees. Zo fanatiek als deze twee lijken te zijn, zo geniepig zijn ze als je door dat liefelijke uiterlijk heen prikt. Tania, de schattige doch temperamentvolle operazangeres, doet alsof ze weloverwogen keuzes maakt voor de groep. Wie echter beter oplet, kan toch een hoop vraagtekens zetten bij haar ‘weloverwogen’ keuzes. Zo besluit zij dat ‘kunstnijverheidstentoonstelling’ een verstandig woord is om mee te geven aan Daniel, balancerend op een dun koordje meters boven een waterval, terwijl hij ook nog zeven andere woorden moet onthouden. Nog zo’n klein geniepig dingetje is, dat bij de eliminatie Tania als enige een rode kaart trokt en daarmee iemand moest verplichten zijn of haar scherm te zien. Het kan toeval zijn, maar net zo goed doorgestoken kaart.
Kees heeft ook van die trucjes. Hetgeen we inmiddels weten is dat Kees niet zo dol is op grote hoogtes. Toch besluit deze Volendamse verrader dat hij wel bij de adrenalinejunks ingedeeld wil worden in plaats van de taalgroep. Jammerlijk voor hem, besluit de groep wat anders. Vervolgens bewijst hij een prachtig taalwonder te zijn, aangezien ook hij het ene moeilijke woord na het andere voorschotelt aan de balancerende kandidaten. Nadat zij zijn woorden, na drie keer roepen, niet verstaan, gooit Kees het al snel over een andere boeg en gaat voor woorden als ‘drop’. Een heel verschil om van ‘huwelijksvruchtbaarheidscijfer’ of ‘chronischevermoeidheidssyndroom’ naar drop te gaan. Zeker als daartussen nog verschillende moeilijkheidsgradaties zitten die hij ook had kunnen kiezen. Kees blijkt een snelle opgever in dit spel. Hetgeen blijkt wanneer hij het slechtste heeft gescoord van zijn mede kandidaten, wanneer het gaat over het geld dat ze hebben opgehaald met deze opdracht. Komt het doordat hij lukraak wat woorden schreeuwde en te snel opgaf? Komt het door zijn moeilijke woorden keuze? Of is het stom toeval?
Uiteraard heeft iedereen natuurlijk wel wat verdachte dingetjes. Daniel bijvoorbeeld, die balancerend op een koord alle woorden in zichzelf op kan dreunen, maar zodra hij dan voor Art staat, weet hij er ineens niet zoveel meer uit te brengen. Paulien maakt verdacht lange verhalen van die twee woorden die ze maar hoeft mee te geven. Natuurlijk zijn ezelsbruggetjes handig, maar hoe meer je zegt, hoe slechter de andere woorden blijven hangen uiteraard. Zelfs Carolien had iets verdachts. Het was maar een klein dingetje wat je eventueel als stom ongeluk kunt zien, maar het kan ook opzet zijn. Zij moest kiezen of zij het woord wagon of wagons had meegekregen. Na lang twijfelen kiest ze wagon. Helaas bleek het toch wagons te zijn, met S. En dus haalde zij daarvoor geen geld binnen voor de pot.
Hebben al deze kandidaten nou juist slim of dom gespeeld? Er ging niemand naar huis waardoor we dus geen idee hebben wie er op het verkeerde pad is. Het enige wat we weten is dat Kees een groen scherm kreeg, en dus in de goede richting zit. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat hij gewoon de mol is. Uiteraard is dat mijn favoriete verklaring. Kees Tol blijft immers mijn mol.
