Geert Wilders en Jan Jaap de Ruiter hebben meer overeenkomsten dan hen lief is. Natuurlijk, beiden zijn mens, man, Nederlander. Beiden zijn ook bezig met de islam, zij het ieder vanuit een geheel eigen invalshoek, en ze zullen nog wel meer met elkaar delen. Bijvoorbeeld dat beiden de neiging hebben polemisch bezig te zijn, te overdrijven en af en toe eclectisch te werk te gaan. Met andere woorden; er wordt selectief gewinkeld in andermans werk, bepaalde argumenten of uitspraken worden uitvergroot terwijl andere juist weer niet worden genoemd.
Ik zal dit trachten aan te tonen aan de hand van enkele voorbeelden. Voor het gemak zal ik me beperken tot de onlangs verschenen artikelen op The PostOnline. Zij die de betrokken stukken al hebben gelezen zullen flink wat herhaling tegenkomen, waarvoor excuses; ik vond het verhelderend een en ander te citeren en samen te vatten.
Dinsdag 9 april verscheen op ThePostOnline een opiniestuk van de hand van Geert Wilders en Joram van Klaveren: Het Marokkanenprobleem ettert voort.
Het behandelt wat zij als het ‘Marokkanenprobleem’ beschouwen en de weigering van andere fracties in de Tweede Kamer dit volgens hen zeer ernstige verschijnsel te onderkennen: “Terwijl de PVV wijst op de relatie tussen de islam en het excessieve geweld, de homofobie, het antisemitisme, en de minachting voor vrouwen, bagatelliseren alle andere partijen het probleem”.
Ook worden praktische oplossingen geboden voor de huns inziens zeer ernstige problemen: “De extreme oververtegenwoordiging van Marokkanen in de criminaliteit, het excessieve geweld, de recidivecijfers, het gegeven dat de tweede generatie het nog slechter doet dan de eerste”, en “keiharde intimidatie, bedreiging, roofovervallen met geweld, straatroof en mishandeling” waardoor het tijd is “voor repressie van Marokkaans tuig”.
De oplossingen die de PVV voorstaat: “Minimumstraffen, huis- en wijkuitzettingen, het maximaal korten van uitkeringen, mobiele politieposten in overlastgebieden, politie met honden, groepsaansprakelijkheid en uiteraard de-naturalisatie van criminelen met een dubbele nationaliteit, het uit het land knikkeren van Marokkaans tuig en een volledige immigratiestop voor mensen uit islamitische landen”.
Het artikel beslaat dertien alinea’s en ondanks bovenvermelde ferme taal valt de uitsmijter in de laatste zin van de tiende alinea: “Het is tijd voor de aanpak van de grootste ziekte die ons land de afgelopen eeuw heeft gekend, de islam”.
Met deze opmerking gaat Wilders weer een grens over. Maar op deze manier slaat hij het debat ook dood. Misschien is de PVV-voorman daar ook op uit, wil hij geen debat en is dit weer het bekende ‘stuk rode vlees’ (met dank aan Rutte voor het citaat) dat Wilders de arena inslingert om zijn achterban tevreden te houden. Wellicht is het gewoon een stomme, te snel gemaakte vergelijking die eerder in zijn nadeel werkt. Duitsers, om ze er alvast bij te halen, zouden spreken van een ‘verbale Entgleisung’.
Wilders’ stuk lezend denk ik bij die tiende alinea: oh daar gaat hij weer, laat gaan. En richt me vooral op de rest van het stuk. Zonder uit het oog te verliezen dat deze metafoor door Wilders en Van Klaveren zeer kwetsend is of kan zijn voor moslims en ook voor niet-moslims.
Wat voor mij relativerend werkt is dat we in een land leven met een cultuur van vrije meningsuiting waarbij veel mogelijk is, ook krenkende en spottende opmerkingen. En dat bijna niemand in Nederland daarvan verschoond blijft.
Ik betrek er ook bij dat van de zijde van islamieten ook krenkende en/of discriminerende opmerkingen worden gemaakt naar niet-gelovigen, andersgelovigen, afvalligen, andersdenkenden en ook andere groepen (homo’s, vrouwen). En er vanuit islamitische hoek zelfs gedreigd en geïntimideerd wordt, bijvoorbeeld richting joden of afvalligen. Wilders heeft niet voor niets al jaren beveiliging nodig (ook trouwens tegen bedreigingen door autochtonen). Daar hoor ik veel moslims dan weer niet (vaak) over, net zomin als Jan Jaap de Ruiter.
Ik stoor me aan onnodig grievende opmerkingen van Wilders en het vaak op felle toon eenzijdig belichten van de onderwerpen die hij aanroert. Wat mijn ergernis doet afnemen is dat Wilders juist thema’s aanroert waarop nog steeds een taboe rust in politiek en samenleving, zoals (misstanden in) de multiculturele samenleving en de Europese Unie.
Zoals gezegd is Wilders met zijn ”grootste ziekte”-opmerking weer een stap verder gegaan. Dit is waarschijnlijk de reden dat Jan Jaap de Ruiter, en ook anderen, daar weer op aanslaan. Ik vind die verbale radicalisering ook zorgelijk, maar eveneens zorgelijk vind ik de aanhoudende onbespreekbaarheid van de bekende taboethema’s, hoe je deze ook aankaart en welke toon je hierbij ook aanslaat.
Er mag nog steeds alleen maar op een bepaalde manier over problemen met allochtonen gesproken worden, om van de nog smallere bandbreedte waaruit oplossingen geput mogen worden maar te zwijgen. Ook Wilders haalt dat aan: “Het is net alsof in de Tweede Kamer de tijd tien jaar heeft stilgestaan. Alsof men de revolte van professor Fortuyn totaal gemist heeft. Want er is sindsdien niets veranderd bij de Haagse politieke elite”.
Ik denk dat deze sentimenten breed in de samenleving worden gedeeld; dat de door Fortuyn geschetste problemen nog steeds aan de orde zijn, of misschien zelfs groter zijn geworden. Met recentelijk als in het oog springende incidenten het doodschoppen van een grensrechter in Almere door een aantal allochtone jongens en eind februari de op TV geuite jodenhaat door een aantal Turkse moslimjongeren uit Arnhem, inclusief hun mededeling dat zulke gedachten gemeengoed zijn onder leeftijdgenoten.
Het voorval wekte beroering en zette pennen van columnisten in beweging. Vorige week maakte het Openbaar Ministerie (OM) bekend in deze zaak niet tot vervolging over te gaan maar voor een ‘strafbeschikking’ te kiezen met oplegging van een ‘educatieve sanctie’ voor slechts één van de jongeren, wat voor betrokkene slechts voorlichting zal inhouden door een antidiscriminatiebureau.
Afgezien van een enkele columnist bleef het stil. Alleen het Centrum voor Informatie en Documentatie Israël (CIDI) kwam in actie door afgelopen maandag 15 april bij het Arnhemse Gerechtshof te eisen dat het OM de 15-jarige Turkse jongen alsnog vervolgt. Esther Voet van het CIDI: “Het besluit van het OM is schadelijker dan de uitspraken van die jongen. Hij komt er mee weg en dat terwijl de politiek dit heel hoog opneemt. Onbegrijpelijk van het OM”.
Het CIDI vreest verder dat antisemitisme snel zal toenemen als de rechter nu geen straffen oplegt.
Vreemd, dit gebrek aan ophef hierover. Het voorstel van het OM lijkt mij geen afdoende behandeling van een verontrustend verschijnsel, namelijk wijdverbreide afkeer van joden onder veel islamitische Nederlanders, voor een deel gevoed door media en politiek van het thuisland.
Vaak is deze afkeer niet zozeer ingegeven door Israël en het optreden door de joodse staat, ook al wordt dat geregeld als reden opgegeven, maar eenvoudigweg ‘omdat joden slecht zijn’ of nog simpeler ‘omdat zij joods zijn’.
Wellicht dat de aanhoudende ontkenning en/of onderschatting door het establishment van dit soort grote problemen Wilders ook steeds feller van leer doet trekken.
Nu Jan Jaap de Ruiter. Hij publiceert een week later een weerwoord op Wilders en Van Klaveren met als kop Wilders’ hyperbool: De ziekte die islam heet.
De Ruiter valt met de deur in huis door meteen over die ene zin in de tiende alinea te beginnen (“grootste ziekte”) en baseert daar zijn stuk op.
Eerst wordt het gebruik door Wilders en Van Klaveren van het bijvoeglijk naamwoord in de overtreffende trap “grootste” aangehaald met de speculatie dat dit een bewuste keuze zou zijn, en door Wilders en Van Klaveren als effectiever beschouwd wordt dan bijvoorbeeld “ergste” of “dodelijkste”. Daarna passeren enkele ziektes de revue en de suggestie dat Wilders de islam vooral wil associëren met “grote ziektes” om zo het “vervelende en rampzalige” karakter van de islam aan te tonen. Deze intentie van Wilders lijkt me overigens duidelijk.
Dan de onvermijdelijke vergelijking met de Tweede Wereldoorlog, Wilders’ metafoor vraagt daar ook om. De Ruiter concludeert terecht dat de Nazi-bezetting van Nederland, inclusief deportatie van en moord op meer dan honderdduizend Joodse Nederlanders, bombardementen, plunderingen, voor Wilders en Van Klaveren blijkbaar niet de grootste ziekte van de afgelopen eeuw is geweest.
Ik denk dat aan de hand van dit voorbeeld voor velen duidelijk is dat de PVV-leider met zijn opmerking uit de bocht is gevlogen, of heeft willen vliegen. Immers, Wilders houdt niet van kleuren binnen de lijntjes.
De Ruiter gaat verder met voor Wilders te denken als hij de vertaalslag maakt van ziekte naar “infectie” en “islambacterie”.
Dat Wilders eigenlijk beweert dat de islam een “geniepige” infectie is waarvan besmetting ongemerkt verloopt: “[Wilders en Van Klaveren] zullen zeggen dat we het niet merken, dat de islamisering sluipenderwijs gaat, en dat eigenlijk iedereen zich aan de islam aanpast zonder het te beseffen. Het is een geniepige bacterie, die islam”.
Door te suggereren dat voor Wilders de “bacterie die islam heet” het best aangepakt kan worden door deze te “verdelgen”, en wel door de “dragers van de islambacterie”, moslims, te “bestrijden”, schiet De Ruiter door.
Feit is dat eerdere uitlatingen van Wilders en dit soort metaforen inderdaad het soort geestelijk klimaat creëren waarin voor sommigen geweld tegen moslims acceptabel wordt en te rechtvaardigen is. De brandstichting deze maand in een moskee in Enkhuizen en het gejubel daarover op een nationalistische Facebookpagina, en ook eerder geweld tegen moslims, stemmen weinig vreugdevol en zijn volstrekt afkeurenswaardig.
Maar door zich in zijn artikel alleen op aanzetten tot geweld tegen moslims te richten met woorden als infectie, bacterie en verdelgen, een vocabulaire dat door Wilders en Van Klaveren zelf niet gebruikt is, stelt De Ruiter zich eenzijdig op en gooit hij olie op het vuur.
Het is duidelijk dat Wilders de invloed van de islam in Nederland wil verminderen evenals het aantal moslims. Maar de voorstellen die Wilders daartoe doet, de-naturalisatie van criminelen met een dubbele nationaliteit en een volledige immigratiestop voor mensen uit islamitische landen, heeft niets te maken met het door De Ruiter geschetste mogelijke scenario van ‘bestrijding’.
De Ruiter gaat op deze voorstellen van de PVV niet eens in. In plaats daarvan vergroot hij op zijn beurt Wilders’ hyperbool van ‘islam als grootste ziekte’ uit met begrippen als infectie, bacterie en verdelging.
De Ruiter rondt zijn opiniestuk af met een laatste overdrijving: “De uitspraak dat de islam de ‘grootste ziekte’ is die ons land de laatste 100 jaar getroffen heeft is, in willekeurige volgorde, een belediging voor de moslims en een belediging voor de geschiedenis van ons land”.
Ik vind dat dit Nederland, en de problemen naar aanleiding waarvan al dit verbale geweld plaats vindt, weinig verder helpt.
Het schande spreken van de toon en inhoud van Wilders is onderhand wel bekend. Maar nog steeds komt niemand met echte oplossingen voor de problemen. Ik hoor niets bij Jan Jaap de Ruiter over de meer dan gemiddelde overlast door bepaalde groepen allochtonen, noch over de door de PVV voorgestelde maatregelen. De Ruiter mag deze PVV-oplossingen vreselijk vinden, hij zou in ieder geval kunnen ingaan op de door Wilders geschetste problemen en zijn remedie hiervoor.
Wat Wilders en De Ruiter gemeen hebben is dat door hun opstelling de echte problemen wéér naar de achtergrond verdwijnen. Er zijn grote problemen met Marokkaanse Nederlanders, met Antilliaanse Nederlanders scoren zij hoog op de bekende ‘foute lijstjes’.
De problemen met genoemde groepen zijn groter dan gemiddeld, zelfs zo groot dat je in deze gevallen kunt veralgemeniseren en van een Marokkanenprobleem, Antillianenprobleem kunt spreken.
Ik vind het jammer dat beide heren, ieder op hun eigen wijze, bij de benadering van deze problematiek er eerder voor lijken te kiezen hun stokpaardjes te berijden en in overdrijvingen te vervallen dan een oplossing dichterbij te brengen.
Dit is voer voor columnisten; maar mensen in probleembuurten of slachtoffers van geweld, straatroof en intimidatie schieten hier niets mee op.
