Na een paar weken dagelijks met de bus van Ulaanbaatar naar Gachuurt gereisd te hebben om daar een poging te doen om dramalessen te geven, besluit ik een paar weken in het weeshuis te gaan slapen. Het kost me soms uren om op de plaats van bestemming te komen en de rijstijl van Mongoolse buschauffeurs is verre van comfortabel. Ze denken, net als alle andere weggebruikers overigens, dat ze de enige zijn op de weg, maar in Ulaanbaatar zijn meer auto’s geregistreerd dan woningen. Daarom klinkt er constant een orchestra van toeterende vervoersmiddelen, zie ik bijna elke rit wel auto’s tegen elkaar oprijden en heb ik ook al een paar keer in een bus gezeten die betrokken raakte bij een botsing.
Zoals de keer dat ik tijdens mijn busreis terecht kom in een sneeuwstorm. Deze maandag in mei begint met lichte bewolking en zo’n twintig graden, maar in de middag kleurt de lucht plots donker, bijna zwart en het begint het keihard te regen. Eerst zijn het dikke druppels, dat worden hagelstenen en uiteindelijk zijn het grote vlokken sneeuw die naar beneden dwarrelen. De bus waarin ik zit botst tegen een andere bus op en verliest daarbij een van zijn spiegels. Na een ellenlange discussie tussen beide chauffeurs, moeten alle passagiers uitstappen. Dat betekend verder lopen. Ik heb geen idee waar ik ben. Nadat ik ruim driekwartier in mijn zomerjas door de sneeuw heb gedwaald vind ik eindelijk een gebouw dat ik herken. Ik weet hoe ik weer bij het guesthouse kom. Ik ben dolblij als ik daar een lauw warme douche kan nemen.
De weken dat ik in Gachuurt blijf logeren wil ik films met de kinderen gaan maken en de eerste editie van het Lotus Film Festival organiseren. Samen met Simon, een Canadese vrijwilliger schrijf ik verschillende scripts. Een Bollywood-achtige dansfilm, een romantisch drama, een silentmovie, iets met sciencefiction en een verhaal met zombies in hoofdrol. Zo gauw we de verhaalideeën aan de kinderen voorleggen, beginnen alle vier de groepen te gillen dat ze een zombiefilm willen maken. Dus moeten we nieuwe scripts schrijven waarin in elk een aantal zombies rondwandelen. Eentje met een beetje romantiek, hier en daar kan er een superhero voorbij vliegen en in de ander stoppen we wat zang en dans.
Het duurt even voordat de kinderen de lol gaan inzien van het filmen. Een storyboard tekenen: saai. Luisteren naar de regisseurs: ‘I don’t understand.’ Stil zijn als de camera draait: mooi niet. Alleen vechten als de verhaallijn daar om vraagt (dat is zo goed als nooit, we hebben namelijk geweldloze zombiemovies geschreven): onmogelijk.
Vooral team 4 weigert naar ‘ons regisseurs’ te luisteren. Als de andere drie groepen alle opnames al achter de rug hebben, zijn we nog niet eens begonnen met het filmen van de laatste groep. ‘Team 1 finshed, team 2 finshed, team 3 finshed, team 4 don’t start’, roept de hoofdrolspeelster van de film van team 4 iedere keer als ze ons ziet met een ondeugende glimlach.
Tijdens een van de pogingen om de film te gaan draaien, is iedereen geschminkt en feestelijk aangekleed. De film begint namelijk met een zombieparty. Maar zo gauw we vragen om stilte op de set ontstaat er een gevecht tussen twee kinderen. Een meisje in roze petticoat begint in het Mongools tegen een van de vechtersbazen te schreeuwen. Hij laat de teddybeer die hij altijd bij zich heeft op de grond vallen en rent op het meisje af. Ik kan nog net op tijd mijn camera opbergen en de jongen vastpakken. Simon probeert het meisje ondertussen te kalmeren. Na een paar minuten zitten twee van de acteurs met uitgelopen schmink van de tranen in het gras, ze willen niet meer meedoen vandaag. We proberen met de rest opnieuw te starten, maar het blijft een chaos. Na een paar dagen lukt het ook om film nummer vier helemaal op te nemen en begint het monteerproces. Gelukkig krijgen we hulp van onder andere een aantal slimme teenagers en weten we in twee dagen grappige zombiemovies te creëren.
Op de avond van het filmfestival verschijnt iedereen opgedoft op de rode loper die we bij de ingang van de school hebben neergelegd. Een van de meiden heeft mijn haar gestyled en mijn ogen lekker dik opgemaakt en ergens onderin mijn backpack vind ik een verkreukelde bloemetjesjurk. Dus ook ik kan met goed fatsoen op deze premièreavond verschijnen. Alle kinderen zitten nieuwsgierig met een bakje popcorn voor het scherm. En zo gauw ze de eerste beelden van de eerste film zien, beginnen ze te joelen. Niemand kan verstaan wat er gezegd wordt. Niet alleen vanwege de matige geluidsopname, maar vooral omdat er luid gelachen en gejoeld wordt. En als alle zombiemovies vertoond zijn, roepen 65 enthousiaste kids: ‘again, again, again.’ Ik moet mijn tranen inslikken. Ten eerste omdat ik enorm trots ben op deze draken en daarnaast is dit mijn laatste avond in het weeshuis.
Else Nugteren is in ieder geval twee maanden in Mongolië onder anderen om te gaan werken in een weeshuis in Gachuurt, een buitenwijk van de hoofdstad Ulaanbaatar. Ze heeft geen ticket voor de thuisreis geboekt. Voor ThePostOnline doet ze verslag.
