Goed. Als het Amerikaanse schuldenplafond niet met donderend geraas naar beneden valt, als de Russen niet tot een nucleaire aanval besluiten bij wijze van vergelding voor de arrestatie van een dronken diplomaat, als de dijken het houden, de Duitsers de euro redden en de Grieken gewoon doorgaan met stakingen, als kortom alles blijft bij zoals het nu is, dan, ja dan zullen er over 27 jaar maar liefst 20.202 extra banen zijn gekomen met dank aan de paarse coalitie met het Bijbelse randje.
Je kunt hier twee dingen uit concluderen. Ten eerste dat het piskijkerij is wat het Centraal Planbureau bedrijft met de doorrekening van het begrotingsakkoord voor 2014. Ten tweede dat de media de afgelopen weken opgeklopte politieke lucht hebben gepresenteerd.
Het is niet zo moeilijk te beseffen dat verschuivingen van enkele honderden miljoenen op een totaal van 267 miljard euro aan collectieve uitgaven in 2014 – begroting, zorg en sociale zekerheid – geen schokkende veranderingen teweeg brengt. Grote uitgavenposten liggen vast, hervormingen kosten tijd, en de meeste uitgaven zijn politiek onomstreden of onaantastbaar.
Het komt met de herziening van de begroting voor 2014 neer op hier een beetje meer en daar een beetje minder. Daar is niets mis mee, het is de kern van de politiek. De drie partijen die als constructieve oppositie zijn aangeschoven om het wankele kabinet Rutte-Samsom te stutten, hebben punten binnengehaald voor hun achterban of hun politieke profiel.
De christelijke partijen hebben bedongen dat harteloze bezuinigingen van de VVD en PvdA ten koste van grote gezinnen met kinderen en huishoudens met één kostwinner zijn teruggedraaid; D66 slaat zich op de borst voor extra uitgaven voor het onderwijs, al is het probleem van het Nederlandse onderwijs niet een gebrek aan geld (32,1 miljard in 2014), maar de besteding hiervan.
Je kunt beter de doorgedraaide managerscultuur terugdringen, kolderieke studies afschaffen, megalomane scholenfusies verbieden en met de besparingen die dit opleveren achterstandskinderen met taal bijspijkeren en wetenschappelijk onderzoek stimuleren.
Iets meer uitgeven, iets minder lastenverzwaring, iets minder koopkrachtverlies: geen wonder dat volgens het CPB volgend jaar het begrotingstekort een streepje hoger uitvalt. Niemand bekommert zich meer om de fetisj van maximaal drie procent tekort: Rutte en de VVD hoor je er niet meer over, Samsom laat zich er niet op voorstaan dat hij de ijzeren norm stilletjes van tafel heeft gewerkt en zelfs Ollie Rehn, de Finse begrotingstsaar van Brussel, is de lankmoedigheid zelve.
Misschien verwachten ze wel dat in de loop van 2014 zal blijken dat het tekort lager gaat uitkomen. Een opkrabbelende economie levert altijd meevallers op. Kijk maar naar de pensioenfondsen. Net nu Henk Krol van het politieke toneel is afgevoerd, beginnen die voorzichtig te murmelen dat volgend jaar wel weer eens sprake kan zijn van inflatiecorrectie van de pensioenen. Dat krijg je als de beurskoersen stijgen en de rente geleidelijk normaliseert.
De grootste gemiste kans van de afgelopen weken is dat het kabinet verzuimd heeft een spelerswissel door te voeren. Dit was de kans geweest: de constructieve oppositie voor zijn loyale steun aan het begrotingskader belonen met pluche. Rutte had een prachtige smoes gehad om enkele notoir zwakke bewindslieden aan de kant te zetten.
Sorry, jullie moeten plaats maken voor aanstormend talent van onze nieuwe politieke vrienden. Zo had hij zich met goed fatsoen kunnen ontdoen van brokkenpiloot Frans Weekers (VVD) van Belastingen en onzichtbare Sharon Dijksma (PvdA) van Landbouw.
Meer dan de belofte van banen in de verre toekomst had een reshuffle in het kabinet duidelijk gemaakt dat de drie constructieve oppositiepartijen hebben afgerekend met het zwalkende kabinet-Rutte II. Paars III met de Bijbel is aangetreden.
Roel Janssen is financieel-economisch journalist en auteur van spannende boeken. Hij is als senior advisor verbonden aan het Haagse Centrum voor Strategische Studies (HCSS). Hij zit ook op Twitter.
