Omdat mijn ogen diep in mijn oogkassen zijn gezonken
en de wallen zich opstapelen heb ik besloten
te gaan lopen naar een plek
die er nog niet was toen jij en ik
Wanneer mijn schouders als dienbladen van verdriet
zich richting de gasten bewegen
probeer ik uit alle macht te balanceren
op een touw met in het midden een knoop
Het net dat mij zou vangen is met de jaren gaan verslijten
en heeft zijn vertrouwen in mij al lang geleden
verloren
Wanneer de nacht mij omarmt en ik
alleen ben met de maan
de grootste vijand in mij naar boven komt
trek ik mijn harnas aan en kan mij
niks gebeuren
Omdat niet meer alle liederen zijn geschreven voor ons
en wij ook door zouden moeten gaan heb ik
besloten
Omdat de bladzijde geen inkt meer kan verdragen
heb ik besloten een ongeschreven blad te vinden
gevonden in de ochtend
verdween jij net als de sneeuw
voor de zon
een nieuw begin.
Rosa van den Driesche schrijft iedere week Proza van Rosa. Vandaag is het meer poëzie. Ze twittert ook.
