‘Houd je bek’ zei de jongen op het paard tegen me. Ik had hem zojuist met enige klem aangeraden van het fietspad af te gaan. Want paardenhoeven trappen alles kapot wat zachter is dan asfalt, dus zeker een onverhard pad door het bos. De grote bek van het joch was voorspelbaar. Jaar of 18, puistenkop, kapsel model pleeborstel, dan kan je de rest raden. Voelt zich al een hele vent en laat zich dus niets zeggen, vooral niet als het terecht is. Zijn verbale geweld was een vorm van eerwraak.
Ik heb gelogen. Niet over dat paard, die knol trapte wel degelijk het fietspad aan gort. Waar trouwens een ruiterpad pal naast lag, maar goed, dat is een detail. Op dat paard zat ook die jonge ruiter die vuilbekkend reageerde op mijn vermaning. Het was alleen geen jongen maar een meisje. Gewoon een meisje, zoals meisjes eruit zien. Dat zagen slimme lezertjes misschien al aankomen. Want jongens rijden geen paard, meisjes rijden paard. Iedereen weet wat een paardenmeisje is, paardenmeisjes zijn meisjes die verliefd zijn op paarden. Bij een paardenjongen denk je eerder aan het hulpje van de paardenslager.
Ik herinner me nog de tijd dat paardenmeisjes leuk waren. Lief en aardig zoals meisjes in het algemeen. Weliswaar is alle liefde van een paardenmeisje voor een paard bestemd, maar negativiteit paste gewoon niet bij ze. Meisjes kenden vroeger niet eens lelijke woorden. Zo’n paardenmeisje zou ‘sorry’ gezegd hebben in plaats van ‘houd je bek’. Sterker nog, het was niet eens zo ver gekomen. Ze zou braaf op het ruiterpad zijn gebleven.
Meisjes hebben in principe het voordeel dat ze, in tegenstelling tot jongens, geen man hoeven te worden. Ze gaan niet gebukt onder de dwang, al dan niet erfelijk bepaald, zich te laten gelden. Maar meisjes van tegenwoordig lijken een beetje in de war. Een theorietje: Het paardenmeisje nieuwe stijl is een onvoorzien neveneffect van de vrouwenemancipatie. Vroeger werden vrouwen onderdrukt en mensen die onderdrukt worden, zijn gedwee. Hoe meedogenlozer de onderdrukking, hoe gedweeër. Aardiger en liever, kan je ook zeggen. Aardig zijn is misschien geen aanleg, maar een overlevingsstrategie. Zodra overleven niet meer in het geding is, vervalt de noodzaak om aardig te zijn.
Niets ten nadele van vrouwenemancipatie, als verhuftering van vrouwen en meisjes er het gevolg van is, dan moeten we dat accepteren. Vrouwen hebben niet minder recht zich hufterig te gedragen dan mannen, en meisjes niet minder dan jongens. Maar het maakt ons wel een illusie armer. We hoopten dat de wereld er beter van zou worden als vrouwen het voor het zeggen krijgen, misschien moeten we dat maar vergeten.
Anderzijds ligt een interessant experiment te wachten op uitvoering. Als vrouwen aardiger waren toen ze nog onderdrukt werden, hoe zou dat dan bij mannen werken? Ontneem mannen hun rechten, onderdruk ze, houd ze onder de duim. Maak ze klein! Wie weet zal de paardenjongen aan een opmars beginnen. En jongens die hopeloos verliefd zijn op paarden, schelden vast niet. Daar hebben we tegenwoordig meisjes voor.
