Wat is ze klein! De Radio 1-presentatrice kijkt de verslaggever spottend aan als die zijn verbazing uitspreekt over haar geringe lengte. ‘Moet jíj zeggen’, lacht ze. ‘Ik dacht ook dat jij veel groter zou zijn’, kaatst ze terug. Bam!
Drie seconden face to face met Lara Rense en je bevindt je meteen in een retorisch vuistgevecht.
De aan dubbele espresso verslaafde radiomaakster staat vanavond met een biertje in haar hand en op gympjes in het NRC-Café een optreden van werkgroep Vrouw & Media na te beschouwen. Rense zat in een panel met Antoinette Hertsenberg van Tros Radar en Nieuwsuur’s Nienke de Zoete om uit te leggen hoe je een gesprekspartner het beste kan overmeesteren in een interview.
Ze onthulde deze avond ook waarom ze stopt met het Radio 1 Journaal in de vroege ochtend (tussen 6.00 en 9.30 uur) en verhuist naar de middag, waar ze vanaf 16.30 uur het Late Radio 1 Journaal gaat presenteren.
Je bent moe, zeg je.
‘Ja, ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik met een dot watten in mijn hoofd leef. Na vier jaar is het mooi geweest. Ik ging steeds vroeger slapen om het vol te houden.’
Hoe laat eigenlijk?
‘Negen uur.’
Giel Beelen houdt het al jaren vol.
‘Hoe hij dat doet is een raadsel. Hij wordt elke dag uit zijn bed gebeld omdat hij anders doorpit. Je zou denken: hij is gebroken, maar na de uitzending gaat hij ook niet meer naar bed.’
Je collega Marcel Oosten, waarmee je het radiojournaal presenteert, blijft wel.
‘Ja, hij gaat met Fréderique De Jong de ochtend doen.’
Misschien heeft het er mee te maken dat hij niet ook nog als een gek twittert tijdens de uitzending, maar zijn krachten een beetje spaart.
‘Ja, Marcel is een mooie timide droogkloot. Hij heeft een andere energieniveau dan ik’.
Ze schrikt van haar opmerking. ‘Oh, jee dat bedoel ik niet negatief hoor. Hij is meer een diesel. Soms luistert hij nog naar met Het Oog op Morgen (om elf uur). Snap ik niets van. Zijn verhaal is veel opmerkelijker dan dat van mij eigenlijk. Hij werkt door de week in Nederland, maar in het weekend reist hij naar Hamburg waar zijn gezin woont.’
En zo kun je uren pingpongen met Lara Rense (41). De radiopresentator kwam in 2009 van BNR bij Radio 1. De assertieve interviewster staat bekend om haar kordate confronterende stijl en haar neiging om af en toe even onbedaarlijk te giechelen.
‘Ik ben de bad cop van het duo’, zegt ze. Rense kan slecht tegen wegglibberende politici heeft ze gemerkt. ‘
Tegen een gesprek met Rutte zie ik altijd een beetje op. Hij is als een paling in een emmer snot, omdat hij retorisch slim is. Hij draait alles om, zodat jij je moet verdedigen.’
Soms slaat ze keihard toe als een politicus een kletsverhaal de ether in wil zenden. Dan gaan de nageltjes uit en krabt ze even. ‘Jeltje van Nieuwenhoven, de inmiddels gepensioneerde oud-Kamervoorzitter, werd lijsttrekker voor de PvdA in Den Haag, terwijl de partij had aangekondigd te verjongen. Toen vroeg ik: “U bent 65 jaar, hoe rijmt zich dat met die verjongingsgedachte?”
Werd ze boos, en liet ze weten nooit meer aan het Radio 1 Journaal te willen meewerken. Dat ze dat niet een geintje kan oplossen, vind ik flauw.’
Kijk, en dan giechelt ze dus even. Het is een lachje dat een beetje schuurt. Licht sarcastisch, meisjesachtig, maar net-niet hautain. De beschaafde spot uit de keel van iemand die geen onzin aanneemt. ‘Als ik in een draaiboek zie staan dat we een gesprek hebben met een voorlichter dan denk ik vaak: “Oh leuk.”
Interviewen maakt je alert. Je moet intuïtie, instinct en journalistieke slimmigheden gebruiken om iemand uit de tent te lokken. Voordat ik begin wil ik weten wat ik wil weten. Vaak zijn dat ook de vragen die leven bij de luisteraars. Ik heb gemerkt dat ik niet te stijf moet doen. Een coach zag me praten in de studio. Ik zit stijf achter mijn microfoon, terwijl ik normaal heel veel gesticuleer en met mijn handen beweeg. Dat hoor je.’
Je wordt opgevolgd door Fréderique de Jong, voormalige collega bij BNR.
‘Henk van Hoorn, oud-NOS-radio baas, zei zuur: “Zo gaat BNR nu alle presentatoren leveren.”
Jullie stemmen lijken op elkaar: geamuseerde spot op een licht kakkineuze toon.
‘Ja, dat is wel een beetje waar. Nou, ja, als ik veel bier drink, ga ik wel een beetje zo pröaten’’, zegt ze. ‘Ik kom uit Nunspeet hè. De Veluwe. Dat zit er nog wel ergens.’
De vrouwelijke Radio 1 stemmen zijn allemaal tikje keurig. Clairy Polak, jij, Fréderique de Jong, Lucella Carosso. ABN de luxe.
‘Clairy Polak mis ik wel. Die had altijd controle over het gesprek en durfde te luisteren’, zegt ze. ‘Die kon iemand het stoom uit zijn oren laten komen, en de ingehouden woede losweken bij de geïnterviewde.’
Clairy Polak giechelt niet zoals jij.
‘Je moest eens weten wat voor gore grappen we allemaal maken voor we beginnen. Marcel ook hoor. Het is 5 uur. Je bent net wakker en moet meteen alert zijn. Daar word je wel eens melig van.’
Dan ineens hardop tellend: ‘Vrouwen zijn in de meerderheid op de radio vanaf 1 januari. ‘s Ochtends start Fréderique met Marcel, dan Ghisliane Plag met Jurgen van den Berg dan Willemijn Veenhoven met Felix Meurders, vanaf 14.00 uur Suzanne Bosman en Bas van Werven, dan ik vanaf half vijf.’
De vrouwelijke eindredacteur van het programma, die ook aanwezig is op de discussieprogramma, informeert even naar de voortgang van het gesprek. Ze kijkt Rense aan. ‘Is het wat?’, wijst ze pesterig naar de verslaggever.
Rense spreidt haar vingers en maakt het V-teken zoals Churchill dat zo goed kon, en beweegt haar tong in het midden. ‘Qua ditte’, zegt ze. Ze lachen met zijn tweeën.
Geinig, Lara Rense doet achter de schermen niet zoveel onder voor de tafelgasten bij Voetbal International. Het nieuws moet je af en toe ook relativeren en jezelf niet te serieus nemen, vindt ze. ‘Ik hou enorm van platte grappen’, zegt ze.
Met haar voetbalteam Warburgia mag ze na de wedstrijd graag wiskey’s drinken en een sigaar opsteken. Soms houdt het elftal bij de Amsterdamse sigarenwarenhuis Hajenius rookséances.
Rense staat zelf staat rechts op het middenveld en is vrouw die de passes moet versturen. ‘Maar doordat ik nauwelijks kan trainen als gevolg van het vroege opstaan, ben ik veel geblesseerd.’
Als de petìt even met haar heupen beweegt en een voetbalactie demonstreert zien we – ver weg – een Wesley Sneijder-achtige wegdraaimoment. ‘Ik een Sneijder? Nee, man’.
Ze gaat staan met lichte o-benen en vouwt ze open. ‘Ik ben meer Charlie Chaplin. Ik heb hier zelfs een tattoo van hem.’ (Die mogen we helaas niet zien!).
Praat je in het veld ook zoveel?
‘Als ik er uit wordt gestuurd is het altijd vanwege ditte.’
Naast haar mond beweegt ze haar hand, een snavel die op turbo-stand open en dicht klapt. ‘Praten tegen de scheids.’
En op twitter gaat het ook maar door. Zelfs tijdens de uitzending.
‘Uit Twitter haal ik informatie. Als ik mijn draaiboek zie staan dat we een gesprek hebben over de moeilijke financiering van scholen en een wethouder beklaagt zich over het gebrek aan geld, dan bellen we die meteen op. Heb je nieuws.’
Maar moet je je niet een beetje voorbereiden?
‘Ik sta om vier uur op. Dan ga ik naar de wc met mijn telefoon, waar ik het nieuws uittrek. Om vijf uur ben ik in de studio. Drink ik mijn dubbele espresso’s en heb ik nog een uur om me voor te bereiden. Soms hebben we 25 live-interviews in één uitzending.’
Het is nu half elf. Wat doe je hier?
‘Ik heb morgen vrij. Marcel en ik wilden allebei om de week de vrijdag vrij. De hoofdredactie heeft daarmee ingestemd. Marcel moet het morgen alleen doen. Zeg, nemen we er nog één?’
