Vandaag in het AD een schrijnend staaltje bureaucratie. Plaats van handeling: Den Haag. Slachtoffer: de 53-jarige straatveger Harry. Of eigenlijk gewezen straatveger, want Harry moest drie jaar geleden het veld ruimen – spreekwoordelijk – vanwege bezuinigingen bij de gemeente. Harry zit nu in de bijstand, De banen als straatveger liggen niet voor het oprapen. En dat heeft Harry geweten. Dubbel.
Harry krijgt namelijk niet zomaar een uitkering. Daar moet hij een ‘tegenprestatie’ voor verrichten van de gemeente. Daarmee doe je iets terug voor de maatschappij en het versnelt het reïntegratieproces meent de gemeente. Maar daar denkt Harry anders over. Als tegenprestatie moet hij namelijk de straten vegen. Precies hetzelfde werk als hij daarvoor deed, maar dan voor 400 euro per maand minder. En zo lijkt Harry gevangen in een verhaal dat Franz Kafka en Joseph Heller niet hadden kunnen bedenken.
De Haagse wethouder Henk Kool (PvdA, sociale zaken) probeert zijn straatje schoon te vegen: “Dit zijn re-integratietrajecten”, zegt zijn woordvoerder. “Het is goed dat werklozen werkritme en -ervaring opdoen.”
Maar waar doet Harry nu precies werkervaring voor op? De kans is klein dat de gemeente nieuwe straatvegers gaat aannemen, nu de straten van Den Haag al geveegd worden door werklozen. Die werklozen doen dat verplicht voor een schijntje van het bedrag waarvoor de gemeente Harry in zou moeten huren. Bovendien hebben de werklozen geen uitzicht op een baan, omdat ze daar zichzelf verplicht door de gemeente uit wegconcurreren.
