Begin december schoven Annemieke, Timur, Roosmarijn en Paul, de dj’s van 3FM, aan bij De Wereld Draait Door om het over dé bands en muzikanten van 2014 te bespreken. Met Thomas Azier, Jett Rebel en Town of Saints kwamen ze verrassend genoeg met mooie voorbeelden. Ook Taymir hoorde daarbij. De megahit Aaah viel overal in de smaak en de Nederlandse band zou zomaar dé grote band van het nieuwe jaar worden. Dat is enkel op basis van een hitje. Nu is hun album Phosphene uit. Tijd voor de grote test.
Taymir, vier enthousiaste en ambitieuze muzikanten van de Herman Brood Academie (waar ook Martin Garrix studeert), valt gelijk met de deur in huis als ze met een eigen beschrijving komen. Authentieke popsongs in de beat traditie van de 60’s, maar dan met de ballen van Arctic Monkeys en het venijn van The Strokes. Klinkt goed. Altijd mooi om te lezen.
Het is ook terug te horen in Aaah, waar de lekker ondeugende stem van leadzanger Bas Prins ontzettend overtuigend is. Verdomd, eindelijk eens een Nederlandse band met échte ballen, zullen veel mensen denken. En dat is ook terecht. Het eerste nummer op ’t album is ongelofelijk sterk en is gedurfd.
Helaas weet Taymir dit niveau niet hoog te houden op de rest van de cd. De ballen van de Arctic Monkeys en het venijn van The Strokes zijn nergens terug te vinden. Oh wat is dit jammer. Echt zó jammer. Vrolijke, jaren zestig klanken zullen je oren binnendringen bij nagenoeg de rest van de nummers. Dat kan nog altijd goed klinken, maar nummers als All of the Time en Melanie passen absoluut niet bij de stem van Bas Prins. Het is te soft, te onschuldig en daarmee komt het weer in het rijtje van The Kik en Mozes and the Firstborn.
Gelukkig zijn er echter uitschieters op ’t album. Vooral de nummers Taymir en Afternoon doen het goed en maken de status van de ballen van Arctic Monkeys waar. Lekker ruw, keihard en goede songteksten die uiteraard (net als op het eerste album van de eerder genoemde Engelse band) over het meisje gaan. Maar dan ook echt gemeend. Dat is mooi.
Het is alleen bijzonder jammer om te zien dat de nummers Afternoon en High Roads nagenoeg dezelfde nummers zijn. Tenminste, als het om de klanken en de riffjes gaan. Het is een duidelijk bewijs dat Taymir niet de originaliteit kan vasthouden op de rest van het album. Met drie ontzettende goede nummers bereik je het grote publiek niet.
Daarom is het oprecht jammer dat Taymir niet de ruwe en keiharde band is geworden die het wil worden. De term 3FM-bandje zal vast bij velen opkomen bij het lezen van deze recensie, maar er is hoop. De jongens zijn erg jong en ze hebben zeker bij een aantal nummers bewezen dat ze het kunnen. Het talent is er, de uitwerking nog niet.
