Negen maanden, waar zijn ze gebleven want het voelt alsof de tijd voorbij gevlogen is. Voordat de speculaties op gang komen, nee ik ben geen vader geworden maar wel dus al negen maanden op ThePostOnline te lezen. In mijn wekelijkse stukje gaat het vaak over een verhaal uit het verleden, een muzikale link met iets dat in de actualiteit voorkomt of mijn eigen mening die de wereld in geslingerd wordt. Zo werd mijn stuk over Yeezus door velen niet in dank afgenomen en schreef ik recentelijk al een klein beetje over iets waar ik mij aardig aan kan storen. De disco edit.
De term disco edit omschrijft eigenlijk precies wat het is, een discotrack die door iemand verknipt is en opnieuw uitgebracht wordt. De gedachte hierachter is dat veel tracks bijvoorbeeld een moeilijke intro hebben of nogal in tempo op en neer gaan. Dit is overigens logisch omdat men vroeger bijna altijd zonder metronoom opnam waardoor het tempo op en neer gaat in een liedje. Zo schiet het tempo bijna altijd omhoog bij een pre-chorus (meestal het spannendste deel van een liedje) terwijl er in het refrein weer redelijk afgeremd wordt om het belangrijkste deel en thema van een track te spelen. Herkenbaar voor iedereen die in een band speelt, en door velen geroemd als de dynamiek van een live opname.
En dat is nou precies mijn grootste irritatie met betrekking tot de moderne disco edit. Doordat alles rechtgetrokken is, valt alle dynamiek weg. De spanningsboog wordt vakkundig om zeep geholpen door het regelmatige tempo, vaak in samenwerking met een lompe four to the floor house kick. Ik begrijp dat het makkelijker mixen in een club is, maar het zorgt ook voor een monotonere set met eindeloze (en vaak saaie) loops.
Gelukkig kan het ook anders, en er ergens in mijn hart zit er nog een plekje voor de disco edit. De godfather der edits is namelijk Larry Levan. Een machtige dj uit New York die naast zijn productie werk vooral bekend stond om zijn edits. Een disco 12″ was vroeger niet compleet zonder Larry Levan Mix. Zijn remixes waren befaamd zoals bijvoorbeeld zijn versie van It’s Just Begun maar zijn edits waren vooral gewild. Zoals zijn kijk op You Can’t Hide Your Love of Pull Up To The Bumper. Wat een mix van Levan zo goed maakte was dat hij uitging van de sterkste punten van een plaat, de mooiste stukken werden uitgelicht en vergroot terwijl overtollige informatie weggesneden werd. Nu had hij wel de mazzel om met multi-tracks aan het werk te kunnen (een privilege), maar Levan ging uit van de groove. En dat principe staat 30 jaar later nog steeds.
Iemand anders die overeind blijft in het edit geweld is Danny Krivit. De man heeft namelijk zijn carrière rond edits gebouwd en dat heeft hem bepaald geen windeieren gelegd. Zo nam hij No One Get’s The Prize van Diana Ross bijvoorbeeld onder handen en What’s Going On ontkwam ook niet aan zijn visie. Ook Dimitri From Paris is iemand om rekening mee te houden. Zo gaat zijn versie van I Love Music vanavond tijdens Lovebirds vast voorbij komen, en wist hij het beste in naar boven te brengen.
Ik heb zeker geen hekel aan disco edits. Door de vele edits die verschijnen is het soms lastig om door de bomen het bos te zien, maar zo lang het maar goed en zorgvuldig gebeurt, met respect voor het origineel zullen er echt wel edits voorbij blijven komen in mijn sets. Maar ervaring heeft mij geleerd dat ik negen van de tien keer toch het origineel blijf draaien.
