Eindelijk, bewijs! Van Facebook word je dom. Ik zou dan ongeveer een compleet vegeterende kasplant moeten zijn want sinds mijn colleges wat afnamen qua frequentie en ik ‘thuis ging werken’ (waaraan weet niemand), is Facebook mijn steun en toeverlaat geweest. Het is eigenlijk te sneu om waar te zijn maar helaas, ik ben een Facebookjunk.
Een paar dagen geleden sharede ik een interview met Tom Morello van Rage Against The Machine waarin hij zijn waardering en hulp voor Edward Snowden uitspreekt. Fantastisch vind ik dat. Ik heb dan het gevoel dat ik iets doe, dat ik iets nuttigs bijdraag. Ik hoop ook vooral dat mensen reageren. Bovendien voel ik me een beetje stout omdat ik op deze manier lekker kan schoppen.
Het is een heerlijk gevoel om de wereld binnen handbereik te hebben. Mensen die ik leerde kennen op verre reizen zijn dichtbij via de chat, met goeie vrienden deel ik interessante, stomme en grappige links en met oud-studiegenoten die ik in het dagelijks leven amper zie, voer ik diepgaande discussies. Facebook verrijkt wel degelijk mijn leven, zeker als je maanden in afzondering op je kamer verkeert.
Maar wat blijkt? Studenten die (behoorlijk) actief zijn op Facebook halen lagere cijfers dan hun medestudenten die de neurose van het telefoon checken, pavloviaans reageren op messagegeluidjes en likes tellen vreemd is. Snap ik. Als de afleiding van social media constant je aandacht vergt, is het lastig werken aan een essay. Nu heb ik de spanningsboog van een kolibrie op speed dus discipline is mij sowieso vreemd.
Social media zijn eigenlijk een plaag en het verziekt mijn studie. En ik vind het niet eens erg, want likes verzamelen is veel belangrijker dan punten halen. Grappig detail is dat de niet-social media’ers even veel op internet verkeren als ik. Dus zij vullen hun tijd met Wikipedia, porno, F5-en op GeenStijl of iets anders maar kennelijk worden ze er niet zo dom van als ik.
Ik vraag me dan af: hoe verslaafd ben ik eigenlijk? Kan ik écht niet zonder Facebook of is het meer een logische verslaving voor als ik thuis achter mijn pc zit? Net zoals een kroegbaas vaak een noodgedwongen alcoholist wordt, omdat er nu eenmaal altijd drank om je heen is en er altijd mensen zijn die met je willen zuipen.
Ik kan niet meer normaal over straat zonder alle geluiden te relateren aan facebookmeldingen, waar ik dan als een veteraan met PTSS verschrikt op reageer. Bij elke gebeurtenis die zich voor mijn ogen afspeelt maak ik een snelle rekensom hoeveel likes zoiets gemiddeld oplevert. De uitkomst daarvan is tevens de maatstaf voor het wel of niet uploaden van een nieuwe statusupdate.
Maar er zijn grenzen. Ik heb bijvoorbeeld niet de neiging om continu Facebook te checken als ik weg ben, als ik iets aan het doen ben. Op dat moment zijn andere dingen belangrijker. Stomme updates en foto’s plaatsen over m’n dagelijks leven, die echt totaal niet boeiend zijn, doe ik ook niet. Mensen die wel vinden dat hun dagelijkse bezigheden van schijten, vreten en knuffelen op de bank boeiend zijn, die mogen best een Facebook-ban krijgen.
Bij hen hebben social media al zo veel kapot gemaakt dat ze echt alle realiteit hebben verloren over wat je wel en niet op internet knalt over je privéleven. Zolang ik maar niet zó word, denk ik dan. Af en toe een beetje afleiding is goed voor me en wanneer ik gewoon voldoendes blijf halen, wellis waar geen achten maar ach, een zeven is ook best mooi, wil ik mijn verslaving met liefde omarmen. Nu even een filmpje posten van een vieze man die een paspop aanrandt. Facebook FTW!
