Bangladesh, het land van de Bengalen. Dit land is tegenwoordig volop in het nieuws. Niet vanwege de vervolging van religieuze minderheden. Nee, vanwege de onderdrukte onderklasse. De hardwerkende Bengalen worden uitgebuit en onderdrukt door het kapitalistische Westen. Wat zijn ze toch zo zielig daar in Bangladesh en wat is dit toch het bewijs dat slavernij nog lang niet is uitgebannen in de wereld.
Terwijl veel mensen in het Westen zich concentreren op de arbeidsomstandigheden in Bangladesh, worden de rechten van religieuze minderheden vertrapt. Al jarenlang worden hindoes namelijk gediscrimineerd, vermoord en geterroriseerd door de oh zo zielige meerderheid in Bangladesh.
Hoe zwak zijn mensen die zelf anderen onderdrukken? Hoe slaafs zijn mensen die anderen zelf tot slaaf maken? Voor mij daarom geen tranen voor Bengalen.
In 1947 zagen zowel India als Pakistan het levenslicht. Deze natiestaten moesten een thuishaven bieden voor de twee aparte naties van het Brits Indische rijk: hindoes en moslims. Tot 1971 was Pakistan opgedeeld in Oost en West-Pakistan. Het Oosten bestond voornamelijk uit de provincie Bengalen. Hoewel zij islamitisch waren, hadden zij weinig gemeen met West-Pakistan en dit resulteerde tot fricties en uiteindelijk een afscheiding in 1971.
De Bengaalse onafhankelijkheidsoorlog was één van de bloedigste conflicten van de 20ste eeuw. Totaal verloren ongeveer 3 miljoen mensen het leven, geweld tegen vrouwen en slachtingen van hindoes waren aan de orde van de dag.
Deze bloedige oorlog leidde uiteindelijk tot de stichting van een aparte natiestaat genaamd Bangladesh, een seculier moslimland. Althans dat was wel de bedoeling.
Zo gaat dat vaak met seculiere moslimlanden. De intenties zijn goed, maar de uitwerking en de praktijk leert anders. Uiteindelijk zijn er altijd groeperingen die roepen om islamisering en dan begint de ellende, want islamisering brengt niets meer en minder dan ellende.
Sinds 1975 zijn er diverse maatregelen genomen om Bangladesh te islamiseren. Zo is in 1977 het woord “seculier” verwijderd uit de grondwet en is het land in 1988 uitgeroepen tot islamitische staat. Dit lijkt in eerste instantie triviaal, want het zijn immers alleen maar woorden, toch?
Echter, de praktijk wijst anders uit, want op basis van deze woorden worden religieuze minderheden uitgesloten en zelfs vogelvrij verklaard. Sinds de jaren ’90 zijn hindoes en andere minderheden structureel mikpunt geweest van geweld. Voornamelijk door het toedoen van moslimnationalisten die van mening zijn dat Bangladesh een islamitische staat is. In de loop der jaren zijn tal van Hindoe tempels vernietigd, hindoes vermoord en verkracht. Kortom, geweld tegen hindoes is aan de orde van de dag in Bangladesh.
Maar ach, het zijn maar hindoes, toch? Niet belangrijk, geen aandacht aan besteden. Laat ze elkaar daar maar lekker afmaken. Pas wanneer een fabriek instort – waar kleding voor het Westen gemaakt wordt – gaan de alarmbellen rinkelen.
Het instorten van de fabriek is namelijk een spiegel in het gezicht van het Westen. Het confronteert de ‘zogenaamde’ kapitalisten in het Westen met wat ze fout doen in een ontwikkelingsland. Sympathie is selectief, gespeeld en voornamelijk eigen belang. Het sust de geweten van veel opiniemakers en politici in het Westen en verblind mensen wat zich daar werkelijk afspeelt.
De moralistische opiniemakers en politici creëren de Bengaalse zwakkeren om zo hun eigen vetes en discussies in het thuisland uit te vechten. Socialisten en sociaaldemocraten hebben weer een argument om aan te tonen dat liberalisering niet werkt, dat marktwerking en kapitalisme slecht is, dat slavernij bestaat.
En ondertussen in Bangladesh wordt uit naam van de islam een bevolkingsgroep een kopje kleiner gemaakt. Maar dat negeren we even, want deze feiten passen niet in ons wereldbeeld. De islam is immers niets meer of minder dan vrede en tolerantie, toch?
Laat het duidelijk zijn: wat er gebeurd is in Bangladesh is vreselijk. Deze slachtoffers verdienen zeker hulp en aandacht. Echter, als we over Bangladesh praten, laten we het dan niet alleen hebben over deze zwakkeren, maar ook wat zij anderen aandoen.
