Het is rustig in de trein van Amsterdam naar Rotterdam. Twee meisjes kletsen en lachen om sms’jes van opdringerige vriendjes. Vleiende teksten van players; doen ze niks mee. Tegenover hen bespreekt een jongvolwassen koppel elkaars werkdag. Verderop opent een besnorde Feyenoordsupporter zijn blik bier, het sjaaltje met hoofdletter F inmiddels zichtbaar over zijn jas gedragen. Amsterdam is op veilige afstand gereden. Vanaf Schiphol praat de coupé met Rotterdams accent en na station Leiden domineert de havenstad de gehele trein. Overal sjaaltjes van Feyenoord, Sparta en FC Dordrecht.
Vanuit de groene vierzitsopstelling zien de pubermeisjes en het verliefde stelletje de trein veranderen. Trainingsbroeken van Sparta discussiëren met petjes van FC Dordrecht en daartussen lopen sieraden van Feyenoord de coupé binnen. “Rotterdam zou drie clubs op het hoogste niveau moeten hebben, dat lukt ze in Londen toch ook?”, zegt een vrouw met blinkende parels tegen haar man. Haar geliefde stad staat in haar gouden oorknoppen gegraveerd. De overmoedige opmerking doet Sparta-fans proosten met blikken halve liters.
De sfeer is alleraardigst, zo nu en dan wordt Jan van Halst nagedaan en afgezeken, maar over elkaars club niets dan opbouwende kritiek. De leukste supporter van het stel vertelt in plat Rotterdams hoe Van Halst zich een ongeluk sliste bij het uitspreken van de naam Alexis Sanchez. Reizend Rotterdam imiteert en lacht zich suf.
Toch slaagt het enige overhemd in de voetbalcoupé er in om irritatie te wekken. Het is de jongvolwassen vriend die luidruchtig met een headhunter belt om zaken te bespreken. Zijn vriendin zit er met haar luchtige modesjaaltje ongemakkelijk bij. “Vijfduizend netto”, horen de Dordtse petjes hem met zwartgebakken aardappel in zijn keel eisen. “Verdient jullie spits dat?” wordt aan de Spartanen gevraagd. Met minachting voor de interessantdoenerij pakken de Rotterdammers hun voetbalverhaal weer op.
Maar de geboren corpsknaap wil meer aandacht. De ringtone van de sms’jes die de pubermeisjes ontvangen stoort hem en zodra er weer een berichtje binnen komt vraagt hij het tweetal hooghartig hun telefoongeluid uit te zetten. De vriendin van het overhemd lacht onzeker met zijn principes mee. “Ik kan het niet aan mezelf verkopen als ik er niks van zeg, schatje”, feliciteert hij zichzelf. De opmerking werkt averechts, had hij zelf maar niet zo ongegeneerd moeten bellen, stellen ze. Nu sms’en de meisjes elkaar om de tien seconden. Het regent ringtones.
Rotterdam is op de hand van de sarrende pubers. Voor- en achterin de coupé rinkelen opeens telefoons en nemen berichtjes het gesproken woord over. Overal ringtones nu. Enkele jonge aanhangers van Feyenoord duwen voor de grap sjaaltjes voor hun mond en trekken capuchons over hun hoofd, maar de supportersbivakmuts oogt eerder komisch dan dreigend. “Zolang die verheven galbak onze clublogo’s maar niet draagt, hoeven wij ons niet schamen”, klinkt het.
Twee grijze Sparta-heren zonder mobiele telefoon blijven Jan van Halst imiteren, ze hebben de grootste lol. Samen met de supporters van FC Dordrecht stappen ze bij Schiedam Centrum uit, de clubs uit de Jupiler League spelen tegen elkaar vanavond. Eerst gaan de petjes en de trainingsbroeken gezamenlijk nog een broodje hamburger eten.
Op Rotterdam Centraal verlaten de sieraden van Feyenoord de trein. Ze worden op het perron met gezang begroet door fanatieke fans, overal pronkt de hoofdletter F. Spreekkoren galmen over patatzakjes satésaus. Hier lijkt de wedstrijd van vanavond al begonnen.
De trein rijdt traag en stiekem weg, het liefdeskoppel blijft met de pubermeisjes in de groene vierzitsopstelling achter.
