Het is nog even wrikken, doorduwen en inpassen maar het lijkt te gaan lukken om ook de zwartepieten-discussie in de schoenen te schuiven van de linkse intellectueel. Pownews neemt de leiding en laat zien hoe het moet.
Allereerst het lastigste: relativeer de oorpronkelijke bezwaarmakers, en tevens de grootste groep, weg. Doe dit door een donkere man op camera in alle rust te laten vertellen dat hij niets tegen zwarte piet heeft. Stel hem geen kritische vragen (wees gerust die komen later wel) en zelfs als hij het nodig vindt af te sluiten met een stukje comedy-routine; laat hem zijn gang maar gaan.
Als dat erop staat, ga dan vervolgens naar de hoorzitting. Hier zal je erg veel donkere mensen treffen die oprecht beledigd zijn door Zwarte Piet en als je niet uitkijkt zegt één daarvan zomaar iets zinnigs. Geen nood. Speur de ruimte van een afstandje af en geheid dat je tussen de donkere massa een paar blanke sympathisanten vindt.
Focus je op degene waarvan je vermoedt dat ze door hun zenuwen, en geholpen door het door Pownews gepatenteerde irritante gedrag, zichzelf neerzetten als raaskallende moraalridders. Als je dat hebt, blik het in en kijk toe hoe ons publiek zelf de link legt met die vervelende betweterige linkse intellectuelen.
Wie bedacht wie? Waren het de rechtse populisten die de linkse intellectuelen bedachten, of was het andersom? Wat zou helpen in de zoektocht naar dit antwoord zijn heldere definities en voorbeelden van beide kampen.
Eerst de linkse intellectueel. Wie is hij of zij? Wat maakt deze persoon zo links,en wat maakt hem zo paradoxaal intellectueel; want kennelijk is de linkse intellectueel niet slim genoeg om in te zien wat écht belangrijk is in ons land, aldus de rechtse populist.
De linkse intellectueel lijkt af te stammen van de recent uit zwang geraakte benaming: “linkse elite”.
Dat was een club brildragende, zware beslissingen-nemende linkse engerds. Een aantal kabinetten later lijkt er van dat angstbeeld niets over. Sterker nog: kijkend naar onze historie van vooral meerpartijen-kabinetten was het concept van een dominante “linkse elite” toch een beetje overtrokken geweest. Maar gelukkig is er nog de linkse intellectueel, de verdunde vorm van de linkse elite, maar net zo’n handig wapen om te karikaturiseren. De linkse elite is dood, nu de intellectueel nog.
Maar waar zit híj dan?
Bladerend door deze site doemt er geen heldere profielschets op van de linkse intellectueel, maar er zijn wel herkenningspunten. Werkt hij bij de publieke omroep en zit hij voor een rood decor, dan is het kennelijk een linkse intellectueel. Of de persoon daadwerkelijk links stemt of linkse ideeën propageert is niet van belang. Want linksheid haal je vooral uit iemands hobby’s. Leest iemand graag literatuur, kijkt hij arthousefilms en luistert hij Franse chansons, dan duidt alles erop dat hij links is, én intellectueel.
Aan de rechterkant worden mensen samengevat met het, in essentie even zo positief klinkende ‘populist’. Wie is dat precies? Aan de woorden af te leiden is de rechtse populist kennelijk iemand die rechts is, maar ook populair.
In tegenstelling tot de aandikkende synoniem-werking bij de linkse intellectueel, klinkt het achtervoegsel van de rechtse populist dan ook eerder als een verontschuldigende kanttekening. En dat wijst erop dat de rechtse populist niet alleen de linkse intellectueel heeft uitgevonden, maar waarschijnlijk ook zichzelf.
En zo zijn ze beiden een beetje als Sinterklaas en Zwarte Piet zelf; ze bestaan helemaal niet. Maar vertel dat maar niet aan de kijkers van Pownews, want zolang dit sprookje hen zo gezellig saamhorig maakt moeten we dat niet verpesten.
Het is natuurlijk ook onderdeel van onze cultuur geworden, het inboezemen van angst voor het grote linkse monster. En als je dat af wilt pakken door te suggereren dat hij misschien niet meer zo van deze tijd is, of beweert dat hij nooit heeft bestaan, dan ben je vast zelf zo’n enge linkse intellectueel.
