Bij de discussies over het pesten is het de afgelopen tijd veel over het pesten op scholen gegaan. Weinig tot niet hoorde je over het pesten op de werkvloer en hoe dat voor sommigen in zijn werk gaat.
Hoe bijvoorbeeld secretaresses onderling op elkaar reageren of over hoe de administratie even fijn een nieuwe collega aan het fijn malen is hoor je eigenlijk niemand. Vaak beginnen ook dit soort pesterijtjes met zaken zoals ‘ zoek jij voor mij eens de map met de zoekgeraakte stukken op’, van die kantoorhumor waar Jiskefet bij in het niets valt.
Het wordt mensen vaak onmogelijk gemaakt om zichzelf te mogen zijn, eigenaardigheden worden op grond van jaloezie en dat soort zaken gauw afgestraft want alles en iedereen moet zich naar de groep richten en ‘onder’ in de massa.
Nu word ik als kunstenaar gauw eigenaardig gevonden vooral waar het om mijn ideeën gaat. Ik vind dat niet erg want het hoort bij mijn beroep. Bovendien hoef ik me niet aan de goegemeente aan te passen, iets wat ik na al die jaren ook niet meer kan. Daarmee heb ik mezelf de ruimte gegeven om naast het werk wat ik wil verkopen, ook te experimenteren. Waarbij ik heerlijk los kan gaan.
Dit is mensen die op de werkvloer zitten vaak niet gegund, ze hebben zich aan de bedrijfscultuur aan te passen en de daarbij behorende procedures uit te voeren.
Net als in een schoollokaal zitten ze daarbij vaak op elkaars lip en moeten ze het irriterende hoestje van hun collega aanhoren met het daar bijbehorende hoge stemmetje. En dan gaat het leven en laten leven wel eens tot een hele eigen weg leiden met allerlei flauwigheden van dien.
Het is in dat verband wel eens jammer dat mensen dan niet meer uit de verf durven komen en zich steeds verder voor de maatschappij aan het verstoppen zijn terwijl er een boel kwaliteit in hen huist. Het gevolg van dit alles is dat mensen overspannen raken, zich ziek gaan melden en veel uitvallen.
Veel bedrijven negeren dit aspect van het pesten op de werkvloer met veel gemiste kansen van dien. Bedrijven zouden hun personeel hiervan bewust moeten maken door ook op deze manier in het menselijk kapitaal te investeren.
Maar eigenlijk mis ik door de vele slachtofferverhalen die over het pesten op school de ronde doen het aspect dat pesten iets is waar de hele maatschappij van doortrokken is tot in het bejaardenhuis bij de oudjes aan toe. Die slachtofferverhalen klinken zo mooi en zo zielig, ach arme jij, ach arme ik waarbij we dan maar vergeten dat we met zijn allen de samenleving vormen.
Het probleem ligt bij de maatschappij die voortdurend wegkijkt waardoor de pestkop zijn gang en steeds verder kan gaan. Met alle gevolgen van dien.
Ik zou wel eens willen weten hoe groot het probleem van het pesten op het werk is, wie daar behoefte aan voelt kan een brief sturen aan Postbus 51, 9843 ZH Grijpskerk.
Johan van der Dong is beeldend kunstenaar waarbij hij de samenleving voor zijn projecten sociologisch volgt. Johan van der Dong werd bekend met projecten zoals de postbus van God. Vorig jaar november werd hij vanwege zijn kunstwerk The P.O.Box for Allah voor een freedoms-award genomineerd.
