Mijn vader houdt van voetbal en van muziek. Met name van Ajax en van The Beatles. Toen ik nog een kneedbaar kind was van rond de zeven vond hij het -denk ik- tijd om te zorgen dat deze liefhebberijen ook overbracht zouden worden op de volgende generatie. Liefdevol, doch mini-dwingend, probeerde hij mij dus ook enthousiast te maken voor Ajax en The Beatles. Dit lukte. Uren luisterde we samen naar deze band en keken we naar het immer moeilijke/verdrietige gezicht van Jari Litmanen, mijn favoriet van toen. Vooral mijn regime omtrent The Fab Four was redelijk strikt en zodoende had ik voordat ik negen was al redelijk wat Beatle-platen gehoord.
Nu, meer dan twaalf jaar later, hou ik nog steeds intens veel van John (vooral John), Paul, George en Ringo (minder). Er is zoveel materiaal dat ik nog mijn hele verdere leven van lievelingsplaat kan wisselen om me vervolgens te bedenken en dan toch terug gaan naar mijn originele keuze.
Ik kan dit doen zonder dat ik hun liedjes ooit zat word, zonder dat ik de onbedwingbare behoefte voel om mijn vinger/muis/whatever te bewegen richting de fastforward knop. Een andere band met zo’n goed en gevarieerd oeuvre kan ik niet opnoemen. Meestal gaan bands die eens iets nieuws proberen finaal de mist in, maar The Beatles niet, die doen zulke domme dingen niet.
Goed, duidelijk mag dus zijn dat ik van The Beatles hou, net als mijn vader. Waar we inmiddels ook allebei van houden, is van de Top 2000. Vanaf 1999 luisteren we tussen Kerst en Oud & Nieuw samen naar deze lijst. Het liefst zoveel mogelijk uren per dag. Wat ook elk jaar weer vaste prik is, is onze irritatie aan het feit dat onze gezamenlijke favoriete band altijd rond nummer 40 blijft hangen. En dan ook nog met zo’n uitgekauwd nummer als Hey Jude of Let It Be.
Natuurlijk, dat zijn ook goede nummers en er is niets mis mee, maar het zijn wel heel veilige keuzes. Ik vraag me altijd af of deze mensen die dit stemmen niet verder zijn gekomen dan een The Best Of-album van deze band en op basis daarvan hun stem bepalen. Mijn vader maakt zich vooral druk om de positie, ik maak me vooral druk (max. 15 minuten, geen zorgen, daarna overdenk ik het alleen) om het feit dat mensen prachtnummers als Julia of I Am The Walrus (beide geen notering) over het hoofd zien en wel op mindere nummers als Ob La Di, Ob La Da stemmen.
Graag zou ik tegen deze mensen, die stemmen op nummers als Hey Jude en Let It Be, willen zeggen dat ze verder moeten kijken. In het geval van The Beatles is het gras zoveel groener aan de overkant. Laat al dat veilige materiaal van begin jaren 60 gewoon eens links liggen en durf eens The White Album erin te knallen en gewoon helemaal af te luisteren (ook niet skippen bij Wild Honey Pie). Dan wil ik graag weten of jullie volgend jaar nog steeds op Hey Jude, Let It Be en Help stemmen, of dat je je inmiddels volledig kan identificeren met Walrus en/of Eggman. Ik hoop op dat laatste.
