Naast mij ligt een stapel reacties van kamernet.nl van personen die net aan een nieuwe fase in hun leven zijn begonnen. Hun studententijd. Ondertussen type ik datgene wat de sleutel moet zijn naar de nieuwe fase in mijn leven. Het werkende leven.
Twee teksten, die zo verschillend lijken, maar het zo hetzelfde zijn. Je moet in een paar zinnen zo leuk, gezellig en capabel mogelijk overkomen op iemand die achter een bureau een stapel reacties door moet nemen van o zo leuke, gezellige en capabele mensen.
Uit frustratie dat de sollicitatiebrief niet wil vlotten, besluit ik de stapel reacties te pakken. Op een kijkavond nodigen we met ons huis altijd tien personen uit. Nu zijn er echter drieënnegentig mensen die graag onze huisgenoot willen worden en dus is een kleine voorselectie nodig. Iedereen die ooit een dergelijke voorselectie heeft moeten maken, weet hoe weinig pareltjes er tussen de stapels brandhout liggen.
Van wat ik mij herinner, kreeg ik in de zoektocht naar een kamer, de tip om vooral op te vallen, zodat je uitgenodigd wordt voor een kijkavond. De huidige generatie kamerzoekers lijkt deze tip niet gehoord of begrepen te hebben. In een poging vooral niet vreemd over te komen in de hoop uitgenodigd te worden, degraderen de meesten zich tot eenheidsworst en middelmaat.
“Ik kan heel goed opruimen, maar vind het ook niet erg, als het een beetje rommelig is”.
“Ik ben altijd in voor een praatje, maar wil ook ruimte hebben om mijn eigen ding te kunnen doen”.
En de ultieme klapper “Ik vind het gezellig om met gezellige mensen iets gezelligs te gaan doen”.
Het zijn juist deze te ver uitgebalanceerde zinnen, die ertoe leiden dat op de kijkavond juist mensen zitten die iets aparts hadden. Iemand met bungeejumpen als hobby, een verslaving aan Oreo’s of een voorliefde voor het kijken van natuurfilms midden op de dag. Omdat de meeste mensen toch wel gezellig mee kunnen doen en niet beroerd zijn een beetje bij te dragen aan de hygiëne, kan je beter iemand nemen die nog wat leuks te vertellen heeft.
Terug bij mijn eigen brief besluit ik het roer om te gooien en de praktiseren, wat ik zojuist gepredikt heb. De recruiter zal vast van iedereen al horen dat het ze een “mooie en uitdagende functie” lijkt. Met nieuw hervonden inspiratie tik ik binnen no-time mijn brief af met de zekerheid dat ik op zal vallen. En als ik niet de parel tussen de stapels brandhout blijk. Ach, dan heeft die recruiter in ieder geval nog wat te lachen gehad achter zijn bureau.
