“Alsof jij het zo goed weet Kuijpers.” Ja, klopt. Dat weet ik ook, en ga nu haarfijn uitleggen waarom ik die salonfähigheid van Rusland-bashen zo achterlijk vind. Want het is weer zo ver, hoor: we moeten de Olympische Spelen boycotten. In het gastland gebeuren dingen die echt niet door de beugel kunnen en ze houden er andere normen en waarden op na dan wij, verlichte westerlingen. Dus wat gaan we doen? Boycotten!
Een product boycotten omdat je het niet eens bent met de handelingen van het bedrijf of als regering bepaalde producten en diensten boycotten om een andere regering een hak te zetten, zijn allemaal part of the game en kunnen zeker effectief zijn. Toch komt het boycotten van iets waar je helemaal niet voor bent uitgenodigd, of anders sowieso geen gebruik van had gemaakt, een beetje vreemd over.
Toch vraag ik me echt af wie überhaupt de afgelopen tien jaar heeft gemaald om de meest schrijnende wetten. In Rusland staat homoseksualiteit sinds 2002 (voorstel vanuit de Doema om ‘homoseksuele handelingen’ te verbieden) zwaar onder druk. Al tien jaar lang is homoseksualiteit een afwijking waardoor iemand ongeschikt voor militaire dienst kan worden verklaard.
Terwijl wij op culturele reizen met de jaarclub naar het ‘hippe Moskou’ gingen en op Russische dashcamfilmpjes zaten te klikken, is de LGBT-gemeenschap in Rusland stap voor stap in een hoek gedreven. Het is begrijpelijk dat de laatste wetgeving velen heeft wakker geschud en als ‘druppel’ telt. Maar laten we de verontwaardiging wel blijven zien zoals deze is: selectief.
Putin heeft namelijk al sinds zijn aantreden (en nee, The Guardian-journo’s echt niet sinds ‘de protesten’) een tweezijdig beleid. Qua moraal is het Moedertje Rusland, qua economisch geld natuurlijk dikke Mercedessen en vette villa’s. Het één sluit het ander niet uit in Rusland. Daarnaast heeft Rusland ook een zeker wantrouwen richting het Westen: die vrijheden zonder oog voor de gemeenschap (let wel, het solidariteitsdenken zit vrij diep) – dat kan nooit goed zijn. Het is dan ook aan Putin om deze solidariteit te behouden – geuit in de gezamenlijke trots voor Rusland.
Dan de timing: totaal niet verrassend. Putin wil graag aan Rusland (en de rest van de wereld) laten zien hoe ze daar rollen. Dus nee, geen homo’s zoals “jullie gewend zijn”. Vandaar ook de oproep aan homoseksuele (en voornamelijk Westerse, met hun ‘deviant lifestyle’) sporters zich vooral een beetje koest te houden. Rusland in een notendop.
Dus ik word een beetje kriegelig als ik (zo paranormaal begaafd als ik ben) al uit de berichten die oproepen tot een boycot kan lezen dat bovenstaande niet geheel is doorgedrongen.
Als het daadwerkelijk gaat om LGBT-rights, waarom dan aansturen op een waardenclash door mokkend met een pruillip “dan doen we niet mee” te roepen? Als het daadwerkelijk gaat om structureel bevorderen van LGBT-rights, waarom dan genoegen nemen met het op basis van Amnesty-rapporten en ANP-berichtjes duiden van Russische politiek als er toevallig Olympische Spelen zijn? Als het daadwerkelijk gaat om LGBT-rights, waarom dan het merendeel van de bevolking (u weet wel, die 140 procent die op Putin heeft gestemd) die er wel wat in ziet, weg te zetten als volslagen idioot? Gaat het niet juist om het bevorderen van rechten in Rusland? Is het tegen elkaar uit spelen en het voeden van afkeer dan niet totaal tegenstrijdig?
En waarom? Omdat wij Westerlingen als de drammerige druiloren die wij zijn vinden dat emancipatie ons niet hard genoeg gaat?
Volgens mij zijn LGBT-rights meer gebaat bij een constructieve ‘dialoog met’ in plaats van een ‘monoloog tegen’. We ageren namelijk wel tegen het land en een regering waar zij hun rechten vandaan dienen te halen. Mensen hierop wijzen zien als een ‘goedkeuring van Putin’s beleid’ is bizar.
Gelukkig heeft de LGBT (daar hebben ze ons Westerlingen echt niet voor nodig) zelf wel een constructieve strategie ontwikkeld: “Speak out, don’t walk out”. Roerend mee eens.
