Maandagavond 19 augustus was Utrecht de plek voor liefhebbers van het betere elektronische beukwerk aan de industriële kant van het muzikale spectrum. IVardensphere, Haujobb en Front Line Assembly stonden op het programma om de betonnen vloer van Tivoli De Helling te laten trillen.
Het Canadese IVardensphere had de ondankbare taak om het nog niet ruim aanwezige publiek op te warmen. Dat lukte redelijk, al had de presentatie meer weg van een DJ-set. Vrijwel onbeweeglijk stond deze eenmansact achter zijn laptop en je kunt je afvragen of dergelijke acts geen originelere podiumbezetting kunnen bedenken. Dat de heipaalbeats en schurende flarden noise niet sample voor sample live worden gespeeld maar door allerlei fijne software worden aangedreven zal niemand verbazen.
Dus waarom dan niet kiezen voor een energiekere show waarin plaats is voor meer creativiteit dan slechts een moeilijk kijkende knoppendraaier? Binnen het powernoise genre is IVardensphere geen hoogvlieger, daarvoor klonken de tracks te generiek en te voorspelbaar. De potentie om de kwaliteit van bijvoorbeeld de meeste Ant-Zen releases te evenaren is evenwel zeker aanwezig.
Haujobb mocht zoals verwacht op meer bijval rekenen van de inmiddels voller wordende zaal. Onder leiding van frontman Daniel Myer bracht het Duitse trio een mix van recent en ouder materiaal. Hun intelligente en sfeervolle industrial wordt op albums als “Solutions For A Small Planet” en “Freeze Frame Reality” gelardeerd met ambient en drum n bass en live pakte dat erg goed uit. Hoe langer de show duurde hoe beter de mid-tempo nummers van Haujobb bij het publiek aansloegen.
Een speciale vermelding zijn de zang en uitstraling van Myer zeker waard. Waar de vocalen van soortgenoten als Skinny Puppy of CombiChrist worden dichtgeplamuurd achter allerlei stemvervormers, daar was de zang van Myer zuiver en grotendeels ontdaan van effecten. Het viel goed samen met zijn onderkoelde maar dynamische houding en zorgde voor een succesvol optreden, al mag de volgende keer wat meer werk worden gestoken in de saaie slideshow.
Toen was het de beurt aan de hoofdact en was uiteraard ook meteen duidelijk waar de meeste en vooral in het zwart uitgedoste mensen voor kwamen : Front Line Assembly. Logisch, want dit project van de Oostenrijkse Canadees Bill Leeb (echte naam : Wilhelm Anton Leeb) heeft in de wereld van Electronic Body Music een grote reputatie.
Onvermoeibaar brengt FLA al sinds midden jaren tachtig sterke en in het genre klassieke albums als “Caustic Grip” en “Millennium” uit. De laatste toevoeging aan hun omvangrijke oeuvre is “Echogenetic”, dit achttiende album werd terecht lovend ontvangen. Leeb is niet de jongste meer maar wel zo slim om zich te omringen met jongere muzikanten zodat het typische, epische FLA geluid modern en vernieuwend blijft klinken.
Niet alleen in de studio maar ook live bleek de mix tussen jong en oud(er) een succesvolle combinatie. Hit na hit werd de zaal ingeknald en het publiek reageerde op zowel de oude als nieuwe nummers even enthousiast. Op het podium werd de stemming tussen de muzikanten soms al te jolig. Want glimlachend de apocalyptische hybride tussen mens en machine bezingen en daarna teksten van The Prodigy’s Poison citeren, past dat wel bij een band die het nooit van de vrolijke noot moet hebben?
Wellicht hadden de heren van wat spacecake gesnoept na het bezichtigen van de “beautiful canals in Utrecht”. Toch liet FLA zien nog steeds een headline show aan te kunnen, verschillende generaties fans hebben de Helling goed gevuld. Misschien wel goed genoeg voor meer van dit soort avonden en wie weet durven zalen in andere grote steden dan ook dergelijke acts te boeken.
