Je kunt tegenwoordig geen tijdschrift meer openslaan of er vliegen wel een paar powervrouwen om je oren. Dit zijn –voor alle duidelijkheid- geen onverschrokken Lara Croft-achtige figuren met een strakke leren broek, gespierde indrukwekkende biceps en een multifunctionele riem met een jachtmes, noch zijn het überfeministen met tuinbroek en okselhaar die heftig boerend hun beha’s verbranden. Nee, de powervrouw anno 2013 is iemand die “het goed voor elkaar heeft in het leven”. Wat dat ook moge betekenen.
Ene Janette Sybrandy heeft er een tijd terug zelfs een boek over geschreven. “Hoe word ik een powervrouw!” Ja, inderdaad, met uitroepteken in plaats van vraagteken omdat wij zelfverzekerd moeten zijn, want de power schuilt in ons allen enzo. De definitie die mevrouw Sybrandy aan het begrip powervrouw geeft is als volgt; ‘Een PowerVrouw is een vrouw die positief en met zelfkennis in het leven staat; zelfverzekerd met innerlijke- en mentale kracht aan haar eigen roer, in al haar vrouwelijkheid. Ze haalt alles uit het leven en ze inspireert anderen. De prestatie die zij levert is slechts een reflectie van wie zij is.
Lees dat stukje nou nog eens een keer. Wat een ongelofelijk gebazel. Wij (de vrouwen dus) zijn namelijk niet altijd positief en zelfverzekerd, en aan zelfkennis ontbreekt het ons het grootste gedeelte van de tijd. We vinden onszelf namelijk zeer regelmatig niet slim/mooi/sexy/ambitieus/goed genoeg. Geen Janette Sybrandy of andere powermuts die daar iets aan kan veranderen. Ik kan vanmiddag heel hard “TJAKKA IK BEN EEN POWERVROUW” gaan galmen door de Vinex, maar morgenochtend sta ik dan toch weer wat volgzaam te swifferen en bedenkelijk naar die lachrimpels te staren die ik echt niet om te lachen vind.
We zijn namelijk niet allemaal succesvol ondernemer of in staat om met frisgeföhnde coupe een Quote-500 bedrijf te leiden. We zijn niet allemaal flitsende werkende moeders van drie guitige hoogbegaafde koters of het tegenovergestelde; een happy single ZZP’er die al Aperol Spritz zuipend door het leven hupst. We zijn niet allemaal even intelligent. Sommigen van ons denken dat Eduard Douwes Dekker een dwerg met een knapzak is, kijken geen Zomergasten en prefereren de zoveelste herhaling van Gossip Girl boven de een of andere Japanse cultfilm. En daar gaat geen enkel zelfhulpboek ook maar iets aan veranderen.
Waar komt eigenlijk die rare behoefte vandaan om een powervrouw te zijn? Je zou namelijk precies hetzelfde kunnen zeggen over mannen maar daar heeft niemand het over. Mannen zijn ook niet altijd sterk. Ja, lichamelijk gezien zijn de meeste exemplaren capabeler dan de meeste vrouwen, maar niet iedere man is een Powerman. Het fenomeen Powerman is onbekend, en waarom zou dat zijn? Omdat mannen het geen ene reet interesseert dus. Ze kunnen wel bewondering hebben voor iemand, natuurlijk, maar ze raken bij de vergelijking met hun idool niet in een depressie. Kerels zeiken gewoon niet zoveel als wij.
Wij vrouwen spiegelen ons de godganse dag aan andere vrouwen. Jongere vrouwen, knappere vrouwen, intelligentere vrouwen, vrouwen met minder rimpels, vrouwen met mooier haar, vrouwen met grotere tieten, vrouwen met meer succes. Wij willen altijd iemand anders zijn, geen wonder dus dat iemand dan zo’n boek schrijft, en het ook nog verkoopt. Dus even een oproep. Ga eens zelf nadenken, daar heb je hersenen voor gekregen. En als je nou echt een boek nodig hebt om je te vertellen hoe je je leven moet leiden, zal ik er een voor je schrijven. Het kortste boek ooit. Drie regels:
Hou eens op met zeiken.
Accepteer jezelf.
Het is niet anders.
Bestseller. Gegarandeerd.
