Fleur van Groningen (31) is schrijfster, columniste, cartooniste en publiekslieveling van Vlaanderen. Eerder plaatsten we een diepgravend interview met haar. In de rubriek Vragen aan Fleur peilt Tim Notten wekelijks haar mening over een onderwerp uit de actualiteit, of over zomaar iets wat u per se van haar moet weten.
Tim: Hoe kan het dat zo’n gezellig mens als jij geen verwoed kerstmisvierder is? Mijn familie komt oorspronkelijk uit Brabant. Daar bestaat nog altijd de traditie van worstenbroodjes eten, met de kerst. Elk jaar bakte mijn moeder er zestig. De eerste aten we in de kerstnacht, met thee erbij. Op eerste en tweede kerstdag waren worstenbroodjes de hoofdmoot van het kerstontbijt.
Toen ik het huis uit ging, ben ik ze zelf gaan maken. Mijn zussen doen dat ook allemaal. Sinds een paar jaar komt mijn oudste zus met haar dochter de week voor kerst naar hier, dan bakken we in een nachtje honderdtwintig worstenbroodjes.
Fleur: Hahaha! Jullie doen gewoon een worstenbroodfeest! Met een excuusboom!
Tim: Ja, maar dat niet alleen. Er zijn veel meer leuke dingen in de wereld, die kerstmis nodig hebben als excuus. Zoals honderden kaarsen en kerstlichtjes, meebrullen met Driving home for Christmas op de autoradio en een week lang elke avond de DVD van The Muppet Christmas Carol kijken. Maar jij hebt zelfs geen kerstboom staan!
Fleur: Ik doe wel een beetje aan kerst hoor, in die zin dat ik met kerstmis bij mijn ouders ga eten, waar de rest van mijn kleine familie ook zal zijn. Maar zelf een kerstboom zetten en zo, dat doe ik inderdaad niet. Ik houd niet zo van verplichte knusheid, net zo min als van de verplichte klefheid van Valentijn. Ik ben ook zo’n type dat zich te veel vragen blijft stellen. Net zoals ik tijdens feestjes de muziek wegdenk en die rare dansbewegingen dan ga analyseren, blijf ik me ook verwonderen over het feit dat zoveel mensen in december massaal een boom in hun huiskamer zetten en daar dan van alles in hangen, en dat maar heel normaal vinden.
Maar goed, als kind dacht ik daar anders over. Toen stelde ik me geen vragen en vond ik kerstmis magisch. Mijn grootmoeder maakte er veel werk van: ze versierde het hele huis, trok mooie kleren aan, zette een grote boom met eetbare kerstkransjes waar mijn achternicht en ik ons ziek aan aten – we lagen dan wat groen tussen de personages van de kerststal uit te buiken – en kookte een reusachtig en overheerlijk feestmaal. Ik vond dat de meest bijzondere avond van het jaar en genoot met volle teugen. Alsof ik even in een andere wereld was.
Ook thuis zette mijn moeder een kerstboom, die ik dan versierde met hele oude ornamentjes in zilver, wit en verschillende tinten rood, die voor mij allemaal een bijzondere waarde hadden. Dat was een ritueel waar ik enorm van hield en dan zat ik altijd met grote ogen naar die boom te staren tijdens het eten, ik kon er nooit genoeg van krijgen. Maar toen ik alleen ging wonen had ik geen zin om voor mezelf zo’n boom in huis te halen en te versieren met nieuwe ornamentjes waar ik niet aan gehecht was.
Kerstmis is voor mij iets wat je deelt met mensen die je graag ziet. In je eentje vind ik het maar zielig, en ik ben eigenlijk altijd vrijgezel geweest. Ja, hier en daar had ik wel eens een korte relatie, maar in elk geval nooit tijdens de feestdagen. Ik kreeg dus ook ieder jaar die vervelende vraag van mijn tante: of ik nog geen vriendje had. Alsof het nog niet pijnlijk genoeg was dat ik niemand vond die bij mij paste. Dus nee, ik zette nooit een boom voor mezelf. Ik zag me daar al zitten, eenzaam op de bank bij een versierde kerstboom die onbestaande gezelligheid schreeuwde. Dat beeld vond ik haast even onrustwekkend als het vooruitzicht om op mijn achtentachtigste opgegeten te worden door mijn eigen katten.
Nu, inmiddels heb ik dan toch een man gevonden maar die geeft geen zier om kerstmis, dus voor hem hoef ik ook niet zo’n boom in huis halen. En als hij er niks aan heeft, vind ik het wederom niet zo leuk, want zoals ik al zei: ik vind kerst iets om te delen. Mocht ik ooit moeder worden, dan zet ik allicht wel een kerstboom en doe ik alles wat mijn grootmoeder deed, in de hoop diezelfde magie in hun leven te brengen. Voor mij is kerstmis toch vooral iets voor kinderen.
