De twee minuten stilte tijdens de jaarlijkse dodenherdenking roept ons niet alleen op een moment stil te staan bij de slachtoffers en daarmee de herinnering aan hen levend te houden, maar roept ons ook op de zoektocht naar vrede niet te verzaken. Om daaraan gehoor te geven kan er zo langzamerhand geen misverstand meer over bestaan dat 1945 het zicht op de ware vrede geen stap dichterbij heeft gebracht. Integendeel, mei 1945 heeft enkel gezorgd voor een rustpauze. Een broze wapenstilstand of gewapende vrede, waarin de oorlog werd voortgezet met andere (partijpolitieke) middelen, om met Carl von Clausewitz te spreken.
Dit impliceert dat het beleid op een andere leest geschoeid zal moeten worden om de ware vrede in het vizier te krijgen. Een algemeen belang leest die niet langer beheerst wordt door de strijd om de macht (partijpolitiek noch economisch) en daarmee automatisch een einde maakt aan het kleingeestige partijpolitieke gekissebis en de lucratieve productie en verkoop van wapentuig.
Kortom, om de immer beoogde vrede vorm te geven, zal het gangbare monetaire en parlementaire bestel (MPB), dat wereldwijd de koers van het beleid bepaalt, in alle openheid breed maatschappelijk ter discussie gesteld moeten worden. Het initiatief voor de Brede Maatschappelijke Discussie (BMD) zal moeten komen van de eerst aangewezene, de politiek. Zolang onze politici echter halsstarrig blijven geloven in de heilzame werking van het MPB, dus de uitzichtloosheid daarvan niet doorzien, zal die broodnodige BMD niet van de grond komen, waardoor het vredesideaal langzaam maar zeker in de rook van kanonnenvuur en de geur van kanonnenvoer zal opgaan.
Om te voorkomen dat het zover zal komen, niet alleen in ons eigen belang maar in het bijzonder van ons kroost (toch onze eerste zorg!), wordt het tijd dat ‘de mensheid’ gaat nadenken over een redelijk alternatief voor het MPB. Het beleidsinstituut waar die mondiale gedachtewisseling moet plaatsvinden bestaat gelukkig al, te weten: “De Verenigde Naties”. Om tot een vruchtbare gedachtewisseling te komen, zal onze volkerenorganisatie wel eerst omgebouwd moeten worden van een organisatie van regeringen, die primair staan van voor het eigen of nationaal belang, tot een mondiaal beleidsorgaan met bovennationale bevoegdheden. Een gezaghebbend wereldforum dat op basis van de alom onderschreven mensenrechten en onze fenomenale know how op ‘elk’ terrein, een wereldbeleid in elkaar weet te timmeren waarmee de wereldproblemen en het daarmee gepaard gaande onrecht adequaat aangepakt kunnen worden, ofwel het algemeen belang recht wordt gedaan. Artikel 109 van het Handvest biedt alle mogelijkheid tot herbouw van de VN.
