Beatrix was alleen nu. Helemaal alleen. Ze zou zo nog uren kunnen draven – luisterend naar het hypnotiserende klopperdeklop van de hoeven – en dan geen mens tegenkomen.
Ze was hier eerder geweest. Aan het einde van dit lange rechte pad kwam een slinger naar links. En daar moest ze dan ergens tegen een zandwal opklimmen om de hei te bereiken. Zo meende ze zich te herinneren. Wat ze zich zeker herinnerde was de paarsige gloed over de vlakte. De geur van de late zomer. Het gezoem van bijen en zweefvliegen die verstild in de lucht bleven hangen. De groep vliegendennen en de naalden daaronder. De warmte van de hand van Claus op haar laars. En hoe de zon de stukjes ontblote huid kietelde. Hoe het moment zijn adem inhield. En zij ook. Hun armen stijf om elkaar heen – verscholen voor de wereld.
‘Majesteit. Er komt zo meteen een pad naar rechts. Uw paard is gewend dat te nemen, dus let u daar even op?’
O ja. Haar beveiligers. Die waren er ook nog.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
